Του Σεραφείμ Αθανασίου
Άλλος λιγότερα και άλλος περισσότερα, προβλήματα υγείας ή άλλων αιτίων, σχεδόν όλοι μας έχουμε, ιδιαίτερα εκείνοι που βρίσκονται και σε προχωρημένη ηλικία.
Αυτοί οι παππούδες και οι γιαγιές τα μικρά προβληματάκια τους τα κάνουν θεόρατα με αποτέλεσμα να δημιουργούν στενοχώριες στους νεώτερους οι οποίοι, εξ υποχρεώσεως, έχουν αναλάβει την όποια φροντίδα τους.
Γιατί τα λέω αυτά; Τα λέω γιατί ένα χρονικό διάστημα και εγώ, ψυχολογικά, δεν περνούσα και τόσο όμορφα και, κοντά σε μένα, υπέφεραν πιστεύω και άλλοι χωρίς -από σεβασμό – να μου το λένε.
Όπως είναι γνωστό η πόλη του Βόλου, και όχι μόνο οι πολίτες αυτού του χώρου, έχασαν ένα πολύ καλό επιστήμονα και άνθρωπο.
Έχασαν τον γιατρό τους, τον μακαρίτη σήμερα Κώστα Μπαρπάκη, χειρούργο οφθαλμίατρο, που ήταν διευθυντής της οφθαλμολογικής Κλινικής του Νοσοκομείου μας, και που αυτόν τον άνθρωπο-γιατρό- οι ασθενείς του δεν τον άλλαζαν με τίποτα, και μέσα σε αυτούς τους ασθενείς πρώτος και… καλύτερος βρισκόμουνα εγώ, που εκτός από γιατρός μου, ήταν και φίλος μου.
Ο Κώστας Μπαρπάκης αφού -κάποτε- με εξέτασε, προγραμμάτισε στο μάτι μου μια εγχείρηση καταρράκτη περί τα μέσα Νοεμβρίου λήγοντος έτους.
Όμως, άλλα προγραμματίζουν οι άνθρωποι και άλλα σκέπτεται και αποφασίζει ο Θεός. Και τον καλό μου φίλο θέλησε να τον πάρει κοντά του προς μεγάλη στενοχώρια της οικογένειάς του και του κόσμου που τον γνώριζε, και όχι γιατί χάθηκε ένας καλός επιστήμονας αλλά επειδή αιώνια κοιμήθηκε ένας νέος, θα έλεγα ακόμη στην ηλικία, αξιόλογος άνθρωπος.
Απαρηγόρητος και εγώ που χάθηκε ο φίλος μου και ο γιατρός μου, αντί στη συνέχεια να επισκεφθώ κάποιον γιατρό του Νοσοκομείου μας ή της πόλεώς μας, πήρα σβάρνα γιατρούς Λάρισας και Θεσσαλονίκης επειδή-ίσως- φοβόμουνα να εμπιστευθώ το άρρωστο μάτι μου σε Βολιώτη γιατρό.
Αφού ταλαιπωρήθηκα και ταλαιπώρησα δικούς μου ανθρώπους που πάντα με συνόδευαν στα πήγαινε-έλα μου και ο προγραμματισμός της εγχείρησης καθορίστηκε για τέλος Μαρτίου 2018, ύστερα δηλαδή από ένα πεντάμηνο, κάποια μέρα να και μια συμβουλή στενού συγγενικού μου προσώπου.
-Γιατί θείε δεν πας στην εδώ οφθαλμίατρο Αρετή Βαγιοπούλου, να χειρουργήσει τον καταρράκτη σου;
-Τι γιατρός είναι αυτή.
-Πολύ καλή στη δουλειά της και καλός άνθρωπος.
-Της έχεις εμπιστοσύνη;
-Απόλυτη, έχω μάθει ότι χειρούργησε τον άλφα, τον βήτα, τον δέλτα και τον κάπα και δεν ξέρω εγώ σε πόσους άλλους στην Ελληνική άλφα-βήτα έχει βάλει νυστέρι, εκείνο όμως που καλά γνωρίζω είναι ότι πρόσφατα χειρούργησε τον Κώστα (σύζυγός της) και βλέπει μια χαρά!
Ευχαρίστησα την ανιψιά μου, σκέφτηκα τα όσα μου είχε πει, τα ξανασκέφτηκα και αποφάσισα να πάω στο ιατρείο της οφθαλμιάτρου Βόλου, κ. Αρετής Βαγιοπούλου.
