ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ

Ο αδικημένος εκπαιδευτικός δημιουργεί αδικημένους μαθητές

ο-αδικημένος-εκπαιδευτικός-δημιουργ-150104

Tου Δημήτρη Μποσνάκη

Όπως ο καλλιτέχνης χρειάζεται έμπνευση κι ελεύθερο χρόνο γιa την τέχνη, ψυχική ανάταση, δύναμη για να μεταδώσει τη γνώση και την καλή του ενέργεια στα παιδιά του νεοέλληνα, έτσι κι ο εκπαιδευτικός, χωρίς ανάσα και χρόνο για να προετοιμάσει την επόμενη «παράστασή» του σε μια άθλια τάξη, όπου καλείται να την μεταμορφώσει σε πανέμορφο περιβόλι γνώσης και δημιουργίας με ευήκοους δέκτες, δεν μπορεί να αποδώσει. Εύλογα θα μεταμορφωθεί σε απογοητευμένο δημοσιουπαλληλίσκο ή φορτωμένο ημίονο που ασθμαίνει χωρίς ενέργεια, σθένος, αισιοδοξία, έμπνευση, εγγενή συστατικά μιας ποιοτικής εκπαίδευσης, απαραίτητης για να πάει μπροστά ο τόπος. Όταν ανέκαθεν η Παιδεία αποτελεί το κεφάλαιο, όπου λιγότερο επένδυσαν κι επενδύουν οι κυβερνήσεις, αισθάνομαι ματαιοπονία ακόμα και να μιλώ γι’ αυτό.

Λόγια απογοήτευσης μιας μαχόμενης καθηγήτριας που ανάλωσε τη ζωή της για να μάθει γράμματα στους μαθητές μιας υποβαθμισμένης περιοχής. Σήμερα η κυβέρνηση, αντίθετα με τις εξαγγελίες της, την καταδικάζει να εξαντλήσει τα όνειρά της σε άθλιες σχολικές αίθουσες, αλλάζοντας συχνά σχολεία και περιβάλλοντα, με διαρκώς επαυξανόμενο ωράριο, με διαρκώς μειούμενες αποδοχές, με κλοπή των παρακρατήσεών της για μια ανύπαρκτη σύνταξη, με μετατροπή της από κοινωνό της ελευθερίας και της δημοκρατίας σε πολιτικό αναμορφωτή μιας παιδείας χωρίς εθνικό προσανατολισμό, χωρίς θρησκευτική ταυτότητα, με καταρρακωμένη ηθική.

Το σχολείο πρέπει να είναι ένας χώρος έμπνευσης, διάχυσης της εμπειρίας του δασκάλου και ακτινοβολίας φωτισμένων συνειδήσεων. Ένας χώρος ηρεμίας του πνεύματος, ενασχόλησης με τη σοφία των προηγούμενων γενεών και εργαστηριακής έρευνας για το αύριο. Αντί γι’ αυτό, η εκπαίδευση σήμερα έχει μετατραπεί σε ένα χώρο πολιτικών πειραματισμών πάνω σε εκπαιδευτικούς και μαθητές, χωρίς σχέδιο για τους πολίτες που θέλει να πλάσει, χωρίς ήθος, αρχής γενομένης από τους ίδιους τους υπουργούς, χωρίς μια συγγνώμη στους νέους για τις ατέλειες και τα λάθη. Με πολιτικούς που ανέξοδα παίζουν με τα όνειρα των παιδιών, με νέους που απελπισμένα περιμένουν μια ελπίδα ανθρωπιάς, ένα πρότυπο για τη ζωή τους, μια ζεστή σιγουριά από την Πολιτεία.

