ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ

«Κοινωνικοποίηση της ανάπτυξης ή αλλιώς δίκαιη ανάπτυξη» και λοιπή μπουρδολογία

κοινωνικοποίηση-της-ανάπτυξης-ή-αλλ-40857

Του Νίκου Χατζησταματίου, Δικηγόρου

Το ακούσαμε και αυτό, από ένα πρώην και ένα νυν από τα στελέχη της κυβέρνησης, που έχουν μάλιστα σπουδάσει στα καλύτερα και ακριβότερα οικονομικά πανεπιστήμια της Δύσης και του καπιταλισμού, αλλά κατά τα άλλα είναι δήθεν αριστερο-κομμουνιστο-σοσιαλιστές. Με χωριστές δηλώσεις του ο καθένας τους, μας είπαν στην ουσία το … ιδιαίτερα απίθανο ότι δηλαδή για να επιλυθούν τα οικονομικά προβλήματα της στασιμότητας της οικονομίας μας θα πρέπει να γίνει αναζήτηση δίκαιης ανάπτυξης και αυτό μπορεί να γίνει… μέσα από υψηλούς φόρους, οι οποίοι … δεν επηρεάζουν την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων.

Αστειότητες και όχι πλέον γραφικότητες ανεπάγγελτων και μηδέποτε εργασθέντων, δήθεν «αριστερών» (πάντα εντός εισαγωγικών, γιατί το μεν οι ατομικές τους τσέπες είναι άκρως δεξιές, το δε εκτιμώ απεριόριστα τους ιδεολόγους, τους πραγματικούς αριστερούς), που δεν αντέχουν σε κρίσεις, ούτε σαν σεναριογράφημα. Αλλά όμως … άλλος πληρώνει το πάπλωμα και όχι οι σοφοί που φορώντας τα σακίδια νομίζουν ότι ακόμη τρέχουν σε αντιεξουσιαστικές διαδηλώσεις και δεν έχουν αντιληφθεί ότι αυτοί έχουν πλέον, από ετών, την ευθύνη της διακυβέρνησης αυτού του τόπου και η κυβέρνηση δεν είναι αντίδραση. Είναι δράση και αποφασιστικότητα. Και βέβαια όχι διγλωσσία.

Η χρήση από λεκτικές ασυναρτησίες (κατά το κοινώς λεγόμενο μπουρδολογίες) ή επιεικέστερα αερολογίες δεν ενθουσιάζει πλέον τον κόσμο. Κανένα. Αντίθετα μας αγανακτεί όλους. Και μας αγανακτεί γιατί όλοι έχουμε αντιληφθεί, έχουμε νιώσει στο πετσί μας, τις συνέπειες των λεκτικών υπερβατισμών για την εθνική οικονομία, που στο τέλος καταλήγουν στα νοικοκυριά όλων μας.

Αρχικά έχουμε ακούσει τη πρώτη λεκτική ασυναρτησία, ακούγοντας τη μεγαλόστομη μαρξιστική μπούρδα της κοινωνικοποίησης της ανάπτυξης. Και έρχεται τώρα και το καπάκι της δεύτερης επίσης μεγαλόστομης μαρξιστικής μπούρδας, της δίκαιης ανάπτυξης.

Η χρήση λέξεων με υποκρυπτόμενο ή υπονοούμενο ή άλλο όποιο κοινωνικό άκουσμα, που χαϊδεύει αυτιά, χωρίς όμως ουσιαστικό αντικείμενο, είναι απλά λεκτική απάτη και τίποτε άλλο. Δεν υπάρχει ούτε κοινονικοποίηση της ανάπτυξης, ούτε βέβαια δίκαιη ή άδικη ανάπτυξη. Η ανάπτυξη είναι μία και είναι αυτό ακριβώς που σαν χώρα δεν έχουμε σήμερα … και αυτή η ανάπτυξη δεν επιδέχεται τους παραπάνω άτοπους επιθετικούς προσδιορισμούς.

Αν θέλουν οι κυβερνώντες να βάλουν τίτλους και να κινηθούν με οικονομικούς ορισμούς, μια είναι η λέξη, από όλη τη σχετική ορολογία, που θα πρέπει να βάλουν στο μυαλό τους και αυτή να είναι ο μόνος στόχος τους για να έχουμε ανάπτυξη και αυτή είναι η χαμένη ανταγωνιστικότητα της εθνικής οικονομίας, λαμβάνοντας υπόψη τους ότι όλα αυτά αφορούν μια χώρα που βρίσκεται εδώ και χρόνια σε πρόγραμμα διάσωσης.

