Του Γιάννη Γκλάβατου
Οι άγγελοι έβλεπαν τις κινήσεις της παρέας και άκουγαν τις ψυχές τους.
Πετούσαν όλο και πιο κοντά τους, πάσχιζαν όλο και πιο πολύ. Ήξεραν ότι όλοι στην παρέα είχαν τις αγωνίες τους, χρειάζονταν όμως πρώτα να καταλάβει η καρδιά τους, ότι είναι απαραίτητη η βοήθεια – αρωγή. Μετά έπρεπε να καλέσουν από τον σωστό δίαυλο- κανάλι.
Οι άγγελοι προσπαθούσαν τα πλείστα. Έκλαιγαν από την λύπη τους όταν έβλεπαν τα κλεισίματα των ψυχών και την εγκλωβισμένη αγάπη. Τα δάκρυά τους έπεφταν σαν ιριδίζουσα βροχή στο βουνό και φύτρωναν ιτιές και άσπρα τριαντάφυλλα.
Χαμογελούσαν όταν έβλεπαν τις στροφές των ψυχών προς το χρυσόλευκο φώς.
Έλαμπαν τα μάτια τους.
Αυτές τις στιγμές συνέθεταν και τραγουδούσαν αυτή την αφάνταστα ωραία και υπέροχη μουσική, πού όλοι έχουμε ακούσει και λίγοι κρατούμε στην μνήμη μας, έστω σαν φευγαλέα ανάμνηση.
Είναι η μουσική αυτή που μοιάζει με μυρωδιά, με χάδι αέρινο, με γλυκιά στοργή και σιγουριά, με πνοή που μέσα στο σώμα μας εισέρχεται και φτερουγίζει πληρώνοντας μας.
Και η ψυχή μας μεγαλώνει.
Και χωρίς να το πολυκαταλαβαίνουμε θυμόμαστε και νιώθουμε την αφετηρία μας και τον γνήσιο προορισμό μας.
Αποκτούμε επαφή.
Ενεργούμε κατά φύση.
Η δόνηση και ο κραδασμός έχουν την σωστή ταλάντωση.
Αλλά όπως με την ελεύθερη βούληση χαθήκαμε, πάλι με την ελεύθερη βούληση μπορούμε να ξαναβρεθούμε.
Kαι δια μέσου της πολυπλοκότητας (πλέον), πρέπει να φτάσουμε στην απλότητα.
Έτσι θα μπορέσουμε να ακούσουμε τους αγγελιοφόρους και μετά να τους δούμε.
Σας έχει τύχει ποτέ σε όνειρο ή σε άλλη κατάσταση να νομίζετε ότι σας φωνάζουν, σας καλούν με το όνομά σας;
Η αλήθεια λοιπόν είναι ότι δεν είναι μια απατηλή αίσθηση.
Για σκεφτείτε λίγο σε ποια κατάσταση ήταν η ψυχή σας τότε και ίσως καταλάβετε.
Ανέκδοτο απόσπασμα από το μυθιστόρημα «Μύθος»
