Του Βασίλη Μεταξά, Γραμματέα της Τ.Ε. Μαγνησίας του ΚΚΕ
Στο «ταμείο» της χρονιάς που πέρασε αν οι εργαζόμενοι κάνουν τον απολογισμό τους, θα δουν ότι βγαίνουν με μεγαλύτερη πείρα. Πείρα που κυρίως αποδεικνύει ότι όσο το παρόν και το μέλλον τους συνδέεται με τους στόχους της καπιταλιστικής ανάκαμψης, τόσο πρέπει να είναι διαρκώς έτοιμοι να δεχτούν νέες θυσίες. Η ίδια πείρα μπορεί να αξιοποιηθεί και από την ανάποδη: Να συνειδητοποιηθεί ευρύτερα ότι αυτό που πρέπει σήμερα να προτάξει η εργατική τάξη είναι την ανάγκη να ανασυντάξει το κίνημά της και να περάσει στην αντεπίθεση, να διεκδικήσει την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών της.
«Ταμείο» όμως κάνει και το κεφάλαιο, τα επιτελεία του, τόσο στο εσωτερικό της χώρας όσο και διεθνώς. Και η διαπίστωσή τους, που δεν την κρύβουν πλέον, είναι ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ είναι γι’ αυτούς «το δέκα το καλό», αφού προωθεί με μεγάλη επιμέλεια όλα τα αντεργατικά μέτρα που έχουν ανάγκη για να περάσει η καπιταλιστική οικονομία σε φάση ανάπτυξης. Αυτό, άλλωστε, πιστοποιείται τόσο από τις κάθε φορά παρεμβάσεις του ΣΕΒ, που επισημαίνει ότι στην Ελλάδα οι μεταρρυθμίσεις προχωρούν αλλά δεν επιτρέπεται η παραμικρή παρέκκλιση, όσο και από την ΕΕ, το ΔΝΤ, τις κυβερνήσεις άλλων καπιταλιστικών χωρών, που συγχαίρουν την κυβέρνηση για την προσήλωση στους στόχους των μνημονίων.
Ο ΣΥΡΙΖΑ το 2018 με την προπαγάνδα περί «καθαρής εξόδου», «επιστροφής στην κανονικότητα», «τέλους των μνημονίων και της επιτροπείας». Όμως οι εργαζόμενοι έχουν δείγματα γραφής για το τι σημαίνει για τους ίδιους το «ξέφωτο» που υποτίθεται ότι φέρνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Όσο για τους στόχους που θα φέρουν πιο κοντά αυτό το «ξέφωτο»; Αυτοί είναι ήδη σημαδεμένοι από τη συντριβή των εργατικών – λαϊκών δικαιωμάτων. Οι δύο «αξιολογήσεις» που «έκλεισε» η κυβέρνηση τη χρονιά που μας πέρασε είναι χαρακτηριστικές: Με τη μία υπογράφτηκε το 4ο μνημόνιο και επισημοποιήθηκε η δέσμευση για τη μονιμοποίηση όλου του αντεργατικού νομικού οπλοστασίου και με την άλλη μπήκαν στο στόχαστρο το δικαίωμα της απεργίας και η λαϊκή κατοικία. «Έτσι είναι, αλλά από τον Αύγουστο του 2018 τελειώνουν τα μνημόνια» απαντάει η κυβέρνηση, προσπαθώντας να κερδίσει την ανοχή του λαού στα μόνιμα βάσανα, καλλιεργώντας ψεύτικες ελπίδες. Η ίδια η πραγματικότητα, όμως, βοά. Καθημερινά αποδεικνύεται ότι χωρίς ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, χωρίς καταπίεση των αυτοαπασχολούμενων της πόλης και της υπαίθρου, δεν υπάρχει καπιταλιστική ανάπτυξη. Γι’ αυτό οι βιομήχανοι, οι τραπεζίτες, οι μεγαλέμποροι, οι μεγαλοξενοδόχοι κ.ά. επιμένουν τόσο πολύ στην εργασιακή ζούγκλα, στις ομαδικές απολύσεις, στις σχέσεις εργασίας – λάστιχο. Γι’ αυτό διαρκώς αυξάνεται η επιδρομή με φόρους, ασφαλιστικές εισφορές κ.λπ. στους αυτοαπασχολούμενους. Γιατί σκοπός είναι να αποκτήσουν χώρο για επενδύσεις τα μονοπώλια, χώρο που τον βρίσκουν από τους χρεοκοπημένους φτωχούς αυτοαπασχολούμενους και τον αξιοποιούν με πάμφθηνο εργατικό δυναμικό.
