Του Δημήτρη Μποσνάκη
Παρακολουθώντας προσεκτικά τη συνεδρίαση της Βουλής για τη «σύσταση Προανακριτικής Επιτροπής για την υπόθεση Novartis», o πολίτης ένιωθε σαν ένα εκκρεμές που παλινδρομούσε ανάμεσα σε αποχρώσεις του ψεύδους. Η αλήθεια έχανε την αντικειμενικότητα της ηθικής. Ο ηρωισμός ορθωνόταν σαν πύργος όποτε κατέρρεε η αλήθεια. Η υποκριτική επίκληση του αυτοσεβασμού κάλυπτε το ναυάγιο της πολιτικής ευθύνης. Οι εκπρόσωποι της πολιτικής εξουσίας είχαν στήσει ένα παιχνίδι με συμφωνημένους όρους σε βάρος της διανοητικής και ψυχικής υγείας του απλού και ακυβέρνητου πολίτη.
Αυτό που διέφευγε ήταν η αλήθεια. Ο απλός λόγος. Ο διαφωτισμός του πολίτη για τη λειτουργία του συστήματος. Η αιτία του προβλήματος της υπερφαρμακίας, της εξάντλησης των φυσικών πόρων, της πειραματικής χρήσης της ανθρώπινης υπόστασης χάριν του κέρδους. Η διανοητική αντίσταση απέναντι στην κυρίαρχη Μηχανή, παρέμενε το απωθημένο στοιχείο της όλης συζήτησης. Ο εκμηδενισμός του πολίτη σε ένα εργαλείο που «γρασάρει» το σύστημα, χανόταν μέσα στα λεκτικά παιχνίδια και στο λαβύρινθο των αριθμημένων σκέψεων, που είχαν ένα και μοναδικό σκοπό: να αποπροσανατολίσουν τον πολίτη από τις πραγματικές αιτίες της μιζέριας του.
Σε αυτό συνηγορούσαν όλοι οι πολιτικοί ομιλητές. Ήταν ένα παιχνίδι που παιζόταν με τη συμφωνία να τηρηθούν στενά οι όροι της υποκριτικής τέχνης. Ως θέαμα, λοιπόν, είχε ρητορεία, είχε «μελό», είχε ήρωες, αθώα θύματα, παλληκαρισμούς και πρόσκληση σε μια νέα μονομαχία. Όσα ήθελε ο συνηθισμένος τηλεθεατής.
Τι αποκόμισε ο πολίτης μετά από μια μαραθώνια πολιτική συζήτηση για το «σκάνδαλο του αιώνα»; Πόσο απέχει η σκευωρία από το σκάνδαλο; Όσο απέχει η μια άκρη του εκκρεμούς από την άλλη. Και στη μέση το κενό. Το τελικό συμπέρασμα ενός μη κομματικού οπαδού είναι ότι η πολιτική έχασε ακόμη μια ευκαιρία να υπερασπιστεί τη χαμένη της τιμή.
Αυτό που απομένει είναι η απορία: χρειάζεται τόση καταστροφή, τόσος οχετός αντεγκλήσεων, τόσος ξεπεσμός της πολιτικής τιμής, για να ξεγαντζωθεί ένας πολιτικός από την «καρέκλα» του, που τη θεωρεί φέουδο; Χρειάζεται τόσος ορυμαγδός, τόσος παρεμβατισμός, για να αλλάξει η πολιτική σκηνή; Χρειάζεται η κερκίδα της πολιτικής αρένας τόσο αίμα και άμμο για να αποδεχθεί το θάνατο των μονομάχων;
Παγιωμένες πολιτικές και κοινωνικές συμπεριφορές. Κοινωνικοί μηχανισμοί πίσω από ομάδες συμφερόντων. Μέσα Κοινωνικής Προβολής, που αποκαλούνται και ΜΜΕ, για να αλλοιώνουν την κοινωνική πραγματικότητα. Συντεχνιακές συμμαχίες που εκβιάζουν το κοινωνικό σώμα για να διατηρούν τα κεκτημένα προνόμια. Καρτέλ που κρατούν σταθερά υψηλά τις τιμές των προϊόντων και κυρίως των υπηρεσιών. Ψευδαισθήσεις ταξικής υπεροχής μέσα από τα καρτέλ. Υπονόμευση συνειδήσεων, ακόμη και δημόσιων λειτουργών, με στρεψοδικίες, εξαγορασμένους ψευδομάρτυρες, τεχνικές κοινωνικού αποκλεισμού. Μια κοινωνική πυραμίδα που καταρρέει μόλις ο Καίσαρας κατεβάσει τον αντίχειρα και δείξει την τελική τύχη των μονομάχων.
Το πλήθος πηγαίνει πάντα με τη θέληση του Καίσαρα. Σαν κατακλείδα της πολύωρης τηλεοπτικής υπερπαραγωγής νομίζω ότι ταιριάζει ο γνωστός αποχαιρετισμός των μονομάχων: «Χαίρε Καίσαρ! Οι μελλοθάνατοι σε χαιρετούν».
