Του Προκόπη Παναγόπουλου, φοιτητή της Νομικής Σχολής του ΔΠΘ
Η Ελλάδα, βετεράνος στο γαλανό καναβάτσο του Αιγαίου πελάγους, δέχθηκε προ ολίγων ημερών ένα στιβαρό χτύπημα στα σπλάχνα. Σ’ ένα Mirage 2000-5 αποτυπώθηκε η κλιμακούμενη ένταση των ελληνοτουρκικών σχέσεων, οι εσωκρατικές αντιπαραθέσεις περί της (μη) ικανότητας αποσόβησης της κατάστασης, η εθνική ομοψυχία στο πένθος. Η πτώση του αερομαχητικού σήμανε, επίσης, την διακήρυξη με περίσσεια ανησυχία και ζήλο του αμέτοχου από την αντίπερα όχθη του Αιγαίου. Οι λεονταρισμοί, λοιπόν, της ημισελήνου σίγησαν εμπρός του θεάματος του νεκρού πιλότου στο μεσημεριανό ελληνικό ήλιο.
Σχετικά με αυτά, οι δηλώσεις και οι ενέργειες των αξιωματούχων της Ελλάδας, όσον αφορά στην (μη) ευθύνη της Τουρκίας, ουρλιάζουν με σιωπηρή αβρότητα ότι η διπλωματία είναι η τέχνη του να κατακεραυνώνεις εν αιθρία.
Έτσι, μεταξύ άλλων ο αναπληρωτής υπουργός Άμυνας, Φώτης Κουβέλης, τόνισε ότι «σύμφωνα με τα στοιχεία που έχουμε από τις στρατιωτικές αρχές, επέστρεφαν από μία αναχαίτιση δύο τουρκικών αεροσκαφών, η οποία αναχαίτιση δεν έγινε, διότι είχαν ήδη φύγει τα τουρκικά αεροσκάφη προς την Τουρκία…». Ο αναπληρωτής υπουργός προσέθεσε ακόμα ότι «κατηγορηματικά, ο θάνατος του πιλότου μας Γιώργου Μπαλταδώρου δεν έχει σχέση με αναχαίτιση.».
Στο νοηματικό υπόστρωμα των δηλώσεων αυτών υποβόσκει ένα σαφές μήνυμα. Συνάγεται ότι η διακοπή της διαδικασίας αναχαίτισης λόγω της νωρίτερης, αβίαστης επέλευσης των τουρκικών αεροσκαφών δεν αίρει προφανώς την εκκίνηση της διαδικασίας αυτής ως γεγονός.
Ο αιτιώδης σύνδεσμος της εισχώρησης σε ξένο για τα τουρκικά αεροσκάφη εναέριο χώρο και της συντριβής του αναχαιτίζοντος ελληνικού ανευρίσκεται με ένα και μόνον ερώτημα: Θα ήταν στον αέρα το Mirage αν δεν προηγείτο η παραβίαση; Όχι! Επομένως, η αρχική παραβίαση με την τελική πτώση συνδέονται αναντίλεκτα με αιτιώδη συνάφεια που επισύρει ευθύνη της Τουρκίας για τον Έλληνα νεκρό. Και η ευθύνη αυτή δε περιορίζεται στη συγκεκριμένη υπόθεση.Οι συστηματικές εδαφικές και πολιτικές παρενοχλήσεις της Τουρκίας έναντι της Ελλάδας, με απειλητικές υπερπτήσεις ή διάπλους σε νησιά και βραχονησίδες και βαρύγδουπα ρητορικά πυροτεχνήματα εσωτερικής κατανάλωσης, δυστυχώς επιδρούν ζημιογόνα, υλικά και «ψυχικά».
Αφενός, αν και η χώρα μας επαίρεται για το πάνοπλο και εκπαιδευμένο δυναμικό της στη θέα της απειλής, στη γωνιά της εθνικής της μοναξιάς παραδέχεται ότι η πίεση που ασκεί η ανάγκη της ακατάπαυστης εγρήγορσης στην προκειμένη περίοδο της οικονομικής δυσκαμψίας και ύφεσης είναι πνικτική. Στο άκουσμα ότι η οικονομική αιμορραγία εξαιτίας του -καθημερινού πλέον- αγώνα αναγνωρίσεων και αναχαιτίσεων ανέρχεται στην τάξη των 20 κατά προσέγγιση εκατομμυρίων ευρώ ετησίως, η Ελλάδα ίσως να στέκει αγέρωχη· ο Έλληνας όμως καρδιοχτυπά αγωνιωδώς… Το κόστος, συνολικά, δεν αφορά μονάχα τα δημόσια ταμεία αλλά και την δημόσια ψυχική ηρεμία.
Να διευκρινιστεί το εξής: η αναμόχλευση συναισθημάτων με εκδικητικές βλέψεις είναι προφανώς επιζήμιες και ανεπιθύμητες. Η ανάγνωση, ωστόσο, της πραγματικότητας αποτελεί χρέος. Ο Τούρκος πρωθυπουργός μετά την πτώση του αεροσκάφους συλλυπήθηκε τηλεφωνικώς τον Έλληνα ομόλογό του και οι δίαυλοι επικοινωνίας παραμένουν ανοιχτές ως πρέπει. Η Ελλάδα πετά σ’ ένα Mirage 2000-5· ας ελπίσουμε/προνοήσουμε να μη ξαναχτυπήσει το τηλέφωνο.
