Του Δημήτρη Χρυσόπουλου, Φιλόλογου
H κατάσταση στο ελληνικό ποδόσφαιρο πραγματικά μας έχει κουράσει… Τα ίδια και τα ίδια συνεχώς… Κάθε φορά που κάτι άσχημο λαμβάνει χώρα στο δύσμοιρο ελληνικό ποδόσφαιρο, άπαντες έρχονται και μιλούν, ξανά και ξανά, για λήψη κατάλληλων μέτρων με στόχο την εξάλειψη κάθε μορφής βίας. Άρα αυτό σημαίνει ότι κάτι δεν έγινε σωστά. Δεν ξέρω γιατί, αλλά αυτή η ιστορία μου θυμίζει κάτι από Τρόικα, η οποία έχει ζητήσει εδώ και χρόνια αλλαγές στο δημοσιονομικό και η Ελλάδα όχι μόνο δεν εναρμονίζεται, αλλά κάνει ακριβώς το αντίθετο…
Όσοι ασχολούμαστε με τα ποδοσφαιρικά δρώμενα της χώρας ακούμε τα τελευταία χρόνια τη λέξη εξυγίανση και τελικά εξυγίανση δεν βλέπουμε (ή θέλω να ελπίζω ότι δεν την έχουμε δει ακόμα). Εκτός αν εννοούμε εξυγίανση την εικόνα ενός προέδρου μεγάλης ομάδας της χώρας να εισβάλλει στον αγωνιστικό χώρο με το όπλο στη ζώνη του, αγώνες να κρίνονται στα δικαστήρια, επεισόδια μέσα και έξω από τους αγωνιστικούς χώρους (μπορώ να αναφέρω πάρα πολλά ακόμη αλλά θεωρώ ότι κάτι τέτοιο δεν θα έχει νόημα) και φυσικά να συντηρείται αυτό το κλίμα πόλωσης που οδηγεί σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις.
Ξέρετε στην Ελλάδα είμαστε πρώτοι στην μπαρουφολογία και στην εύκολη κριτική. Το ανάθεμα σε ομάδες, προέδρους, υπουργούς κλπ. είναι ψωμοτύρι. Ιδίως για εκείνους που έχουν στρατευτεί προς μία πλευρά. Και όλοι μας φυσικά θα τα κάναμε καλύτερα από τον εκάστοτε υπουργό, πρόεδρο, προπονητή, δικαστή κλπ.
Δεν λύνεται το πρόβλημα του ποδοσφαίρου με καταστολή. Αν δεν δημιουργηθεί ένα ποδοσφαιρικό περιβάλλον με κανόνες και ισονομία, τέτοιο που θα αποπνέει δικαιοσύνη και θα κερδίσει την εμπιστοσύνη των φιλάθλων, οι ποινές δεν θα μειώσουν παρόμοια γεγονότα ή τη βία, θα έχουν το αντίθετο αποτέλεσμα.
Η πολιτεία, πρώτα από όλα, πρέπει να ενεργεί υποστηρικτικά, να ελέγχει, να νομοθετεί και θεσμοθετεί. Να εγγυάται την ομαλότητα. Η αναξιοπιστία στο ελληνικό ποδόσφαιρο την οδήγησε να ορίσει τακτικούς δικαστές στην αθλητική δικαιοσύνη. Υποθέσεις που επηρεάζουν άμεσα το πρωτάθλημα (τιμωρίες ποδοσφαιριστών, ομάδων, εδρών), είναι παράλογο να μην τελεσιδικούν μέσα σε 3-4 μέρες, όπως και να βγαίνουν αποφάσεις Σάββατο μία η ώρα τη νύχτα. Τέτοιες πρακτικές δημιουργούν καχυποψία. Και αν πρέπει μία λέξη να διαγραφεί από το μυαλό των φιλάθλων, είναι αυτή…
Προφανώς υπάρχουν όροι και πλαίσιο κανόνων και ανεξάρτητα με το αν θα γίνουν αυστηρότερες ή όχι οι ποινές, αυτό που πρέπει να γίνει, είναι να υπάρχουν ξεκάθαρα άρθρα και ο Πειθαρχικός Κώδικας να μην γίνεται «λάστιχο» κατά περίσταση. Επίσης, όλοι (διαιτητές, παρατηρητές κ.α.) να σφυρίζουν αυτά που βλέπουν και να γράφουν στις εκθέσεις τους αυτά που έγιναν. Εφόσον συμβούν όλα αυτά, τότε θα μπορούμε να μιλήσουμε διαφορετικά. Γιατί κακά τα ψέματα, το διαχρονικό πρόβλημα του ελληνικού ποδοσφαίρου είναι η έλλειψη ισονομίας.
Η κυβέρνηση οφείλει να πάρει το πολιτικό κόστος να εφαρμόσει τους νόμους και να απαιτήσει παντοιοτρόπως από το ίδιο το ποδόσφαιρο την εφαρμογή των κανονισμών του. Αν δεν το πάρει ούτε τώρα απόφαση, δεν θα το πάρει ποτέ. Αν το πάρει απόφαση, μπορεί να κάνει σημαντικά βήματα, παρ’ όλο που πάντα θα υπάρχει το μεγάλο εμπόδιο μιας ΕΠΟ που έχει εκλεγεί με τον προηγούμενο τρόπο και δεν μπορεί να πείσει κανέναν ότι μπορεί να βάλει το ποδόσφαιρο στο επόμενο στάδιο. Μπορεί να κάνει μια αρχή… Μια αρχή για μια πραγματική, επιτέλους, εξυγίανση…
