|
ΑΝΤΙ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΥ |
Του ΠΕΤΡΟΥ ΚΥΠΡΙΩΤΕΛΗ
(παλαίμαχου «μαθητή» του Ν.Δ.)
Το Σάββατο, 9 Δεκεμβρίου 2017, ο «Τ», αμέσως κάτω από το λογότυπό του, είχε «τονισμένα» 2 θέματα. Αριστερά, σε μπλε φόντο: «ΕΠΙΜΕΛΗΤΗΡΙΟ ΜΑΓΝΗΣΙΑΣ – ΞΕΚΙΝΟΥΝ ΣΗΜΕΡΑ ΟΙ ΤΡΙΗΜΕΡΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ».
Δεξιά, σε έντονο μαύρο χρώμα: «ΝΙΚΟΣ ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ – ΕΦΥΓΕ Ο ΒΟΛΙΩΤΗΣ ΠΑΛΑΙΜΑΧΟΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ ΚΑΙ ΕΚΔΟΤΗΣ».
Ανάμεσα στους 2 «σηματοδότες» -28 χρόνια συνταξιούχος – το μόνον της ζωής μου «επίτευγμα»- κάπως λογικό ακούγεται να έχω ξεχάσει την ακριβή δημοσιογραφική ορολογία – μια φωτογραφία. Του Νίκου Διαμαντόπουλου.
Πρώτον: συγχαρητήρια στο συνάδελφο – μάλλον θηλυκού γένους – για την ιδέα που γέννησε. Αντιπαράθεση και μαζί σύζευξη των 2 προαιωνίων ΜΟΙΡΩΝ της Ανθρωπότητας. ΤΗΣ ΖΩΗΣ και του ΘΑΝΑΤΟΥ. Τις συμβολίζουν πυκνά και γλαφυρά τα 2 θέματα. Οι εκλογές στο Επιμελητήριο και ο επίγειος τερματισμός του δημοσιογράφου – εκδότη που τις υπηρέτησε εντυπωσιακά 40 ολόκληρα χρόνια.
Πόσα απ’ αυτά εγώ είχα δουλέψει μαζί του; Μόνο 2. 1960-1961. Στο περίπου, δεν θα συμβουλευτώ γραπτές πηγές.
Πόσο χρόνων ήμασταν τότε; Ο Διαμαντόπουλος γύρω στα 30, εγώ 5-6 χρόνια μικρότερος. Εκείνος ήδη κολοσσός εγώ εν είδει νεοσσός. Ο Νίκος είχε κιόλας δουλέψει στον «Τ» του σπουδαίου εφημεριδάνθρωπου Αλέξανδρου Μέρου, εγώ έβγαζα ψυχικές ακτινογραφίες στο χριστεπώνυμο αθηναϊκό περιοδικό «ΑΚΤΙΝΕΣ» όπου μεσουρανούσαν οι αρχάγγελοι ποιητές Αλέξανδρος Μπάρας και Γεώργιος Βερίτης που, σήμερα, είναι ζήτημα αν τους θυμούνται οι πιο πρόσφατοι απόφοιτοι των τοπικών «Τριών Ιεραρχών»…
Γιατί καταχωρώ αυτόν τον ψαλμό, αυτό το εδάφιο, καλοί μου αναγνώστες;
Για 3 λόγους:
- Για να κάνετε σύγκριση με ποια εφόδια ξεκινούσε στο επάγγελμα ο καθένας μας.
- Για να βγάλω τ’ απωθημένα μου και, ταυτόχρονα, να συχωρεθούν τα πεθαμένα σας.
- Μήπως, κάποτε, τελικά, πείσω την Κερασίτσα ότι τα Κατηχητικά – και οι ανώτερες ΧΜΟ – υπήρξαν για μένα ο δρόμος της απώλειας. Και τούτης της ζωής, της ανθρώπινης και της Άλλης, της άυλης (αγγελική ή κολασμένης, μικρή διαφορά έχει…).
Συγνώμη, Νίκο, εσύ προσπαθούσες να με βάλεις στο σωστό δρόμο, ακόμα και Μαρξ μου είχες συστήσει να μελετήσω, εσύ ένα από τα πιο λαμπρά δεξιά εξτρέμ που έβγαλε ποτέ ο Βόλος, εφάμιλλο του… Κοκκινάκη, στο τσαγανό, στα τζαρτζαρίσματα, στο σκοράρισμα… Εγώ τίποτα! Αγύριστο κεφάλι. Αγνό, ενάρετο, μαλακωμένο. Φύσιν αμυδράν μεταβαλείν ου ράδιον.
Ανακεφαλαιώνουμε και συνοψίζουμε, λοιπόν: εκείνος φτασμένος δημοσιογράφος, ψυχή της εφημερίδας του, ουσιαστικά αρχισυντάκτης ημέρας, αισθητά νεότερος ανάμεσα σε 6-8 συναδέλφους του που είχαν καβατζάρει τα 50 και κάποιοι απ’ αυτούς δεν δούλευαν ημερησίως ούτε 50΄…
– Νίκο συγνώμη για το άκομψο μεταθανάτιο… κάρφωμα, αλλά κι εσύ ανάλογα τους έβλεπες και τους έκρινες. Το είχαμε συζητήσει πολλές φορές μαζί. Θυμάσαι; Όταν άρχισες να ανέχεσαι τις αντιδημοσιογραφικές δομές μου και τα λογοτεχνικά μου ενδιαφέροντα. Πού, γελώντας, θυμάσαι τι έκανες;
– Όχι Πέτρο. Νιώθω κουρασμένος, κάπως πεσμένος. Εδώ που ήρθα είναι μια χώρα που, από πρώτη ματιά, δεν παρουσιάζει δημοσιογραφικό ενδιαφέρον. Και νιώθω αμήχανος για το τι θα κάνω, μετά την Εντατική της Ζωής που έμεινα 40 χρόνια – τώρα είμαι στη Μεταβατική. Πες κάποιο ανέκδοτο εσύ στους αναγνώστες μας.
– Μόνο ένα; Να πω κι άλλα ανέκδοτα, με τη «Νίκη» και τον Αμοιρόγλου, τον πρόεδρό της, για τον Δημητράκη τον Χρήστου και τη λαχτάρα που του έκανες με το 726 Τάγμα Μηχανικού.
– Πέτρο… Πες ό,τι θες αλλά τώρα άφησέ με να κλείσω λίγο τα μάτια μου και να ξεκουραστώ.
– Συγνώμη Νίκο… Δεν έκλεισες τα μάτια σου όταν έφυγες από τον Βόλο;
– Όχι Πέτρο. Δεν μπόρεσα. Μια ζωή δεν έκλεισα μάτι να παρακολουθώ τα δρώμενά της. Μ’ ενδιέφεραν πάντα τα πάντα. Κατά πάντων και δια πάντων.
****
Ο Διαμαντόπουλος είχε πολλά προσόντα για το επάγγελμα που άσκησε. Ευφυΐα, θέληση, πυγμή, μαχητικότητα, αντοχή. Και πολλές αρετές. Καθαρά επαγγελματικές. Ένα ρεαλισμό -όχι μαγικό σαν του Μάρκες, που, σε άλλη στήλη, έγραψα τις προάλλες- αλλά μάλλον… μάγκικο! Διαβάστε το ανέκδοτο –τουλάχιστον από την πλευρά μου, δεν ξέρω αν έχει γράψει κάτι σχετικό ο μακαρίτης συνάδελφός μας Δημήτρης Χρήστου αυτό θα το μάθω τώρα μετά τη δημοσίευση– και θα κρίνετε μόνοι σας.
————-
Χαρακτηριστικό ανέκδοτο
————-
Θα ήταν τέλος της δεκαετίας του ’50, αρχές του’60 – γράφω όλο το κομμάτι βασισμένος μόνο στη μνήμη. Μόνο για να δώσω, έγκαιρα, μια αδρή εικόνα του μακαρίτη που μνημονεύουμε. Που, κυρίως, σ’ ένα Θεό πίστευε: την ΕΙΔΗΣΗ, τη δημοσιογραφική επιτυχία, την ατομική «πρωτιά». Και στους βωμούς τους, θυσίαζε ανθρώπινες και κοινωνικές αρχές, ευαισθησίες, συμφωνίες.
Η πενταετία που είχε κυλήσει από τους φοβερούς σεισμούς, είχε επουλώσει τις βασικότερες πληγές που είχαν ανοίξει. Ωστόσο, δευτερογενή – όχι καθαρά σεισμογενή – προβλήματα έμεναν για λύση, η κρατική μηχανή δούλευε μεθοδικά γι’ αυτό τον σκοπό.
Τη συνοψίζω σε ένα μονάχα εκπρόσωπό της: Στρατηγός Δημήτρης Ιατρίδης. Ο διοικητής – συντονιστής όλου του έργου της ανοικοδόμησης στην περιφέρεια του Βόλου και του Πηλίου. Παρ’ ότι, αν θυμάμαι, δεν άκουγε καλά, νυχθημερόν έστηνε ευήκοον ους στα ποικίλα προβλήματα των σεισμοπλήκτων. Και όχι μόνον σ’ αυτό. Και, παρότι στρατιωτικός σε αυτό τον υψηλό βαθμό, με τη μορφή και τη συμπεριφορά του, έδινε την εικόνα αγαθού λευίτη. Κι έτσι είχε γίνει λαοφιλής, κοσμαγάπητος. Άλλωστε δάνεια έριχνε, όχι «καμπάνες»…
Εκείνη την εποχή υπήρχε ένα μεγάλο πρόβλημα για την πόλη του Βόλου. Αν το υπουργείο Στρατιωτικών – το Πεντάγωνο; – θα μετέφερε από την Πάτρα στον Βόλο το 726 Τάγμα Μηχανικού. Η μεταφορά αυτή θα άνοιγε στον Βόλο πολλές θέσεις εργασίας και τα οικονομικά οφέλη θα ήταν μεγάλα. Και μακροπρόθεσμα. Οι σχετικές διαπραγματεύσεις πλησίαζαν στο τέλος. Η κοινωνία του Βόλου αγωνιούσε για το… ντέρμπι Πατρών – Βόλου.
Παραμονή, προπαραμονή πριν την επίσημη ανακοίνωση ο Στρατηγός Ιατρίδης, τιμής ένεκεν, δίνει μια ειρηνική, …φιλολογική μάχη: στη Σκιάθο προεδρεύει για μια επέτειο του Παπαδιαμάντη. (Ήταν το ’61, τα 50 χρόνια από τον θάνατό του, δεν θυμάμαι). Το γεγονός είναι σημαντικό, επίσημο, το καλύπτουμε ίσως και 10 δημοσιογράφοι, απ’ όλη τη Θεσσαλία.
Από τον «Ταχυδρόμο» ο Δημήτρης Χρήστου – ο πρώτος δημοσιογράφος που έκτισε σπίτι στην Τσαγκαράδα, αλλά γι’ αυτό θα γράψω άλλη φορά – από την … αντίπαλη πλευρά η αφεντιά μου, νεοπροσήλυτος στο επάγγελμα. (Γράφω «νεοπροσήλυτος», γιατί το θεωρούσα… λειτούργημα! Αλλά και γι’ αυτό, μίαν άλλη φορά).
Εκείνη τη μέρα, στη Σκιάθο, κάποια στιγμή μη ….φιλολογική, μας μαζεύει ο Ιατρίδης και, επίσημα, ανακοινώνει τη μεγάλη κρατική απόφαση: το 726 Τ.Μ., οριστικά έρχεται στο Βόλο! Μας παρακάλεσε, όμως, να γράψουμε την είδηση τη μεθεπομένη. Το βράδυ, ερχόμαστε κι εμείς στο Βόλο. Ο Χρήστου κι εγώ περνάμε πρώτα από την έδρα τής αντιπάλου του. Ήταν η ώρα μεταξύ 9-10 μ.μ. Διανυκτέρευε, εκτάκτως, ο Διαμαντόπουλος.
Του λέμε τη σημαντική ανακοίνωση του Ιατρίδη και την παράκλησή του να μη διαρρεύσει η ΕΙΔΗΣΗ πριν 48 ώρες. Συμφωνούμε. Συμφωνία κυρίων.
****
Την άλλη μέρα η αντίπαλη του «Τ» έχει 5λο θέμα τη μεταφορά του 726 Τ.Μ. στο Βόλο! Τρομερή επιτυχία για τη μία εφημερίδα, ιστορική γκάφα ολκής για την άλλη! Ποιος είδε τον Θείο και δεν τον φοβήθηκε…
Τί είχε μεσολαβήσει, εκείνη τη νύχτα της… Χιροσίμα; Ο Διαμαντόπουλος είχε κάνει, τηλεφωνικά, το σχετικό ρεπορτάζ στο υπουργείο Εθνικής Αμύνης και, ορμώντας… επιθετικά πέτυχε το… νικητήριο γκολ! Πάτρα-Βόλος 0-1, «Θ» – «Τ» 1-0.
Ο Δ. Χρήστου τιμωρήθηκε παραδειγματικά.Για αρκετό χρόνο δεν μου μιλούσε γιατί με θεωρούσε συνεργό και συνυπεύθυνο της καταπάτησης της συμφωνίας, κι εγώ πήρα ένα …πολυσέλιδο μάθημα.
Πόρνη Μπάλα – Εταίρα Δημοσιογραφία. Όχι έτερον εκάτερον, το ίδιο είναι.
Ο Διαμαντόπουλος και ο Χρήστου μάλλον θα το συζητάνε ακόμα το θέμα του 726 Τ.Μ. Αν υπάρξει κάποια … ΕΙΔΗΣΗ, θα τη μάθετε πρώτοι. Αν, βέβαια, δεν μου την αρπάξει, μόλις ξεκουραστεί και ανοίξει τα μάτια του, ο Δάσκαλος…
Επίμετρο
Η υπερκείμενη επιφώνηση των 2 λέξεων, ούτε δική μου είναι, ούτε του Πασσαλάρη, ούτε του Χατζηνικολάου. Οι φίλαθλοι γνωρίζουν σε ποιον ανήκει. Στον θρυλικό Ούγγρο ποδοσφαιριστή και παλαιό προπονητή του ΠΑΟ Πούσκας.
Συγνώμη για την περιττή διευκρίνιση, αλλά από τα γκάλοπ που κάνει καθημερινά ο μάνατζέρ μου για τις τάσεις του αναγνωστικού μου σώματος, συχνά μου επισημαίνει, με σημασία, ότι στις τάξεις του, αισθητά, υπερτερούν οι κουλτουριάρηδες.
Τι να κάνω, λοιπόν; Τον ακούω ευλαβικά (Άλλωστε γι’ αυτό τον πληρώνω).
Στα 22 μου είχα σύμβολο – μάνατζερ τον Αλ. Μέρο. Στα 32 τον Μπάμπη Κλάρα. Στα 52 τον Τάκη Λαμπρία. Στα 62 τον Τάκη Οικονομάκη. Στα 82 μου τον Η/Υ!
Πώς αλλάζουν οι καιροί από 10ετία σε 10ετία… Πόρνη Δημοσιογραφία… Κι εγώ να σε υπηρετώ, πιστά 65 συναπτά έτη! Ποια ψυχή θα παραδώσω; Εσείς πέστε μου. Εσείς αποφασίζετε για το απώτερο μέλλον μου.