Βασικό συστατικό της πορείας προς την «κανονικότητα» που επιφυλάσσει ο ΣΥΡΙΖΑ στο λαό είναι, μαζί με τα παραπάνω, όλοι οι κίνδυνοι που πολλαπλασιάζονται από τη βαθύτερη εμπλοκή της Ελλάδας στους πολιτικο-στρατιωτικούς σχεδιασμούς των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Η ελληνική κυβέρνηση για λογαριασμό της αστικής τάξης αναλαμβάνει ρόλο σημαιοφόρου του ΝΑΤΟ στην περιοχή, ματώνει το λαό για να πιάνει τους στόχους χρηματοδότησης των ΝΑΤΟϊκών αναγκών, προχώρησε σε συμφωνίες με τις ΗΠΑ, που οδηγούν σε πιο ενεργή εμπλοκή στους ανταγωνισμούς. Απ’ όλο αυτό το κουβάρι επιβεβαιώνεται ότι ο λαός πρέπει να επαγρυπνεί και να παλεύει ενάντια σε αυτήν τη θανάσιμη εμπλοκή.
Το 2017 αποκάλυψε σε όλο του το μεγαλείο και τον κατήφορο του ΣΥΡΙΖΑ, αποδεικνύοντας ότι η πορεία σοσιαλδημοκρατικοποίησής του είχε προδιαγεγραμμένη και την κατάντια του να αξιοποιεί εκτός από το καρότο των αυταπατών και το μαστίγιο της καταστολής. Γι’ αυτό επιτίθεται προβοκατόρικα και χωρίς καμιά ηθική αναστολή όχι απλά στο ΚΚΕ, αλλά σε κάθε ριζοσπάστη, προοδευτικό, αγωνιστή εργαζόμενο που δεν χάφτει την παραμύθα της «δίκαιης» ανάπτυξης. Είναι φανερό ότι όσο πιο δυσδιάκριτες γίνονται οι διαφορές του με τον άλλο βασικό πόλο του αστικού πολιτικού συστήματος, τη ΝΔ, τόσο περισσότερο θα παίρνει επ’ ώμου την αντιΚΚΕ ρητορική, για να εμποδίσει τώρα και στο μέλλον την όποια τάση χειραφέτησης από την κυρίαρχη πολιτική που και οι δυο υπηρετούν.
Όμως, η χρονιά που μας πέρασε φανέρωσε και τις δυνατότητες που ανοίγονται για να περάσουν η εργατική τάξη και ο λαός με τη συμμαχία τους στην αντεπίθεση. Τόσο οι πανελλαδικές απεργίες και οι κεντρικές κινητοποιήσεις, όσο και τα παραδείγματα από αγώνες σε κλάδους, όπως στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη του Περάματος για την υπογραφή ΣΣΕ, δείχνουν ότι αυτός είναι ο μόνος ελπιδοφόρος δρόμος για τους εργαζόμενους. Οι θετικές διεργασίες αποτυπώνονται και σε μια σειρά αρχαιρεσιών σε συνδικάτα, με ενθαρρυντικά αποτελέσματα, που μπορούν να διαμορφώσουν κλίμα αγωνιστικής ανάτασης. Στην πρώτη γραμμή αυτής της προσπάθειας είναι τα μέλη, οι φίλοι, οι οπαδοί του ΚΚΕ. Αυτό που ξεχώρισε ήταν η καθημερινή, ακούραστη προσπάθεια των κομμουνιστών μέσα στους τόπους δουλειάς και τους κλάδους για να αλλάξουν οι συσχετισμοί, να ανέβει το ρεύμα της αμφισβήτησης των στόχων της εργοδοσίας, της διεκδίκησης κόντρα στη μοιρολατρία και το «δεν βγαίνει τίποτα». Ιδίως αν τη συγκρίνει κάποιος με τη στάση των άλλων συνδικαλιστών, τα επιχειρήματά τους, την κατάντια του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, τη ζημιά που έκανε στο εργατικό κίνημα. Και εδώ δεν πρέπει να πάρουν συγχωροχάρτι όλοι εκείνες οι «αριστερές» ομάδες, παλιές συνιστώσες ή και συνεργάτιδες του ΣΥΡΙΖΑ που συνεχίζουν και πιάνουν αγκαζέ τους εργοδοτικούς στις διάφορες εκδηλώσεις, απεργίες κτλ. δίνοντάς τους το αποκούμπι που χρειάζονται. Με ολοκληρωμένα συμπεράσματα και εφαρμογή τους στην πράξη, σε κάθε χώρο και σωματείο, η νέα χρονιά, μπορεί και πρέπει να σημαδευτεί από ένα στέρεο βήμα στην ανασύνταξη του εργατικού κινήματος. Η ενίσχυση του ΚΚΕ θα δώσει πολλαπλάσια δύναμη στο εργατικό κίνημα, στην πάλη με κριτήριο την ανασύνταξη, την οικοδόμηση της Κοινωνικής Συμμαχίας, στην προοπτική της ανατροπής του βάρβαρου καπιταλιστικού συστήματος, για να μπορεί η εργατική τάξη να απολαμβάνει τον πλούτο που παράγει και να ικανοποιεί τις ανάγκες της.
Μπαίνουμε, λοιπόν, στο 2018, σε μια χρονιά – ορόσημο, αφού το ΚΚΕ κλείνει τα 100 χρόνια ζωής και δράσης, μια πορεία που ατσαλώνει ακόμα περισσότερο τη θέλησή μας, την αυτοπεποίθηση, την αισιοδοξία και τη σιγουριά μας που απορρέει από τη στρατηγική μας και την καθημερινή δράση μας. Το Σάββατο 13 Γενάρη, με το Ριζοσπάστη θα κυκλοφορήσει η Διακήρυξη της Κ.Ε. του ΚΚΕ για τα 100 χρόνια του. Θα σηματοδοτήσει την έναρξη των εκατοντάδων εκδηλώσεων, δραστηριοτήτων και πρωτοβουλιών για να γιορτάσουμε αυτή την ιστορική επέτειο. Να τη γιορτάσουμε όπως αξίζει στο Κόμμα των εργατών, των βασανισμένων αυτού του σάπιου συστήματος, στο Κόμμα του λαού: με την άνοδο της αγωνιστικής δράσης του λαού, την ένταση της αντεπίθεσης απέναντι στο κεφάλαιο και τους πολιτικούς του εκπροσώπους.
Την ελπίδα το 2018, όπως αποδείχτηκε περίτρανα αλλά και πικρά για σημαντικό τμήμα των λαϊκών οικογενειών που την υποθήκευσαν στις αυταπάτες του ΣΥΡΙΖΑ, δεν θα τη φέρει κανένας άλλος εκτός από τον ίδιο το λαό, οργανωμένο, με ισχυρό το Κόμμα του: το ΚΚΕ!
Όπως αναφέρεται στο χαιρετιστήριο του ΚΚΕ για το νέο έτος: Το 2018 μπορεί να αποτελέσει μια χρονιά συμπόρευσης με το ΚΚΕ, πρώτα απ’ όλα μέσα στον αγώνα, στο κίνημα, στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές. Εκεί μπορούμε να βρούμε κοινό βηματισμό, διέξοδο πάνω στο κρίσιμο ζήτημα: Στο πώς θα διαμορφωθεί μια μεγάλη κοινωνική συμμαχία, όχι μόνο για να αντισταθούμε στα μέτρα, να διεκδικήσουμε ανακούφιση από τα σημερινά οξυμένα προβλήματα, αλλά και για να διαμορφώσουμε προϋποθέσεις μιας ριζικής ανατροπής, που όλοι μας βλέπουμε ότι χρειάζεται. Άλλωστε, σήμερα αποδεικνύεται περισσότερο από ποτέ ότι δεν υπάρχει πρόβλημα, μικρότερο ή μεγαλύτερο, που να μη συνδέεται με το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα που έχει στην προμετωπίδα την επιδίωξη του κέρδους. Ο Σοσιαλισμός είναι η μόνη ελπίδα της εργατικής τάξης, του λαού. Ο λαός γίνεται αφέντης της οικονομίας, παράγει για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών του, με την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, τον κεντρικό σχεδιασμό. Γι’ αυτήν τη νέα κοινωνία παλεύει το ΚΚΕ, για αυτό και στα 100 χρόνια ζωής του παραμένει το πιο νέο Κόμμα στην ελληνική κοινωνία.
