Του ΠΕΤΡΟΥ ΚΥΠΡΙΩΤΕΛΗ
Εν αρχή ην το έμφραγμα. Το 3ο για τον Μέρο. Μέσα της δεκαετίας του ’50, με συσσωρευμένα τα άγχη των διπλών αγώνων του –δημοσιογραφικών και πολιτικών– είχε ήδη στο … ενεργητικό του αρκετές αιτίες για να τερματίσει τον επίγειο βίο του. Εκείνο, το έμφραγμα λοιπόν, στην Τσαγκαράδα, υπήρξε σωτήριο. Τουλάχιστον για δέκα χρόνια περίπου…
Εκείνο το ίδιο έμφραγμα υπήρξε και για μένα σωτήριο. Τουλάχιστον για εξήντα χρόνια περίπου…
Σας τα γράφω αινιγματικά γιατί ο τρίτος άνθρωπος που έσωσε και τον Μέρο και μένα ήταν ο αδελφός μου. Ο Δημήτριος Κυπριωτέλης, του Ευστρατίου και της Ζωής.
Από το Πήλιο στην Πρέβεζα
Όποιος πει ή διανοηθεί ότι βρήκα την ευκαιρία να ευλογήσω τα γένια μου και την οικογένειά μου ας κατέβει από τη στήλη. Εκάς οι βέβηλοι. Και οι μεμψίμοιροι, οι τσιφούτηδες.
Γιατί καλοί μου αναγνώστες; Ξεχάστε με εμένα, χάστε με. Όμως είναι μικρό πράγμα ένας άνθρωπος έστω κοινός, που όμως, είναι γιατρός, να παρατείνει τη ζωή του Μέρου τουλάχιστον για δέκα χρόνια;
Μ’ αυτόν το συλλογισμό και καθαρά τη καρδία γράφω σήμερα για ένα περιστατικό της ζωής του Μέρου, που, ειλικρινά δεν έχω διαβάσει κάτι σχετικά μ’ αυτό. Αν υπάρχει, να μου το υποδείξει κάποιος, για να το μάθω κι εγώ πληρέστερα.
Ποιος είναι ο αδελφός μου;
Νεοδιορισμένος αγροτικός το 1955, μετέχοντας κι αυτός στον θεσμό μετά την ιστορική απόφαση του Εθνάρχη Κων. Καραμανλή. Βασικός μισθός 2.100 δραχμές.
Παιδίατρος από το 1963 στην Πρέβεζα.
Αν ανήκετε σε κείνους που θέλουν να επιβεβαιώσουν κάποια πράγματα που διαβάζουν και τα θεωρούν… ύποπτα, αν βρεθείτε στην Τσαγκαράδα και πείτε το επίθετο του αδελφού μου, θα πάρετε την απάντησή σας.
Να μη μακραίνω και γίνομαι κουραστικός. Στο όνομα του Δημ. Κυπριωτέλη ως γιατρού, πίνουν νερό από το Μούρεσι ως την Πρόπαν -τα χωριά που εργάστηκε- από τον Παντοκράτορα και τη Μαργαρώνα, από τον Άγιο Θωμά ως τους Αγίους Αποστόλους. Της Πρέβεζας, όχι της Τσαγκαράδας.
Δεν λείπουν οι απορίες, ακούω αρκετούς να ρωτάνε: Ποια σχέση έχει αυτή η εισαγωγή στην οικογενειακή σας saga με τα δικά μας σύγχρονα ενδιαφέροντα;
Καμμία! Όποιος κάνει αυτή την ερώτηση κακώς δεν κατέβηκε νωρίτερα από τη στήλη. Όσοι, όμως, με διάβασαν ως εδώ και κατάλαβαν τι εννοώ σήμερα και που το πάω αύριο, ας δεχτούν τις θερμές ευχαριστίες μου και ας περιμένουν, καθαρά τη καρδία, – δοτική, φίλοι μου, το καταλάβατε, με το μονοτονικό γίνεται ΧΑΟΣ.
Αλλά επειδή γνωρίζω ότι αμέτρητοι ανάμεσα στους αναγνώστες του «Τ» έχουν εντρυφήσει στη «Δοτική του χάους» του Κώστα Ακρίβου -δεν σας το κρύβω τον θαυμάζω τον Ακρίβο- τολμώ να ακροβατώ μεταξύ Μέρου και Ομήρου. Όμηρος πάντα της συμπάθειάς σας. Για σήμερα αυτά. Τα τελευταία νέα από το δισάκι μου.
ΙΙΙ
Έξω από το πέτρινο αρχοντικό
1955; Δεν θυμάμαι ακριβώς. Και μόνο στο νου μου είναι γραμμένη αυτή η ημερομηνία. Και μια οδός. Κασσαβέτη, ψηλά. Δυο – τρεις δρόμους μετά την Αναλήψεως. Αρχοντικό Αλ. Μέρου. Πέτρινο.
Πέτρο σύνελθε. Ξέχνα τους φόβους και τη συστολή σου και προχώρα. Μήπως πόση ώρα θα μείνεις μαζί με τον οικοδεσπότη, την εφημερίδα του οποίου διαβάζεις καθημερινά, εδώ και κάποιους μήνες, στην Τσαγκαράδα;
Θα τον δεις, θα του πεις για ποιον λόγο πήγες να τον βρεις, θα σου απαντήσει, όλα θα τελειώσουν σύντομα. Μόλις σου ανοίξει την πόρτα και σου πει να καθίσεις, θα συστηθείς, θα του πεις ποιος σε στέλνει και για ποιον λόγο πήγες να τον δεις. Αφού το ξέρεις πόσο σημαντικό είναι για σένα αυτό που έκανε – εντελώς πρόσφατα – ο αδελφός σου, γνωρίζεις μερικά από τα ακριβά δώρα που του πρόσφερε ο Μέρος για να εκφράσει την ευγνωμοσύνη του, γιατί δειλιάζεις, γιατί κοντοστέκεσαι; Με τόσο βαρύ χαρτί και διστάζεις ν’ ανοίξεις τα χαρτιά σου; Ωραίος είσαι μα την αλήθεια! Και θέλεις να γίνεις δημοσιογράφος! Θα με κουφάνεις!
Δεν χρειαζόταν να έχεις το απολυτήριο του Ζ΄ Γυμνασίου Παγκρατίου και γι’ αυτό, πολύ σωστά, δεν το πήρες μαζί σου. Ούτε ότι έγραφες πολύ καλές εκθέσεις. Πολύ φρόνιμα το σκέφτηκες. Αν γίνονταν δημοσιογράφοι, κατά καιρούς, όσοι έγραφαν καλές εκθέσεις, τότε όχι 2 Νόμπελ Λογοτεχνίας θα είχε πάρει η Ελλάδα, αλλά δέκα δύο! Μπορεί να το είχε πάρει η Καλλιρόη Παρρέν ή η Ιωάννα Μπουκουβάλα – Αναγνώστου, ανοίγοντας τον δρόμο για τη Λένα Μαντά και τη Χρύσα Δημουλίδου…
Πάλι ξέφυγα, πάλι στα μέτρα μου το έφερα. Μάλλον κάτι τέτοια… ρεαλιστικά θα είπα και στον Μέρο και τρόμαξε ο άνθρωπος. Έλα όμως που ήταν τόσο υποχρεωμένος στον αδελφό μου… Αλλιώς ποιος ξέρει κατά που θα μ’ έστελνε. Κατά κει που παν οι Άλλοι. Ή κατά την Άλλη Μεριά.
Πού μείναμε; Α, ναι! Ποια προσόντα χρειάζονταν για να γίνει κάποιος, εκείνη την εποχή, δημοσιογράφος. Τα κυριότερα: Γερό «δόντι», δηλαδή βουλευτή ή, προσφυέστερα, λαϊκότερα… ΒΟΛΕΥΤΗ – έφεση για τη Δημοσιογραφία, μπάρμπα στην Κορώνη. Κι εσύ διέθετες τα δυο τελευταία. Σωστότερα, το εντελώς τελευταίο. Όχι μπάρμπα στην Κορώνη, αλλά αδελφό γιατρό στην Τσαγκαράδα! Αυτό έφτανε και περίσσευε.
Η σημερινή υπεύθυνη του «Τ» που παρακολουθεί την ηρωϊκή προσπάθειά μου να «καλουπώσω» το κείμενό μου στον Η/Υ, χαμογελάει με τρισυπόστατη ακτινοβολία, μου προσφέρει τσιγάρο και με διακόπτει λέγοντας:
– Κύριε Πέτρο, με όλον τον σεβασμό που τρέφω για σας -κυρίως για την ηλικία σας, όχι για το έργο σας- είμαι εκ της θέσεώς μου υποχρεωμένη να σας πω ότι, στα 82 σας, εξακολουθείτε να γράφετε αντιδημοσιογραφικά. Έλεος! Έχουμε κι εμείς τις αντοχές μας και κυρίως οι αναγνώστες. Αν έβλεπε τον Η/Υ μας ο Μέρος πιθανόν να έσβηνε τελείως το κείμενό σας. Άλλωστε, και αύριο μέρα του Τύπου είναι. Γι’ αυτό σας παραχωρήσαμε στήλες επί στηλών. Για να …αναστυλωθείτε. Για να αυτοσχεδιάζετε.
– Συμφωνώ. Ποιον τίτλο θα βάλετε στο κομμάτι μου;
– Απόψε αυτοσχεδιάζετε.
– Εδώ θα διαφωνήσω! Κάθετα.
– Γιατί;
– Γιατί δεν μου αρέσει να μου κολλάνε τη ρετσινιά ότι κάποιον μιμούμαι, κάποιον αντιγράφω, κάποιον θυμίζω. Κι εδώ θα μου πουν ότι μυρίζει Πιραντέλο.
– Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε. Κι εγώ τι μπορώ να κάνω τώρα για να μη στεναχωριέστε κι έχουμε τίποτα χειρότερα; Καλά, τότε ήταν ο αδελφός σας. Τώρα, όμως, μου είπατε ότι μένει στην Πρέβεζα. Αλήθεια, κύριε Πέτρο, ποια γνώμη έχει ο γιατρός για τον Καρυωτάκη;
– Καλό μου κορίτσι, μ’ όλο τον θαυμασμό που τρέφω – για τον Η/Υ, όχι για το χειρόγραφό σου, με πήρες φαλάγγι και θα με πετάξεις έξω από τη στήλη. Μήπως γι’ αυτό σε βάλανε;
– Κύριε Πέτρο! Προς Θεού! Τι ανόητες σκέψεις κάνετε; Εμείς εδώ πίνουμε…
– Νερό στ’ όνομά μου.
– Όχι! Σουρωτή ΕΨΑ. Για να χωνέψουμε μερικά απ’ αυτά που γράφετε. Εν πάση περιπτώσει – αυτά εντελώς μεταξύ μας, μη τ’ ακούσουν και οι αναγνώστες και μας … μιμηθούν. Επειδή σας αγαπώ, ειλικρινά, σαν τον πατέρα μου, τι να κάνω τώρα για να σας βοηθήσω;
– Να μετρήσετε τις λέξεις στον Η/Υ και να «στείλετε» το κείμενό στον αγαπημένο μου σελιδοποιό Γιάννη Μπίσδρα.
– Γιατί αυτή η προτίμηση;
– Γιατί μαζί έχουμε γράψει σελίδες
– Δόξας.
– Όχι. Εντύπου. Μορφής άλλου Τύπου.
– Πολύ… τυπικός γίνατε κύριε Πέτρο τελευταίως. Τώρα, σιγά – σιγά, εσείς να φύγετε και να κλείσει την πόρτα ο τελευταίος.
– Φεύγω. Και, όπως είπατε, θα κλείσω την πόρτα.
– Σωστά. Προσέξτε μόνο να μην κλείσετε την πόρτα του «Τ». Τουλάχιστον για φέτος.
