Της Μαρούλας Χαραλαμποπούλου
Είναι η παγκόσμια ημέρα της γυναίκας…(Εγώ πάλι σαν πνεύμα αντιλογίας, παγκοσμίως γνωστόν, – είμαι κατά όλων των παγκόσμιων ημερών, – κι αυτό είναι παγκοσμίως γνωστόν).
Για την ημέρα αυτή όμως θα έκανα μία εξαίρεση, αν οι γυναίκες που θα βγουν ΜΟΝΕΣ, να ξεσαλώσουν, ήξεραν γιατί το κάνουν…
Δεν είναι η μέρα που σκίζουμε τα σουτιέν, όπως έκαναν κάτι ανεγκέφαλες, πριν από δεκαετίες) και πατάνε τους άνδρες στο κεφάλι…
Δεν είναι η μέρα που θα φάμε με γυναικοπαρέες και θα χορέψουμε μόνες μας (λες και τις άλλες μέρες δεν βγαίνουμε μόνες μας)…
Δεν είναι η μέρα που κάποιος ταλαίπωρος αρσενικός, θελήσει να συνοδέψει τη γυναίκα του, ή να καθίσει σε κάποιο τραπέζι μόνος του, να φάει…θα τον φάμε εμείς ζωντανό… ΠΩΣ ΤΟΛΜΗΣΕ;
Απλά είναι μέρα μνήμη….8 Μαρτίου 1857 Νέα Υόρκη… Ήταν η πρώτη κίνηση των καταπιεσμένων και κακοπληρωμένων γυναικών, που δούλευαν στις κλωστοϋφαντουργίες, κάτω από άθλιες συνθήκες. Διαδήλωσαν να υπάρξει ισότητα στις αμοιβές και στην μεταχείριση…
Από τότε έγιναν πολλά τέτοια κινήματα, πολλές διαδηλώσεις, πολλοί αγώνες… και κατακτήθηκαν πολλά… ίσως όχι όλα, αλλά έχουν γίνει αρκετά βήματα.
Βέβαια έχουν γίνει και πολλές παρανοήσεις. Όπως σ’ όλες τις επαναστάσεις, έτσι κι εδώ. Δεν γίνεσαι ίση με τον άνδρα, με το να φέρεσαι σαν άνδρας. Δεν αρνείσαι τη φύση σου. Άλλο η εργασία κι η κοινωνική αντιμετώπιση, κι άλλο η σχέση με τον σύντροφο, πατέρα, αδελφό κλπ… Ας μη ξεχνάμε ότι η γυναίκα είναι αυτή που γεννάει και μεγαλώνει τον άνδρα. Αν δεν αλλάξει η δική μας νοοτροπία, μην περιμένουμε ν’ αλλάξει κάτι… Έχουμε μεγάλη ” δύναμη” στα χέρια μας, μόνο που δεν ξέρουμε να την χειριστούμε…
Είναι μεγάλο το θέμα, και δυστυχώς η νοοτροπία δεν αλλάζει. Ούτε από τους μεν, ούτε από τους δε.
