Η αναγνώριση ή η άρνηση αναγνώρισης από την Ελλάδα του νέου ανεξάρτητου κράτους με την προσωρινή ονομασία ΠΓΔΜ
Της Δρ Κέρης Π. Μαυρομμάτη, Διδάκτορος διεθνούς δικαίου
Η αναγνώριση ή η άρνηση αναγνώρισης ενός νέου κράτους είναι κυρίαρχο δικαίωμα και όχι υποχρέωση κάθε κυρίαρχου κράτους – μέλους της διεθνούς κοινότητας, κατά το γενικό διεθνές εθιμικό δίκαιο.
Η Ελλάδα έχει το κυρίαρχο δικαίωμα – αποκλειστική εσωτερική αρμοδιότητα να εκτιμήσει ελεύθερα χωρίς κανένα χρονικό περιορισμό, κατά τη θεωρία του διεθνούς δικαίου και τη διεθνή πρακτική, την εξυπηρέτηση αποκλειστικά των δικών της εθνικών συμφερόντων από την αναγνώριση με την οριστική ονομασία Μακεδονία με επιθετικό προσδιορισμό ή από την άρνηση αναγνώρισης αυτού του ανεξάρτητου από το 1991 κράτους στα βόρεια σύνορα της.
Ειδικότερα η Ελλάδα, πριν από την οποιαδήποτε αναγνώριση για να είναι αυτή η αναγνώριση νόμιμη, έχει διεθνή υποχρέωση να ερευνά, όπως και όλα τα άλλα κράτη της διεθνούς κοινότητας όφειλαν να ερευνήσουν, εάν αυτό το νεοπαγές κράτος με τη προσωρινή ονομασία ΠΓΔΜ (κατά την Απόφαση 817 (1993) του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ) συγκεντρώνει τις τρείς απαραίτητες, κατά το διεθνές δίκαιο, προϋποθέσεις νομίμου συστάσεως ενός νέου κράτους, δηλαδή εάν αυτό έχει(ι) αυθυπόστατη κυρίαρχη εξουσία σε (ιι) ορισμένο εδαφικό χώρο και σε (ιιι) ορισμένο λαό.
Συνεπώς η ελληνική κυβέρνηση οφείλει, πριν να αποφασίσει, να αναλύει και να εκτιμά ελεύθερα , μεταξύ των άλλων, τα παρακάτω.
Α) Το τρόπο και τις πραγματικές πολιτικές περιστάσεις γένεσης καθώς και τα χρησιμοποιηθέντα μέσα δημιουργίας του κράτους με τη προσωρινή ονομασία ΠΓΔΜ, τόσο ως (α) ομόσπονδο κράτος της ομοσπονδιακής Γιουγκοσλαβίας όσο και ως (β)ανεξάρτητο, σχετικά με:
(α) τους τρόπους απόκτησης του εδάφους της ΠΓΔΜ, που είναι η κατάκτηση του βόρειου τμήματος του εδάφους της Μακεδονίας από τους Σλάβους και Αβάρους.
Η Σοσιαλιστική Δημοκρατία της «Μακεδονίας»,ως ομόσπονδο κράτος, γεννήθηκε:
-πρώτον με τη βιαία εδαφική μεταβολή του βυζαντινού κράτους, δηλαδή με την κατάκτηση του εδάφους της βόρειας διοικητικής περιφέρειας της Μακεδονίας του κυρίαρχου κράτους του Βυζαντίου, που εκτείνονταν βόρεια μέχρι τον Δούναβη και κλάδων του όρους Σκάρδου.
-δεύτερον με την υλοποίηση της εχθρικής προπαγάνδας του πανσλαβισμού, που υιοθετήθηκε από Στάλιν- Ρωσία και Βουλγαρία. Ο Γιόζεφ Τίτο , υλοποιεί αυτή τη επιθετική ενέργεια κατά του ελληνικού εδάφους και του λαού της Μακεδονίας με τη δημιουργία το 1946 ομόσπονδου κράτους της Μακεδονίας, που στρέφεται κατά της εδαφικής κυριαρχίας και του λαού της Ελλάδας-κράτους μέλους των ΗΕ. Ο πολιτικός στόχος αυτής της προπαγάνδας είναι η κάθοδος της Ρωσίας στο Νότο και ο αφελληνισμός της Μακεδονίας, που έχει το κλειδί της πρόσβασης στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο. Παράλληλα ο Τίτο λύνει το θέμα των της πολυεθνικής συγκρότησης της Γιουγκοσλαβίας και ειδικά της νότιας επαρχίας της με την ονομασία από 1929-1941 Μπανοβίνα Βαρντάσκα (επαρχία του Βαρδάρη) του Βασιλείου της Γιουγκοσλαβίας. Συνεπώς το ομόσπονδο κράτος κατέχει εδάφη της Β. Μακεδονίας, που ανήκουν στην εθνολογική σύσταση του ελληνισμού.
