Tου Δημήτρη Μποσνάκη
Η γνώση ήταν πάντα ο εχθρός κάθε καθεστωτικής πολιτικής διότι άνοιγε τα μάτια του λαού ώστε να διασθάνεται και να προβλέπει τα κίνητρα της εξουσίας. Γι’ αυτό και όλα τα καθεστώτα πολέμησαν τη γνώση, την ποδηγέτησαν, υποβιβάζοντας τον κοινωνικό ρόλο των εκπαιδευτικών, ταπεινώνοντας το δημοκρατικό και εθνικό τους φρόνημα, ελαχιστοποιώντας τις οικονομικές τους απολαβές ώστε να μην έχουν πρόσβαση στη νέα γνώση.
Την Παρασκευή 2 Μαρτίου οι αδιόριστοι αναπληρωτές δάσκαλοι προέβησαν σε κινητοποιήσεις με αίτημα τον διορισμό τους. Η ειρηνική κινητοποίηση κατέληξε σε αιματηρό ξυλοδαρμό τους από τα ΜΑΤ έξω από το Υπουργείο Παιδείας. Μερικές ώρες πριν οι γνωστοί μπαχαλάκηδες κατέστρεφαν τα καταστήματα του κέντρου της Αθήνας υπό τα βλέμματα των ιδίων οργάνων της τάξης, απολαμβάνοντας πλήρη ανοχή και ασφάλεια.
Το αδίκημα των επιστημόνων-εκπαιδευτικών είναι ότι ζητούσαν μια σταθερή και αξιοπρεπή θέση εργασίας στα σχολεία τους. Χιλιάδες κενές θέσεις στα σχολεία όλων των βαθμίδων καλύπτονται προσωρινά με αναπληρωτές, οι οποίοι δεν έχουν τις ίδιες αμοιβές, τα ίδια δικαιώματα, την εξασφάλιση εργασίας, συνταξιοδότηση και σταθερό τόπο εργασίας. Πρόκειται για μια μορφή εργασιακού μεσαίωνα. Ο ΣΥΡΙΖΑ πάτησε πάνω στους εκπαιδευτικούς, εξαπατώντας τους, για να αλώσει την εξουσία. Όπως και σε τόσες άλλες τάξεις εργαζομένων και επιστημόνων.
Το σφάλμα των εκπαιδευτικών ήταν ότι υπερεκτίμησαν τον υποτιμημένο ρόλο τους. Πίστεψαν το παραμύθι της Αριστεράς. Δεν ήταν όμως ούτε Ρουβίκωνες, ούτε μπαχαλάκηδες, ούτε καταληψίες «φοιτητές», για να απολαμβάνουν την ελεύθερη είσοδο στα υπουργεία, το δικαίωμα να ξυλοφορτώνουν τους αστυνομικούς, την τακτική εκπαίδευση στον ανορθόδοξο πόλεμο. Δεν ήταν καν χαμηλόβαθμα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να απολαμβάνουν επιδόματα αλληλεγγύης, επίδομα ενοικίου, δωρεάν ρεύμα, ώστε να έχουν χρόνο για να οργανωθούν ανορθόδοξα. Δεν ήταν ούτε καν υπουργοί ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ να παίρνουν επίδομα διαμονής στο Κολωνάκι.
Ο αναπληρωτής εκπαιδευτικός προσλαμβάνεται (αν προσληφθεί) για 8-9 μήνες τον χρόνο, πληρώνεται επί σειρά ετών με τον αρχικό μισθό, το καλοκαίρι δουλεύει σερβιτόρος, αλλάζει τόπο κάθε χρόνο και επειδή δεν μπορεί να επιβιώσει, μπορεί να κοιμάται και στις δαντελωτές ακρογιαλιές.
Ο αγώνας των εκπαιδευτικών προσκόπτει σε δύο εμπόδια: 1) κατέχουν και διαδίδουν το επικίνδυνο όπλο της γνώσης και της εθνικής υπερηφάνειας και 2) διαδίδουν τη γνώση της ελληνικής γλώσσας και ιστορίας. Η κυβέρνηση χρειάζεται υποταγμένους δημόσιους υπάλληλους με περιορισμένες πρωτοβουλίες, χωρίς επαγγελματική μονιμότητα και εθνικό ηθικό. Αντίθετα, οι μπαχαλάκηδες δεν είναι απαραίτητο να ομιλούν την ελληνική. Γι’ αυτό και απολαμβάνουν διαφορετικής αντιμετώπισης και προστασίας.
