ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ

Νέοι χωρίς Μέλλον

νέοι-χωρίς-μέλλον-79379

Tου Θωμά Στραβέλη, συγγραφέα – πανεπιστημιακού

Οι νέοι φεύγουν για το εξωτερικό, κι εκεί αρχίζουν μία νέα ζωή. Δεν φεύγουν με τη θέλησή τους, αλλά, σαν κυνηγημένα, ίσως και τρομαγμένα χελιδόνια, που δεν τους δίνουμε χώρο να χτίσουν τη φωλιά τους. Κι όσοι αρχίζουν να τη χτίζουν, τους τη γκρεμίζουμε. Γι αυτό, η ελληνική άνοιξη δεν θα φέρνει ρόδα και χελιδόνια! Κι αν τα περιστέρια κουβαλούν, τα χελιδόνια πια δεν θα χτίζουν… Η λυπηρή λύση μετριάζεται κάπως, με την ελπίδα που τρέφει ο κάθε νέος για ένα καλύτερο μέλλον. Αν έμεναν στην Ελλάδα, θα ήταν όντα κατατρεγμένα από θλίψη και κατάθλιψη. Φεύγοντας, ελπίζουν, αγαπούν, μισούν, σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Κι αν συμβεί κάτι, θα συμβεί αργότερα! Αυτοί πρέπει να φύγουν για να σωθούν. Έτσι, τουλάχιστον δεν συντρίβονται από το βάρος της επίγνωσης της αχρηστίας τους.

Όσοι μένουν στην Ελλάδα, είναι ανήσυχοι και διψούν για πολλά. Είναι, όμως, και ανίκανοι να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους. Μένουν εδώ και συνταράσσονται από ένα ιδεώδες, ανώτερο των δυνάμεών τους. Αλλά αυτοί θα υποταχτούν, γιατί πρέπει να υποταχτούν, στην Ελλάδα των ερειπίων. Η καρτερία είναι η αρετή της δυστυχίας. Κι οι νέοι μας αισθάνονται δυστυχισμένοι καρτερώντας κάποια ευκαιρία παροχής εργασίας, που δεν έρχεται ποτέ. Όσοι, λοιπόν, μείνουν εδώ, βρίσκουν τον κόσμο άθλιο, και καταφεύγουν σ’ ένα ανιαρό ονειροπόλημα, αν δεν ζουν μέσα σε μία ατέλειωτη αμηχανία και αγωνία. Βέβαια, κάποιοι, εύθυμοι σαν σπίνοι, φλέγονται από την επιθυμία να μείνουν στην Ελλάδα, και να γίνουν χρήσιμοι, αλλά σύντομα αφήνουν κι αυτοί το θάρρος τους να σβήσει, γιατί δεν αποκομίζουν από την πολιτεία, παρά μόνο απογοήτευση. Ποια τύχη άραγε θα παρουσιαστεί για να τους σύρει από τη νάρκωση, ίσως και από τα ναρκωτικά;

Σκέπτομαι ότι οι νέοι που φεύγουν, αν και τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους, έχουν εν τούτοις ένα κοινό πόθο: να φύγουν για μία ξένη χώρα, οριστικά! Κι αν χρειαστεί, χωρίς επιστροφή. Στην ξένη χώρα, υποτάσσονται λυτρωτικά στην αναζήτηση του τέλειου. Ξέρουν οι Έλληνες το αληθινό νόημα της αναζήτησης και της επιτυχίας, με κάθε θυσία. Με χαρά, λοιπόν, πηγαίνουν να υπηρετήσουν κάποιον τίμιο εργοδότη. Αφού στην πατρίδα γνώρισαν τον καιροσκοπισμό, την αναξιοκρατία και τους μωρούς και τους ηλίθιους, τι άλλο τους μένει πια να κάνουν; Εδώ, η πλήξη θα έπνιγε, όπως τα ζιζάνια πνίγουν το στάρι… Κι ο κάμπος, αντί να πρασινίσει, ξηραίνεται, ερημώνει και σβήνει…

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου