ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ

Στη σημερινή ακραία φτώχεια μας καταδίκασε η ψήφος μας

στη-σημερινή-ακραία-φτώχεια-μας-καταδ-32658

Του Νίκου Χατζησταματίου

Οι συνθήκες ακραίας φτώχειας που βιώνουμε σήμερα όλοι στην Ελληνική κοινωνία (ακραία φτώχεια γενική και αναλογική κατά κοινωνική τάξη) είναι ένα γεγονός, μια καθημερινή πραγματικότητα, για το οποίο κανείς δεν μπορεί να αντιλέγει. Το οικονομικό όμως αυτό φαινόμενο έφερε στο προσκήνιο και ανέδειξε τα θέματα που ίσως είχαμε όλοι ξεχάσει ή θέλαμε να ξεχνάμε, ζώντας επί χρόνια, εθελοτυφλικά, στη νιρβάνα του ευδαιμονισμού και στον εφησυχασμό, στα οποία μας είχε βάλει μεθοδικά το σύστημα.

Και τολμώ να πω: Η σημερινή ακραία φτώχεια έφερε στο προσκήνιο το γενικό έλλειμμα ορθής μόρφωσης και γνώσεων επί του σωστού οικονομικού προσανατολισμού. Έφερε στο προσκήνιο και τις συνέπειες της διαρκούς εξαπάτησης από λαοπλάνους, αγράμματους, ακαμάτες και τυχοδιώκτες πολιτικούς και κυβερνώντες, υπό στενή και ευρεία έννοια. Έφερε όμως, από την άλλη στο προσκήνιο και τον οχαδερφισμό του λαού, την ανομία, τη θρασύτητα την αναίδεια, την αυξημένη εγκληματικότητα κλπ.

Και το κυριότερο. Έφερε τον κάθετο περιορισμό της έμφυτης στο λαό μας προσήλωσης στους θεσμούς. Λέγοντας «θεσμούς» δεν εννοώ βέβαια τους ελεεινούς οικονομοόγους-αρμοστές και τους εγκάθετους που μας έκατσαν στο κεφάλι οι τοκογλύφοι του διεθνούς οικονομικού κατεστημένου, για να ελέγχουν τις τύχες όλων μας. Όχι. Εννοώ τους θεσμούς που είναι ο ακρογωνιαίος λίθος λειτουργίας ενός κράτους, μιας κοινωνίας, μιας οικογένειας.

Και η λειτουργία ενός κράτους και μιας κοινωνίας εξαρτάται πάντα από αυτούς που είναι εξ ορισμού ταγμένοι να τους λειτουργούν και να τους υπηρετούν, τους κυβερνώντες, αλλά όχι μόνον από αυτούς. Συναρτάται και από τους αποδέκτες της λειτουργίας των θεσμών, δηλαδή εμάς, το λαό.

Έλα όμως που το καθιδρυμένο πολιτικό σύστημα είναι αποτέλεσμα της ψήφου μας, που σε αυτό αναθέτουμε με αυτήν τη λειτουργία αυτών των θεσμών και τελικά …«γαία πυρί μειχθήτω».

Σήμερα θα πρέπει όλοι να καταλάβουμε, σαν Ελληνικός λαός και να συνειδητοποιήσουμε τις άρρωστες καταστάσεις και τις παθογένειες που μας έφεραν εδώ που είμαστε σαν χώρα, δηλαδή στο μέσο του πουθενά. Τις γνωρίζουμε όλοι και έτσι είναι περιττή η επανάληψή τους. Αρκεί μόνο λίγη αυτογνωσία. Είμαστε λοιπόν όλοι, εμείς, ουσιαστικά υπεύθυνοι στην αρρωστημένη αυτή κατάσταση, που είναι αποτέλεσμα των όσων μας μάγεψαν σαν λαό: του λαϊκισμού, του τυχοδιωκτισμού, των πελατειακών μέτρων βολέματος, της ασύστολης ψηφοθηρίας, του ωχαδερφισμού γενικά και της παρανομίας ειδικότερα.

Και όπως η κατάληξη κάθε αρρώστιας που δεν ιάται είναι ο θάνατος, έτσι αναμένεται και ο θάνατος της ψυχορραγούσας κοινωνίας.

Έτσι, με τη ψήφο του λαού, ήλθαν στην εξουσία οι σημερινοί κυβερνώντες, με την υπόσχεση ότι έφτασε επιτέλους η ώρα που θα αλλάξουν όλα αυτά. Και τους πιστέψαμε. Στην πρώτη τότε κυβέρνηση του «πρώτη φορά αριστερά», όντας καλοπροαίρετος και ιδεαλιστής εκ πεποιθήσεως, σκέφτηκα ότι … «νέο παιδί είναι, θα κάνει κάτι καλό για αυτή τη χώρα που τον εμπιστεύθηκε».