Η «Δημοκρατία της Μακεδονίας» ή η ΠΓΔΜ, ως ανεξάρτητο κράτος, προήλθε από το βίαιο διαμελισμό του εδάφους -διάλυση του κυρίαρχου κράτους της Σοσιαλιστικής Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των ηγετικών κρατών-μελών της ΕΕ και ΝΑΤΟ καθώς και της διεύρυνσης ΕΕ στα δυτικά Βαλκάνια.
(β) Την ύπαρξη λαού, που δεν συνδέεται με γνήσιους δεσμούς τόσο στις πρώτες φάσεις δημιουργίας όσο και στη διάρκεια της ύπαρξης του κράτους, δηλαδή υπάρχει έλλειψη γνήσιων εθνικών δεσμών,δηλαδή κοινών κοινωνικών, ιστορικών ,πολιτιστικών, θρησκευτικών δεσμών. Έτσι η σλαβική από τον 19ο αιώνα και η κομμουνιστική από το 1921 κατά της Ελλάδας προπαγάνδα αναγκάστηκε να κατασκευάσει πλαστούς εθνικούς δεσμούς για να βασίσει την ύπαρξη «μακεδονικού» έθνους , την απονομή «μακεδονικής» ιθαγένειας, την απόκτηση εθνικής σημαίας-εθνικού συμβόλου, τη δημιουργία πλαστής εθνικής ταυτότητας, τον σφετερισμό της ονομασίας της Μακεδονίας, που δεν ανταποκρίνεται στη εθνολογική κατάσταση των κατοίκων αυτής της περιοχής της ελληνικής χερσονήσου.
Η απαίτηση αυτοδιαθέσεως του λαού της ΠΓΔΜ σημαίνει, κατά την αρχή του διεθνούς δικαίου περί αυτοδιάθεσης λαών, την ελεύθερη ρύθμιση της τύχης του, με τη προϋπόθεση ότι τα χωρικά όρια αυτού του κράτους συμπίπτουν με τα εθνολογικά όρια του λαού της ίδιας φυλετικής καταγωγής, της ίδιας γλώσσας, των κοινών ηθών και εθίμων, κοινού πολιτισμού και θρησκείας, που έχει μία ιστορική συνέχεια.
Β. Η ονομασία «Μακεδονία» αυτού του νέου κράτους έχει αναπόσπαστα εθνολογικά στοιχεία κατά την επιστήμη της Γεωγραφίας και του διεθνούς δικαίου.
Η Γεωγραφική Μακεδονία και η Ιστορική Μακεδονία δεν διαχωρίζονται, διότι σύμφωνα με τους αρχαίους έλληνες γεωγράφους, η γεωγραφία δεν διαχωρίζεται από την εθνογραφία αλλά εκτείνεται στα ουσιώδη χαρακτηριστικά της κάθε συγκεκριμένης επιφανείας της γης, συμπεριλαμβάνει και τις εκδηλώσεις της ανθρώπινης δραστηριότητας στη συγκεκριμένη επιφάνεια της γης.
Ο όρος «γεωγραφική Μακεδονία» είναι επινόηση της σλαβικής προπαγάνδας , που αποσκοπεί στη πλήρη από-εθνικοποίηση της ονομασίας Μακεδονία και τη πλήρη γεωγραφικοποίησή της.
Η αναγνώριση από την Ελλάδα αυτού του κράτους με οριστική ονομασία, που περιέχει με οποιοδήποτε τρόπο και σε οποιαδήποτε γλώσσα την ονομασία Μακεδονία έχει ως κύρια νομική και πολιτική συνέπεια, κατά το διεθνές δίκαιο, την αναγνώριση ύπαρξης κράτους-υποκειμένου του διεθνούς δικαίου, που έχει «μακεδονικό λαό» «μακεδονικό έθνος» και «μακεδονικό έδαφος».
Αυτή η αναγνώριση δεν εξυπηρετεί τα εθνικά συμφέροντα της Ελλάδας, εδαφική κυριαρχία και τα ανθρώπινα δικαιώματα των Ελλήνων αλλά και την αποτελεσματική εφαρμογή του διεθνούς δικαίου από την ελληνική κυβέρνηση.
