Του Ευθύμιου Ζιγγιρίδη,
BEng MSc AMIEE MILT, Συμβούλου Στρατηγικών Επενδύσεων
Η Χρηματιστικοποίηση είναι μια διεργασία στην οποία οι χρηματοπιστωτικές αγορές τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα και οι χρηματοπιστωτικές ελίτ αποκτούν όλο και μεγαλύτερο έλεγχο πάνω στην οικονομική διαδικασία και τις αποφάσεις οικονομικής πολιτικής στην κοινωνία της οικονομίας του Δυτικού Κόσμου. Η χρηματιστικοποίηση συνδέεται με την αύξηση της κοινωνικής ανισότητας, επιβράχυνση της χρονικής κλίμακας για τη λήψη εταιρικών αποφάσεων, αναγωγή των αξιών σε χρηματοπιστωτικά μέσα και τα παράγωγά τους και κρατικές πολιτικές εστιασμένες στη μείωση του πληθωρισμού την προώθηση της επιχειρηματικής εμπιστοσύνης και της εξωτερικής ανταγωνιστικότητας.
Η χρηματιστικοποίηση του δυτικού οικονομικού συστήματος σηματοδοτείται από τον αυξανόμενο έλεγχο των χρηματιστικού κεφαλαίου πάνω στην πραγματική οικονομία και αντανακλάται στον αυξανόμενο ρόλο των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, των χρηματιστηριακών αγορών, των χρηματιστικών κινήτρων, καθώς και των χρηματοπιστωτικών ελίτ στη λειτουργία της οικονομίας και στα κέντρα εξουσίας τόσο σε εθνικό όσο και σε διεθνές επίπεδο. Επιπλέον η χρηματιστικοποίηση συμβαδίζει με την αποδυνάμωση της βιομηχανικής βάσης της Δύσης. Στηρίχτηκε στην απελευθέρωση των χρηματοπιστωτικών συστημάτων, στην ανάπτυξη των χρηματιστηριακών αγορών και, ιδιαίτερα, στην πλήρη απελευθέρωση των κινήσεων κεφαλαίου.
Κύριος στόχος της χρηματοπιστωτικής απελευθέρωσης που ολοκληρώθηκε στην Ευρώπη τη δεκαετία 1990 στα πλαίσια της εφαρμογής της Ευρωπαϊκής Ενιαίας Πράξης, είναι να ενισχυθεί το μερίδιο των χρηματιστηριακών αγορών –στα πλαίσια των οποίων οι οργανισμοί της Global Finance παίζουν κυρίαρχο ρόλο– τόσο στη συγκέντρωση των αποταμιεύσεων όσο και στη χρηματοδότηση της οικονομίας. Καθοριστικής σημασίας για την ανάπτυξη των χρηματιστηριακών αγορών στην Ευρώπη ήταν η απόφαση των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων κατά την περίοδο 1984-1992, να καλύπτουν τις ανάγκες δημοσίου δανεισμού σχεδόν αποκλειστικά μέσω έκδοσης ελεύθερα διαπραγματεύσιμων τίτλων στις διεθνείς χρηματιστηριακές αγορές («τιτλοποίηση» του δημόσιου χρέους).
Αυτή τη διαδικασία χρηματιστικοποίησης της Ελληνικής Πολιτικής ζωής υπερασπίζεται με διαφόρους τρόπους η κυβέρνηση ή στην καλύτερη περίπτωση δεν κάνει τίποτα για να την ανατρέψει. Εξάλλου οι αριστερές ή η σοσιαλιστικές κυβερνήσεις ανά την Ευρώπη έχουν υπάρξει οι καλύτεροι υπερασπιστές του διεθνούς κεφαλαίου.
