ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ

Φως μέσα στο σκοτάδι

φως-μέσα-στο-σκοτάδι-198431

Του Γιάννη Γεωργούδη

Ολοι σχεδόν γνωρίζουν ότι από τότε που ο άνθρωπος αποφάσισε να ακολουθήσει ένα δικό του δρόμο, κι όχι αυτόν που του υπέδειξαν οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι κι ο Θεός μέσα από τις Ιερές Γραφές κι από τον ερχομό του στη Γη, η πορεία του ανθρώπου οδηγείται από το ένα αδιέξοδο στο άλλο.

Δεν είναι απαραίτητο να αναφέρουμε και να απαριθμήσουμε τα γεγονότα και τα αποτελέσματα των επιλογών του ανθρώπου ανά τους αιώνες. Το βασικό στοιχείο και κύριο χαρακτηριστικό που καθοδηγούσε πάντα τον άνθρωπο, ήταν και είναι μέχρι σήμερα ο εγωισμός και η συνεχής απληστία του. Κάθε φορά που γινόταν αιτία μιας μεγάλης καταστροφής, αντί να πάρει το μάθημά του, να επανορθώσει και να προσπαθήσει να συνετιστεί, απεναντίας συνέχιζε την ξέφρενη πορεία του για ακόμη μεγαλύτερα και καταστροφικότερα αποτελέσματα.

Με τα χρόνια και τους αιώνες δημιουργήθηκε ένας κυκεώνας αρνητικών ανθρώπινων δημιουργημάτων στον πλανήτη, που οδήγησαν το σημερινό άνθρωπο σε πολλά αδιέξοδα κι απογοητεύσεις. Το χειρότερο όμως όλων είναι ότι, ενώ γνωρίζει ότι όλα αυτά που βιώνει είναι δημιουργήματα των δικών του λανθασμένων επιλογών, δεν κάνει καμία προσπάθεια να επανορθώσει και συνεχίζει μηχανικά να επαναλαμβάνει τα λάθη του. Η αδυναμία του να μη μπορεί να απαγκιστρωθεί από τις λανθασμένες επιλογές, τις ανούσιες εξαρτήσεις, τις επιζήμιες συνήθειές του, τον οδηγούν σε καταστάσεις χειραγώγησης της ύπαρξής του. Κολλημένος στο βάλτο των δικών του εγωιστικών επιλογών, οδεύει στην ολοκληρωτική του καταστροφή, εγκαταλείποντας όχι μόνο την ηθική του υπόσταση, αλλά και την προσπάθεια για τη σωματική του επιβίωση.

Όλα αυτά, που είναι υπαρκτά κι αντικειμενικά αρνητικά δεδομένα, θα έλεγε κανείς ότι αποτελούν τη μία πλευρά του ιδίου νομίσματος. Μέσα σε όλο αυτό το σκουπιδαριό που ζούμε, υπάρχουν και μεμονωμένα διαμάντια που αστράφτουν και φωτίζουν το σκοτάδι της κοινωνίας. Προς τα εκεί πρέπει να στραφούμε και να πλησιάσουμε. Να ξυπνήσουμε από το λήθαργο του σκοταδισμού που μας περιβάλει και να οδηγήσουμε τις υπάρξεις μας στη μικρή σπίθα φωτός που δίνει ελπίδα κι αισιοδοξία για το μέλλον. Ας δούμε την αισιόδοξη πλευρά της ζωής. Ας θυμηθούμε ότι η θάλασσα καθαρίζει από τα σκουπίδια μόνο όταν φουρτουνιάζει. Τότε και μόνο τότε, τα σκουπίδια συμπαρασύρονται από τα κύματα και ξεβράζονται στην ακτή. Κάτι ανάλογο γίνεται και στην κοινωνία. Οι κρίσεις στις κοινωνίες αποτελούν το ξεχείλισμα του κακού. Όσο διαρκούν οι κρίσεις στους λαούς, γίνεται κάθαρση στις κοινωνίες, από τα ηθικά απόβλητα των ανθρώπων.

Ο άνθρωπος είναι γεννημένος για τα δύσκολα κι όχι για τα εύκολα. Είναι προορισμένος να μοχθεί κι όχι να ζει σαν αργόσχολος κηφήνας. Άρα η οκνηρία είναι η μητέρα πάσης κακίας, όπως αναφέρει η αρχαία Ελληνική φράση. Η εξάπλωση της οκνηρίας και του εύκολου υπερκέρδους μέσω της εκμετάλλευσης ανθρώπου προς άνθρωπο, δημιουργεί συσσώρευση πολλών δεινών για την ανθρωπότητα. Όσο γρηγορότερα λοιπόν το αντιληφτούμε, τόσο πιο εύκολα θα αναστρέψουμε την αρνητική αυτή κατάσταση που βιώνουμε σήμερα.

Όλοι γνωρίζουμε ότι στα δύσκολα δοκιμάζεται και σφυρηλατείται ο άνθρωπος. Γιατί άραγε δε βλέπουμε την κάθε δοκιμασία που μας έρχεται, ως μία ευκαιρία για να εκπαιδευτούμε, να δυναμώσουμε και να γίνουμε καλύτεροι; Κάποτε τα μικρά παιδιά συμμετείχαν στα οικονομικά της οικογένειας. Σήμερα το να εργάζεται ένα παιδί μέσα στην οικογένεια, θεωρείται όχι μόνο ντροπή για τους γονείς, αλλά και ποινικό αδίκημα, από τους «δημοκρατικούς» κατά τα άλλα νόμους της πολιτείας. Θεωρείται όμως τιμητικό, το να κρατά ο ανήλικος ένα ακριβό κινητό ή τάμπλετ και καλωδιωμένος να αποχαυνώνεται, εξαρτημένος μπροστά σε μία οθόνη. Θεωρείται επίσης δείγμα ανωτερότητας έναντι των άλλων, το να φορά ένα παιδί επώνυμα ρούχα και παπούτσια.

Με αυτό τον τρόπο όμως, δεν εκπαιδεύονται σωστά τα παιδιά. Όταν τους τα παρέχουμε όλα εύκολα, πλουσιοπάροχα κι αβίαστα, αυτά κακομαθαίνουν κι αποκτούν τη συνήθεια μόνο να απαιτούν, δίχως να προσφέρουν και να κοπιάζουν. Μαθαίνουν να έχουν μπροστά τους, με το πάτημα ενός κουμπιού στο πληκτρολόγιο, ό, τι επιθυμούν, εύκολα κι αβίαστα. Αναλογιστείτε ότι, τα περισσότερα πράγματα σήμερα, τα έχουμε μπροστά μας, απλά και μόνο με το πάτημα ενός κουμπιού. Μπορεί όλα αυτά να αποτελούν ένα ανώτερο βιοτικό επίπεδο, αλλά δεν εκπαιδευόμαστε με αυτό τον τρόπο, ούτε διαπαιδαγωγούμαστε για να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Όλος αυτός ο τεχνολογικός πολιτισμός, απομονώνει τους ανθρώπους και τους απομακρύνει από την πραγματική επικοινωνία. Σκέφτηκε κανείς τι θα έκαναν τα καμάρια μας, εάν σταματούσε να υπάρχει το Ιντερνέτ για ένα μήνα; Θα έκαναν σαν τον τοξικομανή που δε μπορεί να πάρει την πρέζα του.

Ίσως η κρίση που ζούμε, μας οδηγήσει σε κάποια μελλοντική στιγμή, στο να μη μπορούμε να έχουμε Ιντερνέτ. Τότε θα καταλάβουμε πόσο πλαδαροί κι εξαρτημένοι είμαστε. Άραγε τότε, θα αλλάξουμε τρόπο σκέψης κι αντιμετώπισης της ζωής ή δε θα αντιληφθούμε τίποτα; Θα αντιληφθούμε άραγε, ότι ο τεχνολογικός πολιτισμός πρέπει να είναι μόνο υπηρέτης κι όχι κύριος της ζωής μας; Θα αντιληφθούμε άραγε, ότι στη στέρηση δημιουργείται ο σωστός χαρακτήρας;

Η κοινωνία μας δεν έχει ανάγκη τεχνολογικού πολιτισμού, γιατί έχει αρκετό πλεόνασμα. Έχει όμως μεγάλη ανάγκη από ηθικούς ανθρώπους κι από πρότυπα που προάγουν την εργατικότητα, το ήθος, την καλή πρόθεση και βούληση, την τιμιότητα, τον πατριωτισμό, την πίστη στο Θεό, την οικογένεια, την αλληλεγγύη, τη δικαιοσύνη, την ισότητα και την αξιοκρατία. Η κοινωνία μας έχει ανάγκη από εκπαιδευτικό σύστημα που προάγει την ορθή κριτική ικανότητα, με κατάλληλους κι απαρτιωμένους εκπαιδευτικούς. Σήμερα βλέπουμε ότι την ευρύτερη παιδεία την προάγουν τα τηλεοπτικά σκουπιδοκάναλα, με άσχετους κι επικίνδυνους παρουσιαστές, που έχουν εμφανή την επίκτητη νοητική και ηθική τους ανεπάρκεια.

Κι όπως γνωρίζουμε όλοι, ότι για να γιατρευθεί μία πληγή πρέπει πρώτα να καθαριστεί από τα μικρόβια. Το καθάρισμα όμως πονάει, αλλά είναι απόλυτα φυσικό επόμενο. Έτσι και στις κρίσεις, γίνεται κάθαρση κι αυτό πονάει κι απαιτείται ο ανάλογος χρόνος. Γι’ αυτό χρειάζεται μεθοδευμένη υπομονή. Το μέλλον ανήκει μόνο σ’ αυτούς που γνωρίζουν να περιμένουν. Το Φως στο τούνελ θα φανεί και θα φωτίσει πρώτα τα σκοτάδια της σκέψης μας κι αργότερα τη ζωή μας.

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου