Του Δημήτρη Μποσνάκη
Τρεις γεωγραφικοί – ιστορικοί όροι που κυριαρχούν στη νέα γεωπολιτική που διαγράφεται στις μέρες μας είναι: Μακεδονία – Ιερουσαλήμ – Κορέα. Είναι τρεις σταθμοί, γεωγραφικά και ιστορικά ορόσημα, στη διαμόρφωση της μεγάλης σκακιέρας σε όλη την ιστορία του Δυτικού πολιτισμού. Η Μακεδονία είναι στο δυτικό άκρο της Ευρασίας (Ευρώπης – Ασίας), με βαρύνουσα ονοματολογική επιρροή σε πολλές ευρασιατικές εθνότητες, η Ιερουσαλήμ, περίπου στο κέντρο του ισλαμικού κόσμου και της Ευρασίας, με το ιστορικό φορτίο της «μητέρας όλων των μαχών», και η Ν. Κορέα είναι το σταθερό αμερικανικό έδαφος στο ανατολικό άκρο της Ευρασίας.
Η αναζωπύρωση της βαρύτητας των τριών κέντρων από την πολιτική Τραμπ, παράλληλα με την εισβολή στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν, και η αναζωογόνηση της αμερικανικής οικονομίας με την ενίσχυση της θέσης του δολαρίου στις διεθνείς συναλλαγές, συνθέτουν την εικόνα της Αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής.
Η αμερικανική εισβολή στο Ιράκ είχε αντίκτυπο τη διάχυση της ισλαμικής τρομοκρατίας σε όλη τη Δύση. Αυτό δίνει το ηθικό έρεισμα μιας αντεπίθεσης χάριν της ασφάλειας και της ειρήνης. Η αμερικανική παρουσία στη Συρία και στις ανατολικές περιοχές της Τουρκίας εντάσσεται στο ίδιο σχέδιο. Η Ν. Κορέα είναι το σταθερό φιλοαμερικανικό έδαφος, ανάμεσα στην αμφίβολη και υπό παρακολούθηση Ιαπωνία και στην αινιγματική Κίνα. Επιπλέον οι Αμερικανοί δεν θα ήθελαν μια ένωση της Κορέας.
Η «Μακεδονία» παρέχει ένα ιστορικό έρεισμα στις Δυτικές δυνάμεις για να αποκτήσουν πρόσβαση στις εθνότητες του κέντρου της Ευρασίας (Μέση Ανατολή-Κεντρική Ασία) και η «Ιερουσαλήμ» είναι το πιο προωθημένο και στέρεο αμερικανικό προγεφύρωμα στην καρδιά του μαχητικού Ισλάμ.
Προωθητική δύναμη των Αμερικανών δεν είναι μόνο ο στρατός και η πολεμική τεχνολογία, είναι πρώτιστα η κυριαρχία του δολαρίου στις διεθνείς αγορές. Ο μεταπολεμικός κόσμος είναι δολαριοκεντρικός με βάση τη Διάσκεψη του Μπρέτον Γουντς του Ιουλίου 1944 όπου συμμετείχαν 44 μεγάλες χώρες και ιδρύθηκε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και η Παγκόσμια Τράπεζα. Το πρώτο θα στήριζε τις προβληματικές οικονομίες, δεσμεύοντας τις πολιτικές αποφάσεις των χωρών, και η δεύτερη θα ενίσχυε την ανάπτυξη προωθώντας την αμερικανική τεχνολογία και τα επεκτατικά της σχέδια.
Στις τελευταίες δεκαετίες η Αμερικανική πολιτική έγινε πιο επιθετική εξαιτίας της ανάδειξης ισχυρών ανταγωνιστών, της Ιαπωνίας, της Κίνας, και του εγχειρήματος της Ευρώπης να αναδειχθεί σε ισότιμο εταίρο, αλλά και της ευκαιρίας που πρόσφερε η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και η ανάδειξη πολλών νέων κρατών.
Η θέση της Ελλάδας είναι της «οπισθοφυλακής» των στρατιωτικών επιχειρήσεων στην Ευρασία (πρόσφυγες και μετανάστες), της σύμπραξης στο εγχείρημα της «Μακεδονίας», ως πνευματικοί κληρονόμοι, της στήριξης των διεθνών οικονομικών θεσμών με την αποπληρωμή των δανείων για τη στήριξη νέων γεωστρατηγικών βάσεων (Ανατολική Ευρώπη, χώρες Βαλτικής). Η ρήση του έλληνα πρωθυπουργού ενώπιον του Ντόναλντ Τραμπ «συμμαχούμε και με το διάβολο, αν είναι για καλό», επιβεβαιώνει τη δύσκολη θέση της χώρας.
Ο εθνομηδενισμός των μικρών λαών, η υποταγμένη εκκλησία, ο λαϊκός στρατός των κουκουλοφόρων, η σύμπραξη και η συναντίληψη, είναι τα εργαλεία που χρειάζεται ο αμερικανικός εθνικισμός και οι ευρωπαίοι στρατηγικοί εταίροι του. Ο ελληνισμός δοκιμάστηκε σκληρά από παρόμοιες γεωστρατηγικές πολιτικές (Εμφύλιος, Προσφυγιά, Κυπριακό). Δεν πρέπει να μπει σε καινούργιες δοκιμασίες. Η νέα Ουτοπία που θέλει να χτίσει ο Αμερικανικός εθνικισμός είναι μια αχαρτογράφητη πορεία στο άγνωστο.
Πάνω απ’ όλα όμως πρέπει οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι σύμμαχοι να αναγνωρίσουν τη μεγάλη προσφορά των Ελλήνων σε αίμα και χρήμα. Και μια κυβέρνηση που θα έχει το σθένος, την πολιτική βούληση και την ιστορική δικαίωση για να τους το υπενθυμίσει και όχι να αποβλέπει σε πρόσκαιρα πολιτικά οφέλη για να πάρει την ιστορική της ρεβάνς.