Ευρύχωρο το σαλόνι υποδοχής ασθενών και τα δυο χαριτωμένα κορίτσια, βοηθοί της γιατρού, όλο χαμόγελο και ευγένεια!
Πολύς ο κόσμος που ήθελε εξέταση και εγώ, με το γιό μου συνοδό, υπομονετικά περιμέναμε να έρθει η σειρά μας, ο νους μου όμως ήταν σε κάποιο άλλο γιατρό, ενώ το ένα μου μάτι (το άλλο ήταν τελείως άχρηστο) παρακολουθούσε τα όσα έβλεπε.
Τι παρακολουθούσε; Τρεις-τέσσερις ασθενείς μπήκαν στον χώρο εξέτασης και χωρίς καθυστέρηση βγήκαν αμέσως και έφυγαν. Έμαθα δε ότι είχαν πρόσφατα χειρουργηθεί.
Οι για πρώτη φορά όμως ερχόμενοι, καλώντας τους για ιατρική εξέταση, έκαναν πολύ ώρα να βγουν και αυτό ειλικρινά μου άρεσε. Και μου άρεσε γιατί η όποια εξέτασή τους, υπέθετα πως θα γινόταν με πολύ προσοχή και όχι βεβιασμένα.
Κάποτε ήρθε και η δική μου σειρά και πέρασα στα ενδότερα στα οποία, κυριολεκτικά, τα… έχασα! Και τα έχασα γιατί νόμισα ότι βρισκόμουνα στη NASAτων Ηνωμένων Πολιτειών και είχα επιλεγεί για …αστροναύτης!!!
Πρώτη φορά σε ιατρείο έβλεπα τόσα πολλά και πελώρια ηλεκτρονικά μηχανήματα, τοποθετημένα σε ευρύχωρους χώρους.
Η δε γιατρός κ. Αρετή Βαγιοπούλου, μια συμπαθέστατη κοπέλα, με τις βοηθούς της, αφού πρώτα με καλωσόρισαν, με «ξετίναξαν» περνώντας με από το ένα μηχάνημα στο άλλο εξετάζοντας τη βλάβη του ματιού μου το οποίο είναι αλήθεια πως εγώ το είχα παραμελήσει.
Αφού έβλεπα καλά με το ένα, άφηνα για αργότερα την εγχείρηση καταρράκτη στο άλλο, οπότε εκείνος (ο καταρράκτης) κυριολεκτικά αφήνιασε και «φούσκωσε» το τσουνάμι του.
Έγινε ο δικός μου σκοτεινός Νιαγάρας από τον οποίο ευτυχώς/πριν λίγες μέρες η χειρουργός οφθαλμίατρος κ. Αρετή Βαγιοπούλου, στην Κλινική της πόλεώς μας «ΑΝΑΣΣΑ», σταμάτησε το επικίνδυνο τρεχούμενο νερό του, αφαιρώντας παράλληλα από την κοίτη του και τα «σκληρά» του «πλέγματα», δίδοντάς μου ξανά το πολυτιμότερο αγαθό, το οποίο κάθε άνθρωπος επιθυμεί να τον συντροφεύει, το φως της ζωής μου!
Πιο πάνω και πριν αναφερθώ στην κ. Αρετή Βαγιοπούλου μίλησα για τους φόβους μου και τα ταξίδια μου σε Λάρισα και Θεσσαλονίκη.
Ειλικρινά κακίζω τον εαυτό μου, τον κακίζω γιατί εδώ στον Βόλο έχουμε τους καλύτερους γιατρούς, τόσο στο Νοσοκομείο όσο και στον ιδιωτικό τομέα και, εγώ, έτρεχα στα «άιρα και κάιρα».
Όλοι τους είναι προσηλωμένοι στο λειτούργημά τους και στον κόσμο που τους στηρίζει. Και αυτοί οι καλοί επιστήμονες είναι τα δικά μας κατά σάρκα παιδιά, είναι της διπλανής μας πόρτας και αν όχι εκείνης, το πατρικό τους σπίτι δεν θα βρίσκεται μακρύτερα από τον πέρα μαχαλά ή τη γειτονική μας ρούγα!
Οι γιατροί, μας γνωρίζουν και τους γνωρίζουμε, μας σταματούν στο δρόμο και μας ρωτούν για την υγεία τη δική μας, των γονιών μας ,των παιδιών μας, των εγγονών μας, των φίλων μας και συμμετέχουν στη χαρά και στη λύπη μας. Και πέρα από την επιστήμη τους είναι αληθινοί μας φίλοι, μεγάλωσαν και μεγαλώνουν μαζί μας!
Θα μου επιτραπεί εδώ να αναφερθώ σε μερικούς δικούς μου γιατρούς,δικούς μου και των παιδιών μου φίλους που δεν μας έβλεπαν ή μας βλέπουν σαν πελάτες, αλλά σαν προσφιλή δικά τους πρόσωπα.
Θυμάμαι τον παλιό μαιευτήρα Ζήση Κρατήρα που δυστυχώς δεν ζει. Το 1966 έσωσε από βέβαιο θάνατο τη σύζυγό μου και το κυοφορούμενο παιδί μας. Εγώ και σε ένδειξη ευγνωμοσύνης προς το πρόσωπό του, στο γιό μου έδωσα δύο ονόματα: Μιχάλη (αρχικό Τάμα στον Πανορμήτη της Σύμης) και Ζήση, το μικρό όνομα του Ζήση Κρατήρα, που όταν το έμαθε από τον «Ταχυδρόμο» που δημοσίευσε την είδηση με ένα δικό μου ευχαριστήριο που απευθυνόταν στο Ζήση Κρατήρα, εκείνος έβαλε τα κλάματα και λιποθύμησε.
Ο συνταξιούχος σήμερα παιδίατρος κ. Θεόδωρος Περράκης, από τη γέννηση του γιού μου τον παρακολουθούσε ιατρικά μέχρι που μεγάλωσε.
Σε περίπτωση ανάγκης τον καλούσα στο σπίτι μας και εκείνος ποτέ δεν μας αρνήθηκε, παρά του ότι μέναμε στο Οξυγόνο και μακριά από το ιατρείο του, που ήταν στην Καρτάλη.
Έπαιρνε το αστικό λεωφορείο (Αμπελοκήπων 2), δεν είχε αυτοκίνητο, και ερχόταν να δει τον μικρό του φίλο πάντα με κάποιο γλειφιτζούρι στην τσάντα του και, παίζοντας μαζί του, τον εξέταζε κιόλας.
Αυτόν τον υπέροχο ΑΝΘΡΩΠΟ και Επιστήμονα, όλη μου η οικογένεια, με δέος και σεβασμό, ιδιαίτερα ο γιός μου, τον θυμόμαστε και συχνά προφέρουμε το όνομά του, και δεν θα είναι μόνο η δική μου οικογένεια, χιλιάδες γονείς, χιλιάδες παιδιά θα προσεύχονται, ο Θεός να προστατεύει τον κ. Θεόδωρο Περράκη.
Τον Κώστα Μπαρπάκη από χιλιάδες επίσης άτομα αποτελείται ο κόσμος που δεν πρόκειται ποτέ να τον ξεχάσει πολύ δε περισσότερο εγώ, που τον είχα και καλό φίλο και, η απώλειά του, μου στοίχισε πολύ.
Τώρα, στους δικούς μου γιατρούς, τους οποίους κατ’ αραιά διαστήματα επισκέπτομαι, κ.κ. Αντώνη Ευθυμίου και Δημήτρη Κατσίβελο, ακτινολόγους στο Υγεία, Αποστολίνα Στέργιο, ενδοκρινολόγο, Γιώργο Μουλά, ορθοπεδικό, Σταύρο Πουρνάρα, γαστρεντερολόγο, Φιλίτσα Γρηγορίου Ωτορινολαρυγγολόγο, καθώς επίσης στους γιατρούς και αγαπημένους μας οικογενειακούς φίλους Γιάννη Κουτανίτη, μικροβιολόγο, Ελένη Γεωργιάδη, παθολόγο, Κώστα Ευσταθίου, ουρολόγο και Απόστολο Αποστόλου, καρδιολόγο, οι οποίοι -κατά την ώρα που με χειρουργούσαν όλοι τους (από ενδιαφέρον για την υγεία του «παππού τους», έτσι με βλέπουν)- σχεδόν μέχρι και την πόρτα του χειρουργείου έφθασαν, γι’ αυτό και ολόθερμα τους ευχαριστώ.
Σε αυτούς λοιπόν τους πιο πάνω γιατρούς και φίλους μας, προστέθηκε και η πολύ καλή οφθαλμίατρος κ. Αρετή Βαγιοπούλου, την οποία δεν την αλλάζω με όλα τα εκατομμύρια των πλουσιοτέρων -γιατί υπάρχουν και φουκαράδες- βουλευτών του δικού μας Κοινοβουλίου και, όπως όλοι γνωρίζουμε, αυτοί οι εκατομμυριούχοι, δεν είναι λίγοι!
Έχουν, δε, κάνει την «μπάζα» τους, όχι μόνο για τους ίδιους που τρώνε με χρυσά κουτάλια (ενώ εμείς, ο λαουτζίκος, αρχίζουμε να χρησιμοποιούμε πλαστικά κουταλοπίρουνα Σκλαβενίτη), αλλά έχουν προβλέψει και για τα τρισέγγονά τους!!!
Και ξέρεις γιατί Αρετούλα -απευθύνομαι τώρα σε σένα- δεν σε αλλάζω, ως γιατρό μας;
Επειδή είσαι αυτή που είσαι: Καλή χειρουργός οφθαλμίατρος. Καλός, ευγενής και καταδεκτικός άνθρωπος!
Μέσα σου -νομίζω- ότι λατρεύεις όχι τη δουλειά σου αλλά το λειτούργημά σου από το οποίο σου εύχομαι ποτέ να μη «απομακρυνθείς» όσο και αν, επιστημονικά, ψηλά σε αυτό, φθάσεις!
Και, μια που απόλυτα και σε σένα ταιριάζει, θα σου προσάψω τα λόγια της σοφής εληνικής μας παροιμίας.
Λέει αυτή: «Με όποιον δάσκαλο καθίσεις, τέτοια γράμματα θα μάθεις». Και εσύ Αρετούλα, συγγνώμη παιδί μου για τον ενικό, είχες την τύχη να καθίσεις δίπλα και στο μεγάλο δάσκαλό σου, τον Κώστα Μπαρπάκη από το οποίο πολλά προτερήματά του αφομοίωσες!
Δεν έμαθες μόνο το πώς εκείνος αντιμετώπιζε τους ασθενείς του και πως τους ενεθάρρυνε στο πρόβλημά τους και από το ιατρείο του αποχωρούσαν με αναπτερωμένο το ηθικό τους μια που, γνωστό είναι, ο ασθενής, ο όποιος ασθενής, «κρέμεται» από τα χείλη και τα λόγια του γιατρού του, του όποιου γιατρού του!
Δεν έμαθες λοιπόν μόνο πολλά γύρω από την επιστήμη σου αλλά πιστεύω πως- πέρα από την ανατροφή που σου έχουν δώσει οι γονείς σου- πήρες αρκετά και από τον Κώστα Μπαρπάκη! Πήρες την πραότητά του, το χαμόγελό του, την ένθερμη καλοσύνη του και την αγάπη του προς όλους τους ανθρώπους και ιδιαίτερα τους ασθενείς του.
Τελειώνοντας θέλω από καρδιάς να σε ευχαριστήσω γιατί με απάλλαξες από τον επικίνδυνο δικό μου «Νιαγάρα», ο οποίος χωρίς έλεος και οίκτο είχε αφαιρέσει το 95% της όρασής μου.
Σου εύχομαι πάντα να είσαι -όπως είσαι τώρα- δίπλα στους ασθενείς σου οι οποίοι σύντομα γίνονται «πρώην σου» χωρίς όμως να ξεχνούν τη γιατρό τους.
Άλλωστε αυτή είναι η αποστολή σου τους ασθενείς να τους παραδίδεις υγιείς στα προσφιλή τους πρόσωπα, αφού πρώτα τους επαναφέρεις, σύμφωνα με την ειδικότητά σου στην πρωτέρα τους κατάσταση, χαρίζοντάς τους το πολυτιμότερο αγαθό, το φως τους, που είχαν με διάφορες αιτίες χάσει,από τα αρρωστημένα τους μάτια!
Να ζήσεις παιδί μου, να σε χαίρεται η οικογένειά σου και οι χιλιάδες φίλοι σου που στο διάβα της επιστημονικής καριέρας θα αποκτήσεις, ενώ εκείνοι θα χαίρονται επειδή είχαν την τύχη να σε γνωρίσουν. Και πάλι, ολόθερμα, σε ευχαριστώ.