Και εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Οι κυβερνώντες έχουν βάλει στο στόχαστρο και θέλουν να εξοντώσουν, με τα φορομπηχτικά τερτίπια, τους… κακούς καπιταλιστές και τους ομοίους τους που τολμάνε να δουλεύουν σκληρά, παραγωγικά και ανταγωνιστικά για να βγάλουν λεφτά, παλεύοντας με τον φοροεισπρακτικό οίστρο που αποτελεί το κύριο, παγκόσμια, ανταγωνιστικό (αρνητικά βέβαια) στοιχείο της οικονομίας μας.

Οι θεωρητικοί της οικονομίας έχουν απλοϊκά καταγράψει, από χρόνια, το πώς περνά μια χώρα στην ανάπτυξη, διαμορφώνοντας συνθήκες ανταγωνιστικότητας, δρόμος βέβαια που δεν περνά από φορομπηχτική σύνθλιψη του … θρασιμιού που τολμά να παλέψει με το τέρας. Χάσαμε ήδη την καλύτερη τριετία (2015-2017) της καλύτερης δεκαετίας της παγκόσμιας οικονομίας και ακόμη ψάχνουμε για το λεκτικό εφεύρημα της «δίκαιης ανάπτυξης» και για πράσινα άλογα.

Και όλα αυτά όταν κτυπά «καμπανάκι» από την Ευρώπη ότι ελάφρυνση χρέους σημαίνει αυστηρότερη εποπτεία. Στη γερμανική εφημερίδα Süddeutsche Zeitung αναγράφεται ότι ξεκαθαρίζει υψηλόβαθμο στέλεχος της Ευρώπης στην ελληνική κυβέρνηση ότι «όποιος θέλει ελαφρύνσεις χρέους που εκτείνονται σε δεκαετίες μετά τη λήξη του προγράμματος, πρέπει να ανεχθεί αυστηρότερο έλεγχο».

Τα παραπάνω στην ουσία αποδέχεται και ο υπουργός Οικονομικών, όταν ονόμασε αλλιώς τη παραπάνω κατάσταση, κατά το σύνηθες της αερολογίας, ως «πρόγραμμα μεταμνημονιακής παρακολούθησης» με βάση όλα όσα έχουν συμφωνηθεί μαζί με τους θεσμούς και τα οποία δεν έχουν τελειοποιηθεί για τεχνικούς λόγους μέχρι τις 28 Αυγούστου, που τελειώνει το πρόγραμμα».

Εδώ κάπου όμως θα πρέπει να σοβαρευτούμε. Έστω λίγο και έστω για λίγο. Όχι εμείς, αλλά οι κυβερνώντες.

Η πραγματική οικονομία της χώρας μας δεν έχει πλέον άλλα όρια αντοχής. Τα πάσης φύσεως μαξιλάρια των νοικοκυριών άδειασαν. Η φτωχοποίηση των πάντων, ο ευτελισμός των παροχών υγείας, η εξαφάνιση της επιχειρηματικότητας, η μείωση της κοινωνική πρόνοια κλπ, φτάσανε όλα στο ναδίρ. Πιο κάτω δεν γίνεται.

Και επειδή ανάπτυξη «δίκαιη» ή «κοινωνικοποιημένη» ή με οποιοδήποτε όλο λεκτικό ευφυολόγημα θέλουν να την βαφτίσουν οι κυβερνώντες δεν γίνεται με φορομπηχτικά μέτρα, η Ελλάδα χρειάζεται νέα διακυβέρνηση που θα σκύψει σοβαρά πάνω στα προβλήματα, με σαρωτικές και αποφασιστικές μεταρρυθμίσεις στον ευρύτερο δημόσιο τομέα (για να αποβούν και αποτελεσματικές), με κάθετη μείωση των φόρων, εξασφάλιση σταθερού νομικού καθεστώτος προσέλκυσης επενδύσεων, πραγματικό εναγκαλισμό του τουρισμού και άλλα παρεμφερή για να έχουμε αύξηση του συρρικνωθέντος εθνικού προϊόντος, μήπως και στο μέλλον βγούμε πραγματικά στις αγορές, αφήνοντας πίσω τα μνημόνια και πληρώνοντας ψαλιδισμένο το χρέος μας.

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου