Της Ελενας Αντωνοπούλου
Νομίζω αυτές οι μέρες είναι αρκετά κρίσιμες για τα θέματα εξωτερικής πολιτικής, και καλύτερα να σιώπα κανείς και όσο λιγότερα λέει και γραφεί τόσο μεγαλύτερη σύνεση και σοβαρότητα δείχνει.
Έχω κατά καιρούς γράψει ότι στην εξωτερική πολιτική τα κράτη πρέπει να έχουν κοινή γραμμή και τα κόμματα να εφαρμόζουν κοινή πολιτική, όσο είναι φυσικά δυνατόν. Όσοι κάνουν το αντίθετο μάλλον χάσιμο έχουν και άλλωστε υπάρχουν παραδείγματα από το πρόσφατο παρελθόν.
Το τελευταίο διάστημα πάλι έχει επανέλθει το μείζον θέμα στην εξωτερική μας πολιτική που δεν είναι άλλο από το ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ. Σε μία κανονική χωρά ένα τόσο μεγάλο θέμα δεν θα αποτελούσε πεδίο αντιπαράθεσης και σίγουρα περιμέναμε η υπεύθυνη κυβέρνηση της χωράς να ενημερώσει την υπεύθυνη αντιπολίτευση προσπαθώντας να βρει πεδία συναίνεσης και όχι διχασμού.
Δυστυχώς στη χωρά μας δεν έχουμε καταφέρει, όχι απλά να μην συζητούμε τα αυτονόητα αλλά αντίθετα να βρισκόμαστε μόνιμα σε σύγκρουση.
Δυναμιτίζει η κυβέρνηση το πολιτικό κλίμα δυστυχώς και σε ένα σημαντικό ζήτημα που μας παιδεύει πάνω από 25 χρονιά και λύση δεν έχει βρεθεί.
Καλά κάνει ο πρωθυπουργός και ενημερώνει τον Αρχιεπίσκοπο. Μετά την ενημέρωση από τον Υπουργό εξωτερικών όμως, θα περιμέναμε να ενημερώσει και να κάνει το ίδιο βήμα και στους αρχηγούς της αντιπολίτευσης. Με το να κρατάς την αντιπολίτευση στο σκοτάδι όχι μονό κατακρίνεσαι στο εσωτερικό της χωράς αλλά και στο εξωτερικό.
Σεβόμαστε πλήρως τον ρόλο της εκκλησίας και τη συμβολή της στην ελληνική κοινωνία αλλά την ευθύνη της διακυβέρνησης της χωράς την έχουν οι πολιτικές ηγεσίες.
Επίσης δεν έχει κανείς το δικαίωμα να θεωρεί περισσότερο πατριώτη τον εαυτό του από κάποιον άλλον.
Διάβασα και θα συμφωνήσω απολυτά με την άποψη ενός έγκριτου δημοσιογράφου ότι στην Ελλάδα εδώ και καιρό καταναλώνουμε δυστυχώς περισσότερη ιστορία από όση παράγουμε. Εθνική πολιτική δεν γίνεται ούτε με κραυγές, ούτε με σημαίες και ταμπούρλα, αλλά με περισσότερη σύνεση και αυτογνωσία και λιγότερη διχόνοια.
Περιμένουμε λοιπόν.