Και ακολούθησε η πράξη της καθημερινότητας των κυβερνώντων. Ήλθε ο ρεαλισμός και η αλήθεια της πραγματικότητας. Τοποθέτησαν σε καίριες θέσεις για να χειριστούν καθοριστικούς θεσμούς της κοινωνίας, του πολιτεύματος, της οικονομίας, της δικαιοσύνης κλπ, πρόσωπα αμφιβόλου ποιότητας, μόνο και μόνο επειδή είχαν δάφνες στη κομματική επετηρίδα ή δεν θα «μιλούσαν» πολύ-πολύ ή έδιδαν «γη και ύδωρ» στους άχρηστους. Καθιέρωσαν τη διγλωσσία σαν τρόπο διακυβέρνησης και τις υποσχέσεις σαν μέσο ηρεμίας και εφησυχασμού του λαού. Και έτσι … έπαιξαν τα πρόσωπα αυτά με περήφανη διαπραγμάτευση, με εξευτελιστικό δημοψήφισμα, με διγλωσσία, με μη τήρηση υποσχέσεων. Έπαιξαν ακόμη και με τη δικαιοσύνη, την ουδετερότητα της οποίας και ο Στάλιν σεβάστηκε και έτσι κατέχει ιδιόμορφη θέση και μετά τα 68 χρόνια της, μια μετριότητα που έφτασε στα ύπατα αξιώματα στο σύστημα αναξιοκρατίας, που τολμά να νουθετεί με υποδείξεις, πάντα ευθυγραμμισμένες με τις ιδέες των κυβερνώντων, τους τέως συναδέλφους της.

Και συνεχίζουν το … παιχνίδι με το αφήγημα της εξόδου από τα μνημόνια και την επιτροπεία, δια στόματος πρωθυπουργού, αλλά με χρηστικό όπλο τη διγλωσσία, ο αρμόδιος υπουργός ονόμασε αλλιώς την κατάσταση της επόμενης, δήθεν μεταμνημονιακής, ημέρας, κατά το σύνηθες της αερολογίας, ως «πρόγραμμα μεταμνημονιακής παρακολούθησης».

Θεέ και κύριε, το τι θα συμβεί όταν βγούμε από τα μνημόνια και παραδοθούμε απροστάτευτοι στα νύχια των διεθνών τοκογλύφων του χρήματος. Εδώ βέβαια πρέπει να υπενθυμίσω ότι στο τρίτο μνημόνιο μας έβαλαν οι σημερινοί κυβερνώντες, μάλλον από επιλογή ή επιπολαιότητα, με απώλειες δις ευρώ, αυτοί που μέχρι το 2015 φώναζαν για την κατάργηση του δεύτερου. Τότε που φώναζαν ότι θα έσκιζαν τα μνημόνια την επαύριον της εκλογής τους και θα είχαν λεφτά από τις χώρες που σήμερα οι δύστυχοι πολίτες τους δεν μπορούν να διατραφούν ή θα δάνειζαν οι ίδιοι φτηνά, αυτοί που δανείζονται με 4πλάσιο επιτόκιο από το του μνημονίου.

Αναρωτιέμαι αλήθεια το γιατί οι κυβερνώντες, σε όλες τις μέχρι σήμερα δραστηριότητές τους, αρνούνται πεισματικά να αντικρίσουν κατάματα την πραγματικότητα. Θα μπορούσαν να την βλέπουν, να την παλεύουν και ίσως την αντιμετώπιζαν έτσι. Και καταλήγω στη μόνη για μένα απάντηση: «γιατί προφανώς δεν τους ενδιαφέρει τίποτε άλλο εκτός της καρέκλας». Τους ενδιαφέρει να μην καταλαβαίνουν … οι αφελείς την πραγματικότητα.

Οι ευθύνες είναι όμως όλων μας. Αυτό πρέπει να συνειδητοποιήσουμε και να αγωνιστούμε για την ανάπτυξη ανταγωνιστικής οικονομίας, μέσα στα διεθνή πλαίσια, αφού πρώτα καταλήξουμε σε απόφαση περί του αν θέλουμε μια χώρα καθαρά δυτικού τύπου με ανάπτυξη και ευημερία ή αν ψάχνουμε για μια κοινωνία Βολιβίας (βοήθειά τους τους ανθρώπους), παρωχημένου κομμουνιστικού τύπου, που θα φτωχοποιείται και θα εξαθλιώνεται καθημερινά. Ξέχασα να σημειώσω ότι την τελευταία αυτή οικονομία έχουν από χρόνια εγκαταλείψει σαν αποτυχημένη τόσο η Ρωσία, όσο και η Κίνα, που τη πρέσβευαν και την υπηρετούσαν.

Μη το ψάχνουμε όμως περαιτέρω. Η πολλή συζήτηση βλάπτει, εξάλλου αυτό κάνουμε μέχρι σήμερα. Δεν μας αξίζει η ακραία φτώχεια που βιώνουμε σήμερα. Έχει η χώρα μας τις δυνατότητες, το έμψυχο και άψυχο υλικό και όλες τις προϋποθέσεις για να μεγαλουργήσει σε πολλούς τομείς της οικονομίας και να διακριθεί παγκόσμια. Ας εναγκαλιστούμε το τουρισμό, τη γεωργία, τη ποιοτική παραγωγή και εξαγωγή των μοναδικών προϊόντων που παράγουμε, την ηλεκτρονική μικροβιομηχανία, τη παροχή υπηρεσιών και άλλους κλάδους των δυνατοτήτων μας. Ας εναγκαλιστούμε εμείς. Και οι κυβερνώντες ας κοιμούνται, ύπνο βαθύ και ψηφοθηρικό.

Και όταν έλθει η ώρα εκείνη, ας τους … τιμήσουμε δεόντως με ψήφο περιφρόνησης και απόδειξης ότι ξυπνήσαμε.

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου