Του Γιάννη Μαντίδη
Τι μέρα κι αυτή! Ένα μνημόσυνο και μια κηδεία σε συνέχεια! Δεν προλαβαίναμε στο σινάφι μας να πίνουμε καφέδες και να ευχόμαστε «καλή ψυχή»! Στο μνημόσυνο του Γιώργου Παρασκευόπουλου και στον αποχαιρετισμό του Διαμαντόπουλου, του Νίκου. Για τον πρώτο τα έχουμε πει. Για τον δεύτερο τι να πρωτοθυμηθώ, τι να πρωτοχαράξω. Οσο κι αν λέμε πως δεν υπάρχουν αναντικατάστατοι, θα τολμήσω να πω ότι υπάρχουν κι εξαιρέσεις. Τουλάχιστον για κάποιους από ’μας που ο Νίκος σημάδεψε τη ζωή μας στη δουλειά, στη συναδελφικότητα και στην υπευθυνότητα του δημοσιογράφου.
Στην εφημερίδα τον βρήκα φτασμένο όνομα να μου χαμογελάει και να μου συμπαρίσταται, όταν κατ’ άλλους η γραφή μου δεν ήταν… «παραδοσιακή» και προβλημάτιζε κάποιους αναγνώστες. Θυμάμαι σε μέρες Χούντας να με δικαιολογεί που έκανα πρώτο θέμα ένα γάμο γύφτικο και δεύτερο τις δηλώσεις Μακαρέζου… Ναι, ο Νίκος είχε χιούμορ, αλλά και σοβαρή δημοσιογραφική επάρκεια. Οι εκπρόσωποι των Υπηρεσιών είχαν φιλικές σχέσεις μαζί του, δεν του θυμώσανε ποτέ, στα τεκμηριωμένα σχόλια του δεν χωρούσαν διαψεύσεις, και στο γραφείο του έρχονταν φίλοι του αναγνώστες για να του πουν ειδήσεις copyright!
Ζήσαμε τις εκδρομικές χαρές μαζί, αλλά και τις λύπες του ίδιου και της Λένας απ’ το χαμό του γιού τους, πόνο που στη συνέχεια τον απάλυνε η ευτυχία της κόρης τους με τις δύο εγγονές τους. Νοικοκύρης ο ίδιος, νοικοκύρεψε και ‘μας, τόσο ως αιρετός πρόεδρος του Επικουρικού μας Ταμείου, όσο και ως άριστος γνώστης στα οικονομικά, δίνοντάς μας συμβουλές πώς να διαχειριζόμαστε τα λιγοστά λεφτά μας… Ναι ο Νίκος Διαμαντόπουλος, άνθρωπος με το συναδελφικό χαμόγελο, στη μνήμη κάποιων έχει γραφεί με γράμματα κεφαλαία.
Ναι, συμφωνώ, ώρα ν’ αλλάξουμε θέμα. Να περπατήσουμε στη φωτισμένη γιορτινή ατμόσφαιρα της πόλης μας, να δούμε κάτι, να ξεχάσουμε τη δύσκολη μνημονιακή ζωή μας. Και να χαρούμε, αν είναι δυνατόν. Όπως χαρήκαμε στην παράσταση ΤΑΚΙΜ – Καφέ Αμάν «Ελληνική Απόλαυσις», με τη συνεργασία και τη συμμετοχή του Λυκείου Ελληνίδων Βόλου. Όταν ο Λάμπρος Λιάβας («Το αλάτι της γης») μας ξενάγησε σ’ ένα ταξίδι του Ελληνισμού απ’ τα Βαλκάνια, την Πόλη και τη Σμύρνη, ως το Σικάγο και τη Νέα Υόρκη της προηγούμενης εποχής, τότε που «ξέραμε τι τραγουδούσαμε και γιατί το τραγουδούσαμε»… Ενα ταξίδι μέσα στο χρόνο μουσικό, ταξίδι συναρπαστικό, σε μια βραδιά μοναδική, που στην επιτυχία της συνέβαλαν τα εκπληκτικά χορευτικά του Λυκείου Ελληνίδων, με αμφιέσεις που χρωμάτιζαν την εποχή εκείνη. Μακάρι να ξαναδούμε στην πόλη μας τους ΤΑΚΙΜ, με τον Λάμπρο Λιάβα να μας ξαναθυμίζει «την Ελλάδα που αντιστέκεται, την Ελλάδα που επιμένει»…
Και από δω κάτι ακόμη για τον Φώτη. Τον Άνθρωπο τον πάμπτωχο που μοίραζε πλούσια ανθρωπιά, που αφαιρούσε τις κακίες μας προσθέτοντας αισθήματα αγάπης. Τελικά μη το ψάχνουμε και πολύ. Το είχα γράψει και στο βιβλίο μου «Από πού πάνε στον Πολιτισμό;»: Ο Θεός είναι Αγάπη κι η Αγάπη είναι Θεός…
