ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ

Σκέψεις μιας Ανοιξιάτικης Μέρας…

σκέψεις-μιας-ανοιξιάτικης-μέρας-46751

Του Θωμά Στραβέλη, συγγραφέα – πανεπιστημιακού

Είμαστε άντρες. Υποφέρουμε, κλαίμε και εμείς, όπως όλοι οι άλλοι. Και στη ζωή μας δεν υπάρχει τίποτε, που να μη μπορεί να δικαιολογηθεί…

Αντιλαμβάνομαι, κάτω απ’ τα μάτια μου, να διαγράφεται η τραγωδία τού ελληνικού λαού. Φαίνεται πως μία φοβερή καταιγίδα προετοιμάζεται, που θα σαρώσει για πάντα την οκνηρία, την αδιαφορία, την πλήξη. Νιώθω μία περίεργη διάθεση, που προέρχεται από τη νοσταλγία για όλα τα ωραία πράγματα της ζωής, τα εφήμερα και περαστικά. Νιώθω την αόριστη και ζωηρή ελπίδα μιας μελλοντικής μόνο ευτυχίας, καθόλου τωρινής, που συνδέεται με τις πλέον σκοτεινές ώρες τής εθνικής μας επιβίωσης. Σκέπτομαι τα προβλήματα της ζωής: «Πώς να σας το πω; Μου φαίνεται πως λίγο λίγο το καθετί είναι προορισμένο να αλλάξει και πως αρχίνησε κιόλας ν’ αλλάζει μπροστά στα μάτια μου. Σε λίγα χρόνια – δεν χρειάζεται να το ορίσουμε με ακρίβεια – μία νέα ζωή θα γεννηθεί, μια ζωή, αν όχι ευτυχισμένη, τουλάχιστον ευσυνείδητη. Εμείς, βέβαια, δεν θα ’χουμε μερίδιο, γιατί τούτη εδώ τη ζωή τη ζούμε μόνο μια φορά. Γι αυτή δουλεύουμε και, μ’ όλο που πονάμε, την πλάθουμε. Κι αυτός είναι ο μοναδικός σκοπός της ύπαρξής μας, ακόμα και της ευτυχίας μας. Ακούω μουσική. Η μουσική είναι τόσο χαρούμενη, έχει τόσο μπρίο, που νιώθω βαθιά τον πόθο να ζήσω!

Θεέ μου! Ο καιρός θα κυλήσει και θα φύγουμε για πάντα, θα μας ξεχάσουν, θα ξεχάσουν το πρόσωπό μας, τη φωνή μας, την ψυχή μας. Δεν θα θυμούνται πια, αν είμαστε πολλοί ή λίγοι, καλοί ή κακοί, μα για όσους θα ζήσουν, ύστερα από μας, οι πόνοι θα μεταμορφωθούν σε χαρά, η ευτυχία και η ειρήνη θα βασιλέψουνε πάνω στην ελληνική γη. Και για μας, που ζούμε, θα πούνεκάποιον καλό λόγο. Θα μας ευλογάνε και θα μας τιμάνε! Ω αγαπημένοι μου φίλοι, η ζωή δεν τελείωσε ακόμη, δεν τελειώνει τόσο εύκολα, μένει πάντα ένα άγνωστο κομμάτι της μπροστά μας. θα το ζήσουμε! Ακούω ακόμη μουσική, χαρούμενη, ζωηρή. Θαρρώ πως έφτασ’ η στιγμή να μάθω γιατί ζω, γιατί βασανίζομαι, γιατί ελπίζω. Όμως, αν μπορούσα να το μάθω, αν μπορούσαμε όλοι μας να το μάθουμε, θα ζούσαμε και θα πεθαίναμε εξασφαλίζοντας μία ήσυχη ύπαρξη. Δεν θα φοβόμασταν ότι φεύγουμε ατιμασμένοι και προδομένοι. Θα είχαμε εξασφαλίσει την εσωτερική προστακτική: «Γνώθι σαυτόν».

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου