Του Δημήτρη Τσιλιβίδη
Οι αστρονόμοι και οι ερευνητές του διαστήματος έχουν ταυτοποιήσει τη Γη μας ως μία μικρή πλανητική παρουσία μέσα στην απεραντοσύνη του Σύμπαντος. Οι ερευνητές διαπίστωσαν ακόμη ότι, τουλάχιστον μέχρι σήμερα, δεν υπάρχουν ίχνη ζωής, ούτε ίχνη προΰπαρξης ζωής σε πλανήτες που, με ερευνητικά διαστημόπλοια και υπερευαίσθητα τηλεσκόπια, κατάφεραν να προσεγγίσουν. Είναι βέβαιο ότι πέρα από τα όρια των σύγχρονων αστρονομικών οργάνων εκτείνονται πραγματικότητες της δημιουργίας του κόσμου, που ούτε μπορούμε να φανταστούμε, διαστημικοί χώροι που ποτέ ίσως δεν πρόκειται να προσεγγίσουμε. Γιατί, το παράξενο σύμπαν στο οποίο ζούμε, θα έχει πάντοτε όλο και πιο νέες εκπλήξεις να δώσει. Έτσι, η μικρή μας Γη, προς το παρόν τουλάχιστον, αιωρείται, μόνη, ζωντανή στο στερέωμα, ενώ γύρω της το σκοτάδι ζωής των άλλων πλανητών την κάνει να ξεχωρίζει.
Θυμάται κανείς εδώ την εντύπωση που έκανε στους πρώτους αστροναύτες η θέα της Γης από το διάστημα. «Είδαμε, είπαν, την πανέμορφη Γη μας κατάφωτη, καταγάλανη να αρμενίζει γεμάτη ζωή στο Σύμπαν». Οι ωκεανοί, οι λίμνες, τα ποτάμια και τα υπόγεια νερά της δίνουν ζωή και ύπαρξη σε ό,τι κινείται και επιβιώνει πάνω στα βουνά και τις κοιλάδες της, κάνουν να ανθίζουν τα πάντα μέσα σε μια αέναη και απίστευτη αρμονία και ισορροπία. Η ατμόσφαιρά της και οι καιροί, οι χειμώνες και τα καλοκαίρια της εξασφαλίζουν την προσδοκία της συνέχισης της ύπαρξης ζωής πάνω της.
Οι άνθρωποι, παιδιά της μάνας Γης και του Δημιουργού της, διαχειριστές της απαράμιλλης ομορφιάς της από τα πρώτα ακόμη χρόνια της ύπαρξής της, έγιναν αποδέκτες των στοργικών της δωρεών, όπως ένας έξοχος Ορφικός Ύμνος του 6ου π.χ. αιώνα μαρτυράει: «Γη θεά, μάνα των μακάριων και θνητών ανθρώπων, τροφοδότρα όλων, δωρήτρια κάθε αγαθού, αποτελεσματική και τελειώτρια, πανκαταλύτρια, αυξητική, καρποφόρα, που σε καλές εποχές είσαι γεμάτη αγαθά. Έδρα του αθάνατου κόσμου, πολύμορφη κόρη, που κυοφορείς με επιτόκιους πόνους τον ποικίλο καρπό, Αιώνια, πολυσέβαστη, βαθύκολπη, καλότυχη, που χαίρεσαι με ευωδιαστές χλωρασιές, ανθοστολισμένη θεά, που απολαμβάνεις τη βροχή, εσύ που γύρω σου ο πολυποίκιλος κόσμος των αστεριών περιστρέφεται με την αέναη φύση και τα άγρια ρεύματα, αλλά θεά Μακάρια, αύξησε τους πολύχαρους καρπούς και με την καλοσύνη σου δώσε ευφορία στις εποχές».
Η Γη μας αγιάστηκε με την επιλεκτική, μόνο σ αυτή, φανέρωση της θεότητας. Κάθε Χριστούγεννα όλοι οι πλανήτες του Σύμπαντος, μικροί και μεγάλοι, κοντινοί και απόμακροι, γονατίζουν στη μικρούλα Γη δοξάζοντας τον Δημιουργό τους.
Όλοι εμείς οι τυχεροί και ευλογημένοι, που ζούμε και αναπαυόμαστε στην όμορφη αγκαλιά της, έχουμε χρέος να την προστατεύσουμε, γιατί, όταν αρρωσταίνει το μυαλό του ανθρώπου και δεν λειτουργεί σωστά, τότε βασανίζεται και το περιβάλλον του, η Γη μας.
Οι νέοι, το σήμερα και το αύριο, η αιώνια συνέχεια της ζωής στη Γη μας, προστατέψτε την ομορφιά της, αγωνιστείτε στη ζωή σας για καθαρές θάλασσες, ποτάμια, πηγές, για καθαρή ατμόσφαιρα, μακριά από θανατηφόρα πυρηνικά. Σώστε τα δάση μας από φωτιές και καταστροφές, τις πεδιάδες και τα δένδρα, τα ζώα και τα πουλιά από τα δηλητήρια, τους λαούς από τους πολέμους και τη δυστυχία.
Ζήστε τη ζωή σας πάνω στην πανέμορφη Γη μας με ειρήνη και ευδοκία για κάθε άνθρωπο.
Δοξάστε τον ενανθρωπίσαντα θεό που κατέβηκε σε ένα τόσο δα μικρό πλανήτη, στη δική μας αγαπημένη Γη.