Της Νατάσας Λαμπρινάκου, Κλασικής Φιλολόγου
Πρόσφατα με εγκύκλιο εγκρίθηκε η νέα «εκπαιδευτική μέθοδος» για τα Δημοτικά σχολεία της χώρας, γνωστή ως «ΤΣΑΝΤΑ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ». Σύμφωνα με αυτή την καινοτόμο διάταξη, οι μαθητές των δημοτικών θα αφήνουν για τουλάχιστον ένα Σαββατοκύριακο το μήνα τις τσάντες τους στο σχολείο. Σκοπός αυτής της πρακτικής είναι να ξεκουράζονται τα παιδιά από το διάβασμα και τις καθημερινές τους σχολικές υποχρεώσεις και να έρχονται πιο κοντά με τις οικογένειές τους.
Είναι πραγματικά συγκινητικό το ότι το Υπουργείο Παιδείας και η κυβέρνηση γενικότερα μεριμνούν για την ισχυροποίηση των δεσμών ανάμεσα στα μέλη της οικογένειας. Είναι αξιοθαύμαστο (και αξιοπερίεργο θα πω εγώ) το γεγονός ότι οι άνθρωποι που έχουν επιμελώς καταβάλει κάθε δυνατή προσπάθεια για να καταστρέψουν το θεσμό της οικογένειας, καθώς μέσω της οικονομικής τους πολιτικής εξαναγκάζουν τους γονείς να κάνουν δύο και τρεις δουλειές προκειμένου να ανταπεξέλθουν στις καθημερινές υποχρεώσεις και ανάγκες, τώρα λαμβάνουν αυτό το μέτρο για να αποκαταστήσουν τους συνεκτικούς δεσμούς της οικογένειας. Πέρα από αυτήν την κατά τα άλλα καθόλα αλτρουιστική και ανιδιοτελή φενάκη και παρά την όποια κρίση μπορεί να περνά ο θεσμός της οικογένειας, μεγαλύτερη σημασία έχει ο ποιοτικός χρόνος που διαθέτουμε στις διαπροσωπικές μας σχέσης παρά ο ποσοτικός. Δηλαδή όλες οι προηγούμενες γενιές που δεν άφηναν τις τσάντες τους στα σχολεία δεν περνούσαν εποικοδομητικό χρόνο με τις οικογένειές τους τα Σαββατοκύριακα; Οι προηγούμενες γενιές δεν είχαν την ανάγκη να ξεκουραστούν;
Προφανώς και αυτό είναι μόνο ένα πρόσχημα, «ένα πουκάμισο αδειανό», «μιαν Ελένη», όπως θα ‘λεγε και ο ποιητής. Ο σκοπός είναι στην πραγματικότητα άλλος. Βιβλία κάτω από θρανία για ολόκληρες μέρες, δυσνόητα και ελλιπή σχολικά εγχειρίδια, αποδεκατισμένο διδακτικό προσωπικό, μειωμένες ώρες των ανθρωπιστικών μαθημάτων, λιγότερα μαθήματα για εξετάσεις είναι μόνο μερικά από τα νέα «μέτρα» που ισχύουν τα τελευταία χρόνια για την ελληνική πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Απώτερος σκοπός; Πιθανότατα η ημιμάθεια, που όπως λέει ο θυμόσοφος λαός είναι χειρότερη από την αμάθεια. Όντως! Το να μην ξέρεις σε καθιστά απλώς αδαή. Το να νομίζεις όμως ότι ξέρεις ενώ στην ουσία δεν ξέρεις τίποτα, αυτό σε καθιστά αλαζόνα και επικίνδυνο.
Δόξα τω Θεώ υπάρχουν πολλά βιβλία που μπορούν να αντικαταστήσουν τα σχολικά για ένα Σαββατοκύριακο τον μήνα. Υπάρχουν βιωματικές δραστηριότητες που μπορούν να παρακολουθήσουν τα παιδιά (ακόμη και νήπια), μέσω των οποίων μπορούν να οξύνουν την σκέψη και τη φαντασία τους αποσοβώντας έτσι την κοίμηση του νου που συστηματικά προάγεται από τους επίσημους κρατικούς φορείς. Ποιο είναι, λοιπόν, το «αντίδοτο» σε όλη αυτή την ζοφερή πραγματικότητα; Η προσωπική όρεξη για γνώση και η διά βίου μάθηση και αυτομόρφωση φυσικά! Πώς; Μέσα από παιχνίδια ζωντανά – όχι αυτά του υπολογιστή – , θεατρικές παραστάσεις, ομαδικά αθλήματα και συναναστροφές με συνομηλίκους. Πρόσφατα βρέθηκα σε μία πολύ προσεγμένη παράσταση με ταχυδακτυλουργικά (magic magello show) και με εξέπληξε ευχάριστα το γεγονός ότι τα παιδιά (νηπιακής ηλικίας κυρίως) συμμετείχαν, παρατηρούσαν και αποκάλυπταν τα «τεχνάσματα» του μάγου μακριά από κινητά και τάμπλετ!
Μπορεί τελικά και η «τσάντα στο σχολείο» να αποδειχθεί καλό «μέτρο», αν το εκλάβουμε ως ευκαιρία για ανάληψη πρωτοβουλιών και ενεργοποίηση των προσωπικών μας στόχων και προθέσεων. Εξάλλου … κάθε εμπόδιο για καλό! Όταν δε το εμπόδιο είναι μεγάλο και κρύβει παγίδες, εκεί είναι που πρέπει να κάνουμε και την υπέρβαση! Ας ξεκινήσουμε από την υπέρβαση του εαυτού μας!
