Tου Δημήτρη Μποσνάκη
Η σκανδαλολογία γίνεται ελκυστική όταν έχει να κάνει με πρόσωπα που βρίσκονται μακριά από μας. Όταν μάλιστα τα πρόσωπα υπερέχουν κοινωνικά, δίνει την ευκαιρία να εκτονώσουμε τις παθογένειες του κοινωνικού μας συστήματος. Η σκανδαλολογία γίνεται απωθητική όταν αγγίζει καταστάσεις που αφορούν εμάς και τη γύρω μας καθημερινότητα.
Όμως η παθογένεια του πολιτικού μας συστήματος δεν έχει να κάνει τόσο με πρόσωπα όσο με παγιωμένες πολιτικές και κοινωνικές συμπεριφορές. Με οικονομικούς μηχανισμούς που κρατούν τους πολιτικούς δέσμιους ομάδων συμφερόντων. Με συντεχνιακές συμμαχίες που εκβιάζουν το κοινωνικό σώμα για να διατηρήσουν τα κεκτημένα προνόμια. Με κομματικούς στρατούς που επιχειρούν να δέσουν χειροπόδαρα τον πολιτικό τους εκπρόσωπο, για να περάσουν τα δικά τους μικροσυμφέροντα και έπειτα να τα φορτώσουν στην αδυναμία του πολιτικού συστήματος. Με Μ.Μ.Ε που παρεκλίνουν από τη δημοκρατική δεοντολογία για να σχηματίσουν ομάδες άμυνας της διαπλοκής. Με άτυπα καρτέλ που στήνονται για να διατηρήσουν υψηλά τις τιμές των αγαθών και των υπηρεσιών. Με πλέγματα εργολάβων, πολεοδομικών υπηρεσιών, δημόσιων λειτουργών και πολιτικών τους εκπροσώπων.
Η ψευδαίσθηση και η απάτη της ταξικής υπεροχής στήνεται μέσα από τη συνέργεια όλων των παραπάνω παραγόντων. Ο συντηρητισμός της αυθεντίας και του αλάθητου δημιουργεί ένα αδιαπέραστο πλέγμα πνευματικών, οικονομικών και κοινωνικών στεγανών, που αιχμαλωτίζει κάθε υγιές κοινωνικό και πνευματικό κύτταρο στην αρπάγη της κοινωνικής αράχνης.
Στρεψοδικίες, εντεταλμένοι ψευδομάρτυρες και τεχνικές κοινωνικού αποκλεισμού, επιστρατεύονται για να ενσωματώσουν το σκάνδαλο στην καθημερινή πρακτική και στην ηθική της σκοπιμότητας. Όμως η κρίση αυξάνει τον ανταγωνισμό. Ο ανταγωνισμός φέρνει τη σύγκρουση κορυφής. Οι κορυφές κατοικούνται από ιδιωτικούς στρατούς που δεν ολιγωρούν να δείξουν το πραγματικό πρόσωπό τους. Τα σκάνδαλα, η παραβίαση της συλλογικής συνείδησης και της ατομικής επιβίωσης, είναι σαν μια φιάλη. Στον πάτο συνωστίζονται όσοι έχουν παραχωρήσει τα δικαιώματά τους στην ανοχή και στην αβλεψία, στη μέση όσοι έχουν καταπατήσει τα δικαιώματα των πρώτων και έχουν παραχωρήσει τα δικά τους, και στην έξοδο της φιάλης εξωθούνται όσοι απεχθάνονται την κακοσμία του κοινωνικού σώματος, όσοι πασχίζουν να διαφύγουν με κάθε τίμημα.
Το αποτέλεσμα είναι ο κάθε νέος που θέλει να προσφέρει στην κοινωνία ή στην πολιτική, να χάνει τη διάθεση της προσφοράς και να αποσύρεται από το στημένο θέατρο. Οι επιλογές του είναι είτε να περιμένει πότε να στραφούν απάνω του τα φλας της δημοσιότητας για μια εξαγορασμένη επιτυχία, ή να στρέφεται στο περιθώριο ή στην ξενητιά. Η ευθύνη του πολιτικού είναι να αλλάξει τους κανόνες του παιχνιδιού. Για το σκοπό αυτό χρειάζεται συστράτευση, ομοφωνία, εξυγίανση όλων των πολιτικών φορέων. Προσεκτική και αυστηρή επιλογή προσώπων, ανεξάρτητων από οικονομικούς πάτρωνες, πολιτικά «τζάκια» και κομματικούς ηγεμονίσκους.
Την τελική ευθύνη έχει ο λαός. Πρέπει να κρίνει αυστηρά τους εκπροσώπους του μέσα από την καθημερινή γνώση, την κοινωνική προσφορά και την επαγγελματική εμπειρία. Και πάνω απ’ όλα από την απόστασή τους από τα κέντρα και τις ομάδες των εραστών της κάθε εξουσίας.
