Του Γιάννη Γκλάβατου, SV4LAU
Όσα δεν πέτυχαν οι πόλεμοι, οι αιώνες σκλαβιάς, η φτώχια οι προδοσίες και οι αλλότριες επιβουλές, τα πέτυχαν οι πολιτικοί σε λίγα σχετικά χρόνια. Ξεπουλιούνται τα πάντα στην πατρίδα μας σε εξευτελιστική τιμή. Λιμάνια, αεροδρόμια, εργοστάσια, εθνικές οδοί, κατοικίες, η γη μας γενικότερα, ακόμη και τα δάνεια. Και μαζί με όλα αυτά ήδη πουλήθηκε το μέλλον μας και το μέλλον των παιδιών μας. Καμιά σοβαρή αντίδραση δεν υπάρχει εκ μέρους ημών των πολιτών. Μία περιρρέουσα κατάθλιψη, μια δειλία ανεπίτρεπτη, ένας ωχαδερφισμός και μια πλανεμένη δοξασία πως το κακό δεν θα φτάσει στην πόρτα μας. Τα κόμματα, οι κομματάρχες και οι δορυφόροι αυτών, κατά ένα ποσοστό, το μόνο που αποσκοπούν είναι οι θέσεις εξουσίας. Θέλουν να τραφούν από τις σάρκες αυτής της όμορφης χώρας που λέγεται Ελλάδα. Καρεκλοκένταυροι, βερμπαλιστές, υποτάσσουν πνεύμα και ψυχή στους αρχηγίσκους τους, μήπως και εξασφαλίσουν κάποια από τις τόσες θέσεις, ώστε να τοποθετήσουν στο χαρτοφυλάκιό τους κάποιες χιλιάδες ευρώ παραπάνω. Δεν χρειάζονται οι ξένοι για να μας αφανίσουν. Όπως καταλαβαίνετε κονιορτοποιούμαστε από μόνοι μας. Και μάλιστα με μεγάλη επιτυχία.
Χάθηκε η πίστη στη λογική, στις αιώνιες ανθρώπινες αξίες, στο δίκαιο, στην νομιμότητα, στην πολιτεία. Η ατολμία, η μαύρη μιζέρια, η κουτοπονηριά και η βλακεία πρυτανεύουν. Ο εγωισμός, η μη αποδοχή της αλήθειας, η απουσία της ανάληψης των ευθυνών μας, ο κρυμμένος φόβος και γενικά όλη αυτή η στροφή της ελληνικής ψυχής προς τα κάτω, στρώνουν χρυσά χαλιά στην ταχύτατη έλευση των χειρότερων. Και κάνουμε πως δεν τα βλέπουμε… Αν όλα αυτά δεν ήταν τραγικά και γελοία ίσως να ήταν αστεία… δεν είναι όμως. Όσο αναμένουμε ότι τα τεκταινόμενα θα βελτιωθούν από μόνα τους, χωρίς δικές μας σοβαρές αποφασισμένες και ακλόνητες σε πίστη ενέργειες, όσο παραμένουμε σε αυτή την κατάσταση αρρώστιας(γιατί για ασθένεια πρόκειται και μάλιστα σοβαρότατη που σε λίγο θα καταστεί ανίατη), τα πράγματα δεν θα αλλάξουν προς το καλύτερο. Ποτέ. Αυτό μας υπαγορεύει η ιστορία. Εν μέσω φόβου, αδράνειας και απάθειας ποτέ δεν υπήρξε διόρθωση , ορθοπραξία και ορθοπορεία.
