Του Κωνσταντίνου Τσιούμα, Ιεροψάλτη
Πάνω από το ύψος του Σταυρού, κρεμάμενος ο Χριστός, ζητούσε την συγχώρηση για τους αμαρτωλούς που τον οδήγησαν εις τον Σταυρόν. Γι’ αυτήν τη διάθεση της συγχωρήσεως, ήλθε εις τον κόσμο, αυτή η διάθεση της συγχωρήσεως Τον είχε πείσει να πιει μέχρι την τελευταία σταγόνα από το πικρό ποτήρι του σταυρικού θανάτου. Γι΄ αυτόν τον σκοπό θυσιάστηκε ο Χριστός και έχυσε το αίμα Του, για την συγχώρηση όλων των αμαρτωλών. Προς την συγχώρηση προσκαλεί κάθε άνθρωπο για να του δώσει την ανάπαυση της ψυχής. Ο Κύριος θυσιάστηκε αναζητώντας το «απολωλώς», ο Κύριος ήλθε για εκείνους που συναισθάνονται την αμαρτωλότητά τους, και όχι για κάποιους που παριστάνουν τους… δίκαιους τους ψευδοταπεινούς και τους «άγιους» και που καυχώνται για την δικαιοσύνη τους, και για την δήθεν ταπεινοφροσύνη τους, ενώ στην πραγματικότητα διακατέχονται από αχαλίνωτη αλαζονεία και υποκριτική αγιότητα καθώς και από ακράτητη και επικίνδυνη εγωπάθεια, και ηδονίζονται εις το να βλέπουν τους άλλους τους «αμαρτωλούς» να υποβάλλουν προς αυτούς τέτοια δουλική υπακοή ωσάν να είναι υποπόδιο των ποδών τους.
Επάνω λοιπόν από τον Σταυρό, ακούγεται η γλυκύτατη κραυγή του Ναζωραίου να προσκαλεί όλους τους ανθρώπους να διδαχτούν από την δική Του εγκαρτέρηση, την ταπείνωση, την πίστη. Όχι οι ισχυροί και οι δυνάστες, αλλά οι ταπεινοί, αυτοί που θυσιάζονται για την εξυπηρέτηση των συνανθρώπων τους, αυτοί που με υπομονή, με ταπείνωση και με πίστη, συνεχίζουν να αγαπούν ακόμη και εκείνους που τους μισούν αλλά και τους μη ανταποδίδοντες την αγάπη τους.
Άρα εμείς και ο καθένας για τον εαυτό του αλλά και για ολόκληρη την ανθρωπότητα, οφείλουμε να ζητήσουμε συγχώρηση για κάθε ολίσθημα της ψυχής μας που υπήρξε αντίθετο προς την θείαν Του θέληση. Αυτή τη συγγνώμη και την άφεση, μας παράσχει άπαντες ο αναστάς Κύριος. Λοιπόν; Δεν πρέπει και εμείς να συγχωρήσουμε τον συνάνθρωπό μας; Έστω και αν αυτός μας έβλαψε, έστω και αν μας πίκρανε ή μας προξένησε λύπη και στεναχώρια ή μας έκανε τη ζωή μαύρη και άχαρη. Όλα αυτά τα φαρμακερά συναισθήματα εξαφανίζονται και δεν μπορούν να σταθούν. Διότι από τον τάφο του Σωτήρος Χριστού εκπήγασαν για μας τους Χριστιανούς ποταμοί ουράνιας χαράς τόσο ισχυρής ώστε να σβήσει κάθε φωτιά μίσους και να γλυκάνει κάθε πίκρα της ζωής μας.
Να γιατί αληθινά «συγγνώμη εκ του Τάφου ανέτειλε!»
Σκυφτοί λοιπόν και σιωπηλοί, μπροστά στα πόδια του αναστημένου Χριστού, πρέπει να εννοήσουμε ακόμη περισσότερο τι σημαίνει για όλους μας η τελευταία Του παραγγελία να αγαπάμε και να συγχωρούμε αλλήλους, όπως Εκείνος αγάπησε εμάς. Και να αισθανθούμε τύψεις καυστικές γιατί δεν ακολουθήσαμε πιστά πάντοτε την εντολήν Του αυτήν, την οποία Εκείνος επικύρωσε με το άχραντο Αίμα Του.
Χριστός Ανέστη
