Του Δημήτρη Χρυσόπουλου, Φιλόλογου
Η είδηση του θανάτου του πιλότου του μαχητικού αεροσκάφους τύπου Mirage 2000-5 της Πολεμικής Αεροπορίας που κατέπεσε, πριν προσγειωθεί, εννέα μίλια βορειοανατολικά της Σκύρου κυριαρχεί τις τελευταίες μέρες στην επικαιρότητα. Περνώντας λίγο από το χρόνο μου, τόσο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης όσο και στον έντυπο και ηλεκτρονικό Τύπο, παρατήρησα ότι ένα μεγάλο μέρος των διαδικτυακών μου φίλων και μη, ασχολήθηκε με τη θλιβερή αυτή είδηση. Ταυτόχρονα όμως αναρωτήθηκα: άραγε όλοι εμείς που τώρα εκφράζουμε την οδύνη μας για το γεγονός, σε λίγους μήνες θα θυμόμαστε το όνομα του νέου αυτού παιδιού που θυσιάστηκε μπροστά στο ύψιστο καθήκον να υπερασπίζεται κανείς την πατρίδα του;
Μια ζωή που δεν έζησε, επειδή η μοίρα, η κακιά ώρα, μια βλάβη ή ό,τι και να συνέβη στη μοιραία τελευταία αποστολή του Γιώργου Μπαλταδώρου, είχαν αποφασίσει να μη γυρίσει πίσω. Είχαν αποφασίσει να μην ξαναδεί τα δύο μικρά παιδιά του, ένα αγοράκι και ένα κοριτσάκι και τη σύζυγό του που λάτρευε, αυτή που ζούσε με την αγωνία που έχουν όλες οι γυναίκες των ιπταμένων. Την αγωνία για το αν θα πάνε όλα καλά όταν σηκωθεί στον αέρα για να αναχαιτίσει τους Τούρκους, την αγωνία όταν φεύγει για ασκήσεις ή όταν ανακαλούν ξαφνικά την άδειά του επειδή υπάρχει ανάγκη.
Αυτά λοιπόν τα παλικάρια, σαν τον Γιώργο, που παίζουν τη ζωή τους κορώνα -γράμματα και που η πολιτεία τους εμπιστεύεται τα πανάκριβα εργαλεία, πληρώνονται με ψίχουλα και τα βάζουν στο ίδιο τσουβάλι με πολλούς -μη παραγωγικούς- δημοσίους υπαλλήλους. Προφανώς και τίποτα δεν λειτουργεί σωστά στη χώρα μας, άπαντες το γνωρίζουμε αυτό, αλλά το να θυσιάζουμε καθημερινά με πολλούς και διάφορους τρόπους τους νέους μας, σε μια Ελλάδα που μαστίζεται από υπογεννητικότητα και οικονομικό μαρασμό είναι σαν να δίνουμε μόνοι μας το τελειωτικό χτύπημα σε έναν ετοιμοθάνατο οργανισμό!
Και μέσα σε όλα αυτά διάβασα με ένα ίχνος -προσωρινής- ανακούφισης ότι «ο Πρόεδρος της Βουλής κ. Νικόλαος Βούτσης εκφράζοντας έμπρακτα τη θλίψη του για την αδόκητη απώλεια του Σμηναγού Γιώργου Μπαλταδώρου, και ακολουθώντας την απόφαση της Ολομέλειας της Βουλής των Ελλήνων, η οποία προβλέπει την «υιοθεσία» των ανήλικων τέκνων των πεσόντων εν ώρα καθήκοντος, ανακοινώνει ότι η Βουλή άμεσα θα προχωρήσει στη στήριξη της οικογένειας του Σμηναγού Γιώργου Μπαλταδώρου προβαίνοντας στην «υιοθεσία» των ανήλικων τέκνων του εκλιπόντος».
Ελπίζω όμως, όλα αυτά να γίνουν πράξη, να μη μείνουν απλά στα λόγια και φυσικά καλό θα ήταν επιτέλους να θεσπιστεί ένα συγκεκριμένο πλαίσιο ώστε οι οικογένειες των θανόντων να στηρίζονται έμπρακτα σε τέτοιες περιπτώσεις…
Παράλληλα, πολύ θα ήθελα κάποια στιγμή από κάποιο δημοσιογράφο, να πάρει συνέντευξη από τις οικογένειες των στελεχών της Π.Α., του Π.Ν. και του Σ.Ξ. οι οποίοι έπεσαν στο καθήκον. Θέλω να μάθω ποια ήταν η στάση της Πολιτείας απέναντί τους, πόσο τους υποστήριξε ηθικά, οικονομικά και για πόσο καιρό. Κυρίως όμως, θα ήθελα να δω και να ακούσω, τα ενήλικα σήμερα, παιδιά τους… Είμαι σίγουρος ότι όλοι μας θα απογοητευτούμε από τη στάση της Πολιτείας…
Τέλος, αποτελεί αδιαπραγμάτευτη ανάγκη τα ονόματα αυτών των παιδιών, που θυσιάστηκαν, να τα θυμόμαστε όλοι. Οφείλουμε να σεβόμαστε και τιμάμε, όπως τους αρμόζει, όσους έδωσαν ό,τι πολυτιμότερο είχαν για να απολαμβάνουμε εμείς ειρηνικές μέρες…