Οι νέοι σήμερα είναι η εύκολη λεία της μόδας, της εξάρτησης, των καταχρηστικών συνηθειών. Χωρίς ελπίδα περνούν τα χρόνια τους με το όραμα της αποκατάστασης να ξεθωριάζει. Μπροστά σ’ αυτό το κενό νιώθει εκμηδενισμένος και απογοητευμένος και ο εκπαιδευτικός, απροστάτευτος, εργαλείο ενός συστήματος που αποδίδει όλο και λιγότερο, νιώθει το ρόλο του να υποβαθμίζεται και το έργο του να μην αναγνωρίζεται. Η Πολιτεία αντί να είναι αρωγός, είναι τιμωρός. Αντί ο νόμος να προστατεύει τον εκπαιδευτικό, στέκεται απειλητικός, απέναντι στην ελευθερία της έκφρασης και στη μετακένωση της εκπαιδευτικής εμπειρίας. Το σχολείο παραμένει μια θερμοκοιτίδα που παράγει εξομοιωμένες συνειδήσεις, ισοπεδωμένες προσωπικότητες, λεηλατημένες φιλοδοξίες.

Το αγκωνάρι της εθνικής και δημοκρατικής παιδείας ήταν ο εκπαιδευτικός, όλων των βαθμίδων. Οι εκπαιδευτικοί ανέθρεψαν πνευματικά τις χιλιάδες ελληνοπαίδων που σταδιοδρομούν στο εσωτερικό και στο εξωτερικό της χώρας. Με υποτιμητικές αμοιβές και υποβαθμισμένες συνθήκες εργασίας. Υποστήριξαν τις κοινωνικές διεκδικήσεις, πρωταγωνίστησαν στους εθνικούς αγώνες, καλλιέργησαν στην ψυχή μαθητών και μαθητριών την αγάπη για τη δημοκρατία, την ελευθερία, την Ελλάδα, την παράδοση, αλλά και το μέλλον. Όσες προσβολές κι αν υπέστησαν από τις κατά καιρούς υποταγμένες και άτολμες εξουσίες, παρέμειναν ακλόνητοι στον προορισμό τους.

Σήμερα με το πολυνομοσχέδιο, παράλληλα με την ισοπέδωση των δημοκρατικών δικαιωμάτων όλων των εργαζομένων, καταρρακώνεται και το εναπομείναν κύρος του εκπαιδευτικού, μετατρέποντάς τον σε απλό φύλακα του σχολικού κτιρίου, σε εκτελεστή ενός δυσνόητου πειράματος αποδόμησης της εκπαίδευσης, σε φτηνό εργαλείο των εκπαιδευτικών αναγκών, σε περιοδεύοντα υπάλληλο που απλώς καλύπτει τρέχουσες ανάγκες από σχολείο σε σχολείο.

Η κυβέρνηση μεταφέρει τις συνέπειες των αδυναμιών της στις πλάτες των μαθητών. Ο ηθικά εξουθενωμένος δάσκαλος παράγει εξουθενωμένους μαθητές. Τέτοιους χρειάζεται το σημερινό σύστημα για να τους κάνει μετανάστες, φθηνό εργατικό δυναμικό, μπαχαλάκηδες και «ρουβίκωνες». Η εκπαίδευση χρειάζεται ασυμβίβαστες προσωπικότητες, να φυλάνε τα όσια και ιερά. Χρειάζεται καλλιεργημένες ψυχές με βαθυστόχαστη σκέψη. Δεν χρειάζεται πολιτικάντηδες, αυλοκόλακες και παραδοξολόγους. Ο εκπαιδευτικός χρειάζεται τον ενθαρρυντικό λόγο, την αναγνώριση του έργου του, το αίσθημα δικαίου.

Η εκπαίδευση, εκπαιδευτικοί και μαθητές, βάζει το θεμέλιο μιας ισχυρής και ευνομούμενης πολιτείας. Όσο υποχωρεί το κύρος της, τόσο υποχωρεί το κύρος της χώρας, η ποιότητα των πολιτικών αρχόντων, η ευνομία, η διαπαιδαγώγηση και η εμπιστοσύνη των πολιτών σ’ αυτούς που ανέλαβαν να τη διακυβερνήσουν.

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου