Του Δημήτρη Χρυσόπουλου, φιλόλογου
Διάβαζα για την πρωθυπουργική παρουσία στο ακριτικό νησί -που πραγματοποιήθηκε με αφορμή τα εγκαίνια δύο νέων μονάδων αφαλάτωσης, και συνειδητοποίησα ότι έχει τη σημειολογία της. Οκτώ χρόνια πριν, από το ακριτικό νησί των Δωδεκανήσων ο τότε πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου με διάγγελμά του είχε ανακοινώσει την είσοδο της χώρας στο πρώτο Μνημόνιο. Κάπου εκεί σκέφτηκα, άραγε πρέπει να γελάσω και να πανηγυρίζω που βγαίνουμε τελικά από τα μνημόνια ή μήπως πρέπει να πέσω σε ακόμη πιο βαθιά περισυλλογή που οκτώ χρόνια μετά τα πράγματα έχουν φτάσει στο απροχώρητο;
H ανεργία κυριαρχεί, ειδικά στη δική μου γενιά, η ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας είναι αναιμική. Οι άμεσες ξένες επενδύσεις αφαιρουμένων των ιδιωτικοποιήσεων είναι ανύπαρκτες και επομένως ανύπαρκτες και οι νέες θέσεις εργασίας. Και όχι μόνο αυτό, αλλά όποιες θέσεις εργασίας προκύπτουν, αυτές είναι του ποδαριού κι έχουν τη μορφή της ελαστικής μορφής απασχόλησης με πουρμπουάρ αντί για μισθό. Η φορολογία είναι «σφαγιαστική» και αποκρουστική.
Και φυσικά μέσα σε όλα αυτά το μέσο επίπεδο των συντάξεων θα πέσει κι άλλο. Που, ως γνωστόν, μεγάλο μέρος του πληθυσμού συντηρείται από τις συντάξεις του μπαμπά, της μαμάς, του παππού και της γιαγιάς…
Προοπτική καμία λοιπόν. Δεν πίστευα ποτέ ότι στα 27 μου θα βλέπω τη ζωή μέρα με τη μέρα διότι δεν θα υπάρχουν ούτε οι στοιχειώδεις στέρεες βάσεις ώστε να χτίσω το μέλλον μου, όπως το φανταζόμουν στα μαθητικά μου χρόνια, έχοντας την προσμονή να σπουδάσω και να ακολουθήσω τον δικό μου ξεχωριστό δρόμο και να ζήσω με τους δικούς μου όρους…
Και θα μου πει κάποιος εδώ: «Μήπως γίνεσαι υπερβολικός»; Δεν νομίζω ότι θα χρειαστεί να απαντήσω όμως σε κάτι τέτοιο… Με καλύπτει απόλυτα αυτό που είπε ειρωνικά ο πρώην υπουργός Παιδείας και βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Νίκος Φίλης: «Το μέσο επίπεδο των συντάξεων από 750 ευρώ θα πέσει στα 450 ευρώ, τι μπορούμε να πανηγυρίζουμε στο Καστελόριζο κι αλλού; Ρωτώ, τι μπορούμε να πανηγυρίζουμε;», διερωτήθηκε χαρακτηριστικά… Αραγε χρειάζεται να προσθέσω κάτι όταν το παραδέχονται οι ίδιοι οι κυβερνώντες;;; Νομίζω ότι είναι «too much» που θα έλεγε και μια ψυχή…
Ας μην γελιόμαστε… Καμένη γη αφήνουν πίσω τους τα μνημόνια και μηδαμινές προοπτικές για τα επόμενα χρόνια. Αυτή είναι η πικρή αλήθεια ό,τι και να λένε. Τουλάχιστον μέχρι το 2015 μπορούσαμε ακόμα να ονειρευόμαστε τις καλύτερες μέρες, ενώ σήμερα ούτε αυτό δεν γίνεται…
Ο βασικός στόχος των μνημονίων ήταν να διασφαλίσουν οι δανειστές τα δικά τους συμφέροντα, που εστιάζονται στο να πάρουν πίσω τα δάνεια που έχουν δώσει. Οι χώρες της Ευρωζώνης ουδέποτε ενδιαφέρθηκαν για την προώθηση πραγματικών μεταρρυθμίσεων, οι οποίες θα ευνοούσαν την οικονομική αναγέννηση της χώρας μας…
Στις 20 Αυγούστου δεν βγαίνουμε από τα μνημόνια, αλλά τα ολοκληρώνουμε. Η διαφορά είναι τεράστια και δυστυχώς δεν θα απαλλαγούμε από αυτή την πραγματικότητα ξαφνικά ένα ωραίο πρωινό του Αυγούστου… Μπορεί να μοιάζει εύκολο να φέρεις το άλογο στο ποτάμι, αλλά δεν είναι το ίδιο εύκολο να το κάνεις να πιει νερό.
