Του Πρωτοπρεσβύτερου Απόστολου Θάνου, Εφημέριου Ιερού Ναού Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης Βόλου
Κατά την παρούσα Κυριακή το ιερό Ευαγγέλιο µας εξιστόρησε το περιστατικό που συνέβη στην Ιεριχώ, όπου ο αρχιτελώνης Ζακχαίος εναγωνίως ποθούσε να δει τον Κύριο. Παραμέρισε τον γέλωτα των συμπολιτών του, αδιαφόρησε για την κοινωνική του θέση και δέχθηκε τον Κύριο στο σπίτι του. Κυρίως, όμως, στην καρδιά του!
Ο Ζακχαίος επέδειξε θαυμαστή και αξιομίμητη πίστη. Ο Ζακχαίος ήτο αρχιτελώνης. Συγκέντρωνε δηλαδή τους φόρους και από την εργασία του αυτή απέκτησε μεγάλα χρηματικά ποσά. Όπως ήταν φυσικό, ο Ζακχαίος – όπως και κάθε τελώνης – ήταν μισητός στο λαό. Παρ’ όλα ταύτα, δεν λογάριασε
το αξίωμά του, ξεπέρασε εμπόδια και δυσκολίες και ανέβηκε στη συκομουριά για
να αντικρύσει τον Κύριο. Πίστευε ακράδαντα στον Κύριο. Γνώριζε πως ο Κύριος,
τον Οποίο ποθούσε να δει, ήταν «ο υιός του ανθρώπου» που ζητά από κάθε άνθρωπο να σωθεί. Να εξέλθει από την αμαρτία και να συμπορευθεί μαζί Του προς
την Βασιλεία του Θεού.
Άραγε, επιδεικνύουμε και εμείς σήμερα την πίστη του Ζακχαίου; Ή μήπως αρνούμαστε µε κάθε τρόπο τον Κύριό µας; Και στην πίστη µας αυτή, δεν χρειάζεται µόνο να συμμετέχουμε στη μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας. Χρειάζεται να πιστεύουμε στον Κύριό µας πρωτίστως µέσω της ζωντανής εικόνας Του. Τον
συνάνθρωπό µας.
Σε συνάρτηση µε την πίστη του ο Ζακχαίος επέδειξε και αγάπη. Αγάπη όχι µόνο προς το πρόσωπο του Ιησού, µα και προς το πρόσωπο των συνανθρώπων του. Και ερχόµαστε πάλι σ’ εµάς. Αγαπούμε; Αγαπούμε όπως θέλει ο Κύριος; Ή αγαπούμε αυτάρεσκα και εγωιστικά; Η αγάπη σε όλες της τις διαστάσεις και σε όποιο πρόσωπο και αν απευθύνεται, πρέπει να είναι αγνή και καθαρή. Γνήσια
και αληθινή. Όπως ακριβώς αγάπησε τον άνθρωπο ο Κύριος και ανήλθε επί του
Σταυρού και έχυσε το πανάγιο αίμα Του, έτσι και ο κάθε άνθρωπος, αληθινά και
ουσιαστικά, οφείλει να αγαπά τον συνάνθρωπό του. Διότι, µέσω της ζωντανής εικόνας του Θεού, δηλαδή τον άνθρωπο, αγαπάμε τον ίδιο τον Θεό. Και αν μισούμε και αδικούμε τον αδελφό µας, εχθρεύουµε τον ίδιο τον Θεό – Πατέρα µας.
Εάν παρατηρήσει κανείς σφαιρικά την στάση του Ζακχαίου, θα διαπιστώσει µία στάση μετανοίας. Ο Ζακχαίος υπερνίκησε τις δυσκολίες και γεμάτος θάρρος και δύναμη ζήτησε τη βοήθεια του Κυρίου. Αισθάνθηκε την αμαρτωλότητά του, αγωνίστηκε να αποβάλλει την εγωιστική ροπή προς την αμαρτία και γεμάτος αυτοκαταδίκη και ταπεινό φρόνιμα «υπεδέξατο αυτόν χαίρων».
Ιδιαίτερα σε ένα κόσμο όπου κυριαρχεί το µίσος, η συκοφαντία και η έχθρα σε µία κοινωνία όπου ο εύκολος και γρήγορος πλουτισμός και η κοινωνική καταξίωση τείνουν να γίνουν προϋποθέσεις αναγνώρισης, ευμάρειας και κυριαρχίας, η ταπείνωση και η μετάνοια αποτελούν τα πνευματικά αντίδοτα στο φαρμάκι του εγωισμού και της φιλαυτίας.
Χρειάζεται να μάθουμε να βλέπουμε τον Κύριο συνεχώς και πάντοτε μπροστά µας. Να Τον αντικρίζουμε µε φόβο, ευλάβεια, ταπείνωση, πίστη, μετάνοια και προπαντός µε αγάπη. Μονάχα έτσι ο «Θεός πάσης παρακλήσεως» θα µας δώσει θάρρος και θα µας ενισχύσει στον καθημερινό µας πνευματικό
αγώνα, έτσι ώστε να συντελεστεί σωτηρία «τω οίκω τούτω». Στον ζωντανό ναό,
στο οικητήριο του Αγίου Πνεύματος. Στο σώμα µας. Αμήν.
Πρωτοπρεσβύτερος Απόστολος Θάνος.
Εφημέριος Ιερού Ναού Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης Βόλου