Εύστοχος ο πανεπιστημιακός δάσκαλος Χρήστος Γιανναράς, σε πρόσφατη αρθογραφία του στην εφημερίδα «Καθημερινή», μεταξύ άλλων, σημειώνει: «Τα πρόσωπα που έχουν την ευθύνη της σημερινής καταστροφής και της εφιαλτικής ανελπιστίας είναι συγκεκριμένα, επώνυμα, σε όλους γνωστά, καμιά δικαιολογία δεν μπορεί να τα αμνηστεύσει. Πριν από τρεις ίσως γενεές (…) θα πρώτευε στις συζητήσεις επώδυνη η απορία: ‘Πώς μπορούν και κοιμούνται τις νύχτες οι αυτουργοί τέτοιας καταστροφής, πώς μπορούν να κοιτάζουν τα παιδιά τους στα μάτια;’ Σημίτης, Kαραμανλής ο βραχύς, Παπανδρέου ο ολίγιστος, Σαμαράς ο μοιραίος, Tσίπρας ο ολέθριος θα κριθούν από την ιστορία, αλλά αυτή η σκέψη δεν παρηγορεί ούτε μεταβάλλει το πνιγερό αδιέξοδο, την εφιαλτική ανελπιστία εκατομμυρίων Eλλήνων σήμερα. Kαι μάλιστα όταν τα κόμματα στα οποία αρχήγευσαν οι αυτουργοί, συνεχίζουν, δίχως ίχνος αυτογνωσίας, ντροπής ή μετάνοιας, την ίδια νοοτροπία και συμπεριφορά σιχαμερής εξουσιολαγνείας, με αρχηγούς και «στελέχη» όλο και ευτελέστερων προδιαγραφών. Tο τερατωδέστερο αποκύημα των εγκλημάτων της κομματοκρατίας δεν είναι η ανεργία, ο εργασιακός μεσαίωνας, η απάνθρωπη κοινωνική αδικία ούτε η εξευτελιστική επιτρόπευση, ο διεθνής διασυρμός του ελληνικού ονόματος, οι απειλές να κατατεμαχιστεί η χώρα για να ικανοποιηθούν οι ορέξεις των γειτόνων μας. Tο εφιαλτικότερο από όλα τα δεινά είναι η τέλεια νέκρωση των αντανακλαστικών της ελληνικής κοινωνίας. Έχουν περάσει εφτά χρόνια από τότε που υπογράφτηκε το πρώτο Mνημόνιο (3 Mαΐου 2010) και από τότε προστέθηκαν ακόμα δύο, επαχθέστερα. Ακούμε ότι το Σύνταγμα της χώρας παραβιάζεται από πάμπολλες δεσμεύσεις που επιβάλλουν τα τρία Mνημόνια, δεν εμφανίστηκε όμως, στα εφτά χρόνια, ούτε ένας δικηγορικός σύλλογος αστικού κέντρου, μια ένωση δικαστών, μια πανεπιστημιακή Νομική Σχολή, μια παρέα έστω απόμαχων Αρεοπαγιτών ή Εισαγγελέων ή Συμβούλων της Επικρατείας να καταγγείλει την ανομία, να διαφωτίσει τους πολίτες – δεν βρέθηκε ένας Λυκουρέζος να μηνύσει τους ‘πρωταίτιους’».
Σε παλαιότερο κείμενό μας με τίτλο: «Χωρίς τόλμη παύει η ελευθερία και… δεν ξέρουμε κατά πόσο υφίσταται και η αρετή», αλλά και στο: «Το κώμα του κόμματος», είχαμε σημειώσει κάποιες σκέψεις περί της σημερινής ζοφερής πραγματικότητας. Δεν θα τις επαναλάβουμε εδώ. Όμως… όμως πρέπει προφανώς να κατανοήσουμε και να αποδεχθούμε, όσο δυσάρεστο και επώδυνο αν είναι, πως… έχουμε ότι μας αξίζει και δικαιούμαστε. Τα σημερινά γεγονότα εδράζονται σε συγκεκριμένες δικές μας ενέργειες του παρελθόντος. Το παρελθόν βέβαια δεν αλλάζει. Όμως μεταβάλλοντας τον τρόπο σκέψης του παρόντος τροποποιούμε και τις πράξεις μας, με παραγόμενο αποτέλεσμα να μην εμφανισθούν ίδια γεγονότα στο μέλλον. Το θέμα είναι πως αυτά που αναφέρουμε παραπάνω έπρεπε να είχε γίνει από… χθες, με άλλα λόγια δεν έχουμε και πολύ χρόνο. Πρέπει να δράσουμε αποφασιστικά. Τώρα. Και με τόλμη. Διότι στον φόβο και στην ακινησία μας επενδύουν. Επενδύουν ώστε να μας κάνουν άβουλους και ευκολοκυβέρνητους. Όσο ρομαντικό ή ίσως και «απλοϊκό» να φαίνεται, εμείς πρέπει να δείξουμε στους πολιτικούς τον δρόμο, με την κραταιή βούλησή μας. Αυτό λέγεται μα άλλα λόγια δημοκρατία και λαϊκή εντολή. Σαφώς χρειάζεται πίστη, θάρρος, και όχι μεμψιμοιρίες με παιδιάστικα κλαψουρίσματα, ή ονειροβασίες. Ωριμότητα, σοβαρότητα, καλλιέργεια και αποτίμηση των λαθών του παρελθόντος. Άλλωστε ο ρόλος του παρελθόντος είναι να διδάσκει.
Την παρούσα χρονική στιγμή υψίστη σημασία δεν έχει τι έγινε, αλλά τι θα γίνει. Οι απλές ευχές και ελπίδες χωρίς την πίστη, την τόλμη και την ενέργεια (επί του συγκεκριμένου), είναι μάλλον ανούσιες. Πρέπει προφανώς να φτάσουμε στην ευ-πραξία με άλλη διατύπωση στο: «κατά την ψυχήν ζην» (Πλάτων, Λύσις), διότι: «(…)έστι δη ευδαιμονία ευπραξία μετ’ αρετής(…)». (Αριστοτέλης, Ρητορική (Α 1360 b,14).
