Tου Θωμά Στραβέλη, συγγραφέα – πανεπιστημιακού
Η αγάπη πρέπει να μοιάζει με τη δροσιά, που κάθεται πάνω στα άνθη, όπως και στ’ αγκάθια. Βέβαια, φτιάχνουμε μόνοι μας τα αγκάθια, και ύστερα το μόνο που μας μένει, είναι να υπομένουμε τον πόνο λέγοντας στον εαυτό μας πως άξιζε τον κόπο. Άλλωστε, οι μάρτυρες πονούν! Εξάλλου, γνωρίζουμε ότι η θρησκεία φτιάχνει αγίους, και η αγάπη μάρτυρες.
Όλοι έχουν ανάγκη από αγάπη και, ειδικά, όσοι δεν την αξίζουν. Η μεγάλη αγάπη δεν δείχνεται, παρά απ’ τις μικρές πράξεις. Και η αγάπη είναι και μικρή, αλλά και μεγάλη πράξη! Δεν ερχόμαστε στη ζωή για να γκρεμίσουμε όσους μας γκρέμισαν. Ερχόμαστε να τους δείξουμε πως δεν πέσαμε! Αν αγαπάς, δεν περπατάς. Πετάς και πας…
Αγαπώ σημαίνει ζω. Αγαπιέμαι σημαίνει αξίζω. Αγαπιέμαι κι αγαπώ σημαίνει αξίζει να ζω. Το να σ’ αγαπούν είναι μεγάλο καλό. Όμως, το ν’ αγαπάς εσύ τους άλλους, είναι ακόμα μεγαλύτερο. Γι αυτό, όταν μοιράζεται η αγάπη, η χαρά είναι διπλή! Κι εκείνοι που ξέρουν ν’ αγαπούν πολύ, κι απ’ τους άλλους αγαπιούνται πολύ. Όταν αγαπάει κανείς ειλικρινά, λέει περισσότερα με τις πράξεις του, παρά με τα λόγια του. Και μην αμφιβάλλετε ότι, όσο περισσότερο είναι το σκοτάδι, τόσο πιο μακριά μπορεί να φτάσει μία ακτίνα απ’ το φως τής αγάπης.
Αγάπη είναι να βλέπεις έναν τυφλό και να του δίνεις τα μάτια σου! Να βλέπεις έναν λεπρό και να του δίνεις το σώμα σου! Αγάπη είναι να δίνεις τον εαυτό σου για ν’ ανακουφίζεις τον πόνο τού αδερφού σου. Κι αν χρειαστεί, να θυσιαστείς γι αυτόν! «Αδελφός, υπ’ αδελφού στηριζόμενος, ως πόλις οχυρά και υψηλή». Αν δεν υπήρχε το μίσος, ακόμα και η πιο άσχημη μέρα θα είχε τον ήλιο της. Τον ήλιο της αγάπης. Πρέπει να τονιστεί ότι ολόκληρα χρόνια αγάπης, ξεχνιούνται με το μίσος ενός λεπτού. Και το σπίτι δεν στέκεται και δεν υπάρχει, παρά μόνο με το παράδειγμα της αγάπης και της ομόνοιας των γονιών. «Αγαπάω τα παιδιά μου, αλλά την πατρίδα μου την αγαπώ πιο πολύ», είχε πει ο Πλούταρχος. Οι σημερινοί γονείς, βέβαια, αυτό ούτε θα το λέγανε, αλλά ούτε και θα το έκαναν ποτέ πράξη!
Αγαπάμε περισσότερο ό,τι αποκτήσαμε με κόπο! Όταν μάλιστα ο αγώνας μας αρχίζει απ’ τον εαυτό μας, τότε αξίζει να κάνουμε κάθε θυσία στη ζωή. Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι η αγάπη αναβάλλεται. Αλλά δεν υπάρχει αγάπη στο μέλλον. Η αγάπη υπάρχει μόνο στο παρόν. Γίνεται ο ρυθμός της ψυχής μας, ο σκοπός της ζωής μας και ο οπλισμός εναντίον των εχθρών μας.
Είναι κοινός τόπος να πει κανείς ότι μόνο όταν χάνεις αυτούς που αγαπάς, νιώθεις πόσο τους αγαπούσες, και τότε μόνο μπορείς να πεις στον εαυτό σου ότι δεν θα χτυπήσεις ποτέ δεμένα χέρια. Γιατί ξέρεις ότι η αρχή και το τέλος του Χριστιανισμού είναι η αγάπη. Είναι σαν το ρήμα «αγαπώ», που αρχίζει με το «Α» και τελειώνει με το «Ω». Στην κοινωνία, αξίζουμε όσο ζυγίζουμε. Και ζυγίζουμε όσο αγαπούμε. Όμως, μισούμε μερικούς ανθρώπους, γιατί δεν τους γνωρίζουμε. Και δεν τους γνωρίζουμε, γιατί τους μισούμε. Είναι τόσο απλό.
Τέλος, δεν υπάρχει αγάπη χωρίς ειλικρίνεια. Δύο πρόσωπα με μάσκες δεν μπορούν να φιληθούν. Δηλαδή, καλύτερα να μη βρίσκει λόγια η καρδιά σου, παρά τα λόγια σου να μην έχουν καρδιά. Βλέπετε, αρχίζει κανείς να ζει, όταν αρχίζει ν’ αγαπά!
Κάποια άνοιξη, τα πουλιά της Κτιμένης μού είπαν το μυστικό τους: «Η ζωή θέλει να την αγαπάς. Η αγάπη θέλει να τη ζεις». Εξάλλου, μία ζωή δεν αξίζει τίποτα, αλλά και τίποτα δεν αξίζει, όσο μία ζωή. Ακόμη, δεν πρέπει συνεχώς να στοχαζόμαστε. Πρέπει και ν’ αγαπάμε. Δεν φτάνει πια να στοχαζόμαστε και ν’ αγαπάμε. Πρέπει και να δρούμε. Δεν φτάνει πια να στοχαζόμαστε, ν’ αγαπάμε και να δρούμε. Πρέπει και να υποφέρουμε…
«Σήμερα, γεννιέται Αυτός που υπάρχει αιώνια, και γίνεται αυτό που ποτέ πριν δεν ήταν! Είναι Θεός και γίνεται άνθρωπος! Γίνεται άνθρωπος, και πάλι Θεός μένει!» (Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος).
Καλά Χριστούγεννα