Ο Γάλλος πρόεδρος Πομπιντού, θεωρητικά τουλάχιστον, ανήκε στη γαλλική αριστερά, παρόλα αυτά όμως η πολιτική του κίνηση να στείλει ένα πολεμικό πλοίο στις ΗΠΑ γεμάτο δολάρια προκειμένου να γίνει ανταλλαγή με χρυσό, έφερε την de facto κατάργηση της συμφωνίας του BrettonWoods. Με τη συγκεκριμένη συμφωνία το 1944 είχαν οριστεί οι σταθερές ισοτιμίες των νομισμάτων 44 χωρών (μέσα σε αυτές και της Ελλάδας) ως προς το δολάριο,με το αμερικάνικο νόμισμα να είναι μετατρέψιμο σε χρυσό. Ο Πομπιντού λοιπόν έστειλε ένα πλοίο δολάρια προκειμένου να πάρει πίσω τον χρυσό που αντιστοιχούσε στην ποσότητα των δολαρίων, κάτι που οι ΗΠΑ δεν θα μπορούσαν να αποδεχτούν γιατί απλούστατα η ποσότητα των δολαρίων που είχαν τυπώσει δεν αντιστοιχούσε στον όγκο του χρυσού που κατείχαν. Έτσι ο Νίξον κατάργησε μονομερώς τη συμφωνία και γύρισε σελίδα.
Η νέα σελίδα είναι το σύστημα που γνωρίζουμε σήμερα, με τη χρηματιστικοποίηση του δυτικού κόσμου, την κυριαρχία των χρηματαγορών και τα σχετικά, που ειδικά μέσα στην κρίση έγιναν οι καθημερινότητά μας.
Ο «προοδευτικός» Σρέντερ στη Γερμανία υπήρξε ο καγκελάριος που συμπίεσε το κόστος εργασίας στη χώρα του, παγώνοντας για μια 10ετία τους μισθούς των εργαζομένων. Θα μπορούσε να το κάνει ποτέ αυτό ένας Χριστιανοδημοκράτης; Ένας Φιλελεύθερος; Όχι φυσικά. Τέτοιες πολιτικές μόνο οι «σοσιαλδημοκράτες» μπορούν να εφαρμόσουν.Με κερδισμένο το κεφάλαιο και χαμένο τον κόσμο της εργασίας.
Ο Μπιλ Κλίντον ένας πρόεδρος με ριζοσπαστικό λόγο, σχεδόν «κομουνιστής» για τους Ρεπουμπλικάνους, έμεινε στην Ιστορία γιατί υπήρξε ο πρόεδρος της Παγκοσμιοποίησης. Με τον Κλίντον έχουμε την αρχή των κυβερνήσεων σοσιαλδημοκρατών που εφάρμοσαν τις πιο σκληρές νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Ακολούθησαν Μπλερ, Σρέντερ, Πρόντι… ο δικός μας Σημίτης και όλοι εκείνοι οι «κεντροαριστεροί» (συμπεριλαμβανομένων της σημερινής κυβέρνησης) που έβαλαν το χεράκι τους για να έρθει η κρίση που ζούμε σήμερα.
Γεώργιος Παπανδρέου Αριστερός (κατά δήλωση του), δημοκράτης Σοσιαλιστής και πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς. Υπήρξε ο άνθρωπος που άνοιξε τους ασκούς του Αιόλου στην Ευρώπη, κυρίως στις περιφερειακές χώρες, που από το 2010 βρίσκονται σε κρίση και δεν έχουν ξεπεράσει ακόμη,ασχέτως όσων λένε τα ΜΜΕ της χώρας μας.
Ο αριστερός Α. Τσίπρας ήταν ο μόνος που θα τολμούσε να κλείσει τις τράπεζες για τους πολίτες. Κίνηση που ουσιαστικά έπνιξε την ντόπια μικρομεσαία επιχείρηση, που έτσι κι αλλιώς φυτοζωούσε εξαιτίας της κρίσης. Μετά ήρθαν και τα capital controls (μαζί με τους τρελούς φόρους) για να κάνουν τον περιπτερά, τον ψιλικατζή, το μίνι μάρκετ, τον βιοτέχνη, τον έμπορο με το μαγαζάκι του να παρακαλάει να κλείσει μήπως και γίνει υπάλληλος της ξένης αλυσίδας που θα έρθει να ανοίξει μαγαζιά στη θέση τη δική του.
Ας μην γελιόμαστε λοιπόν, η Αριστερά σε όλο τον Δυτικό κόσμο, όχι μόνο στήριξε και στηρίζει τη Χρηματιστικοποίηση του Δυτικών Κοινωνιών, αλλά υιοθετεί διεργασίες οι οποίες δημιουργούν συνθήκες μονιμοποίησης της υφιστάμενης κατάστασης.
