ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ

Λυπηρό φαινόμενο

λυπηρό-φαινόμενο-105367

Του Κων/νου Τσιούμα, Ιεροψάλτη

Βρισκόμουν σε κάποιο αστικό λεωφορείο. Εκτός των ορθίων, οι περισσότερες θέσεις, είχαν καταληφθεί από κορίτσια και αγόρια. Σε κάποια στάση, επιβιβάζεται σεβάσμιος ιερέας, ένας από τους γνωστούς για την ευσέβεια και την αρετή εφημερίων της πόλης του Βόλου. Δεν υπήρχε θέση κενή, και κανείς απ’ αυτούς τους νεολαίους, δεν έδειξε ως υποτίθεται ότι έχουν διδαχθεί από τους γονείς τους, ή από το σχολείο τη στοιχειώδη αγωγή, να πάρει την τιμή και την ευχαρίστηση, να του προσφέρει τη θέση. Έτσι, ο γέροντας ιερέας, αποσύρθηκε σε μία γωνία, βασταζόμενος από τις χειρολαβές.

Αλλά το πιο λυπηρό της υποθέσεως, συνάμα και απογοητευτικό για την πνευματική και ηθική διάπλαση αυτών των νέων, βρίσκεται αλλού. Αυτοί λοιπόν οι ανάγωγοι νεαροί, δεν αρκέσθηκαν εις τη μη παραχώρηση θέσεως προς τον σεβάσμιον γέροντα ιερέα, αλλά φαίνεται, ότι η παρουσία του, προκάλεσε, σ’ αυτούς κάποια δυσφορία, και δίχως ντροπή, με υβριστική συμπεριφορά, μιλούσαν γι’ αυτόν χωρίς να καταδέχονται να τον κοιτάξουν εις το πρόσωπο. Αλλά το στόμα, από το περίσσευμα της καρδιάς ομιλεί. Και τα λόγια που εκσφενδόνισαν κατά του σεβάσμιου ιερέως, ήταν φυσικά περίσσευμα της καρδιάς τους. Γελούσαν δυνατά, κα με περίσσεια ανευλάβεια έλεγαν: «Ωχ!» «Ρε σεις μα…ς παπάς ήρθε· το λεωφορείο θα συγκρουσθεί». Και συνέχιζαν: «Βγήκε ο χάρος παγανιά· καλύτερα να μην ανεβαίναμε». Και άλλος: «Που το ξέραμε ρε μαλ…ς» κ.τ.λ.

Αλλά τα λόγια δεν εξέφραζαν ότι τα διασταυρούμενα βλέμματα και οι αυθαίρετοι αναιδείς καγχασμοί. Πολλοί από τους παρευρισκόμενους νέους, έβλεπαν, άκουγαν και ίσως, διδάσκονταν από την ασεβή και θρασύτατη συμπεριφορά εκείνων. Κάποιοι από τους μεγαλύτερους φάνηκαν ότι ήταν έτοιμοι να καταδικάσουν τους κακόλογους νέους κατά του άκακου ιερέως, αλλά δεν το έπραξαν. Αυτό φανερώνει αδιαφορία χριστιανική προς τους βλάσφημους κατά των λειτουργών του Υψίστου. Εγώ δεν άντεξα. Οργίσθηκα τόσο πολύ και τους είπα: Ντροπή! Αυτά διδάσκεσθε; Να σας χαίρονται οι γονείς σας και οι δάσκαλοί σας!

Ο καλός και σεβάσμιος ιερέας, περιορίσθηκε μόνο στη στεναχώρια και στη μεγάλη λύπη. Έσκυψε το κεφάλι, χαμήλωσε τα μάτια του στο έδαφος, και έδειχνε σ’ όλο το διάστημα της αισχρολογίας των «πολιτισμένων» αυτών ελληνοπαίδων, σκυθρωπός και σκεπτικός, ενώ η σαπρολογία και η ειρωνεία αυτών των ανάγωγων νεαρών συνεχίζονταν. Αφού απόβαλλαν ό,τι εμετικό από το στόμα τους και εις την –επιτέλους– αυστηρή παρατήρηση κάποιων, έστρεψαν την κουβέντα αλλού και έπαψαν να βλασφημούν. Όμως εγώ, έχοντας επίγνωση για το μέγεθος αυτής της εχθρικής και ηθικά εγκληματικής στάσης αυτών των ανθρώπων, δεν έπαψα να αναζητάω μέσα μου, ποια ήταν η αρχική αιτία που δεν σεβάστηκαν τον γέροντα ιερέα, τον λειτουργό του Υψίστου, και επί τέλους ένα αθώο που χωρίς να τους βλάψει, εστράφηκαν εναντίον του και του φέρθηκαν τόσο άσχημα. Επίσης σκέφτηκαν ότι, και αν ακόμη υπήρχε κάποια σχέση του ιερέα προς εκείνους τους νεαρούς, θα έλεγα ότι, μάλλον ευεργετική θα ήταν προς αυτούς, αλλά ποτέ επιζήμια.

Όταν εις την οικογένεια, εις το σχολείο, χωλαίνει η ΣΩΣΤΗ διαπαιδαγώγηση, η ηθική και πνευματική διαμόρφωση των νέων, φυσικό λοιπόν είναι, να υπάρχουν τόσο θλιβερά και απογοητευτικά φαινόμενα. Εξάλλου αυτό μαρτυρεί και η υποτιθέμενη πολιτισμένη κοινωνία εις την οποία ζούμε. Όμως, το λόγο για το συμπέρασμα, έχουν και οι αναγνώστες.

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου