Του Θωμά Στραβέλη, συγγραφέα – πανεπιστημιακού
Δεν δυσκολεύομαι καθόλου να υποστηρίξω ότι το ατομικό και ευτελές συμφέρον κυβερνάει όλο τον κόσμο, και οι «άνθρωποι» κρατούν πια τα ανώτερα αισθήματα μέσα τους και δεν τα εκδηλώνουν. Αντίθετα, τα κρύβουν, όσο γίνεται βαθύτερα, κι αυτά γίνονται άφιλα κι εχθρικά.
Σήμερα, υπάρχουν «άνθρωποι» που είναι τόσο ισχυροί, ώστε να είναι υπεράνω κάθε ανθρώπινης τραγωδίας, είναι τόσο τολμηροί, ώστε να επιχειρούν, με αδίστακτο τρόπο, τα πάντα. Και νιώθουν ευτυχισμένοι γιατί πετυχαίνουν πάντα στα σχέδιά τους. Είναι «άνθρωποι» που έχουν γνωρίσει τους μεγαλύτερους κινδύνους και αποσιωπήσει τις ήττες τους, απρόσβλητοι από το αίσθημα του φόβου, υπάρξεις που δεν έχουν ριγήσει ποτέ, μπροστά σε δήμιους ή και στην αθωότητα. «Άνθρωποι», που έχουν γίνει δεκτοί στην κοινωνία, όπως ακριβώς είναι, χωρίς να λαμβάνονται υπόψη οι κοινωνικές προλήψεις. Εγκληματίες, αναμφίβολα, αλλά αξιοπρόσεκτοι και αξιοσέβαστοι, λόγω του πλούτου που διαθέτουν, αλλά και ορισμένων ιδιοτήτων, οι οποίες δεν είναι δυνατόν να τους κατατάξουν, παρά μόνο μεταξύ των εκλεκτών. Ενίοτε, αισθάνονται γυμνοί, δίχως τους πέπλους της λουστραρισμένης κοινωνικότητας και ευγένειας, «άνθρωποι»τελείωςπικρόχολοι και κυνικοί. Η νοοτροπία τους είναι νοσηρή – μία νοοτροπία των μηχανορραφιών και του ανταγωνισμού μεταξύ των κοινωνικών τάξεων. Ενεργούν και κινούνται, σχεδόν πάντα, αποβλέποντας σε κάτι, που προσπαθούν ν’ αρπάξουν, χρησιμοποιώντας θεμιτά και αθέμιτα μέσα, καλυπτόμενοι, συγχρόνως, από μία υποκριτική ευγένεια και λεπτότητα.
Ο κόσμος αυτός, που ζει χωριστά από τον υπόλοιπο κόσμο, διάκειται εχθρικά προς όλους, δεν παραδέχεται καμία από τις ιδέες των άλλων, ένας κόσμος, που δεν αναγνωρίζει σχεδόν κανένα νόμο, δεν υποτάσσεται, παρά μόνο στη συναίσθηση της ανάγκης του, και κινητοποιείται σύσσωμος, χάριν ενός και μόνο των μελών του, όταν το ένα απ’ αυτά ζητήσει συμπαράσταση.
Η ζωή αυτή των απατεώνων, που φορούν κίτρινα γάντια και κυκλοφορούν με μαύρα αυτοκίνητα, οι στενές σχέσεις τους με πρόσωπα της πολιτικής, η υποκρισία και η αναλγησία τους απέναντι σε όσους υποφέρουν, τους μετατρέπει σε πρόσωπα ψυχρά και χλευαστικά, που χαμογελούν και, συγχρόνως, καταριούνται. Κανένας δεν μπορεί να τους φράξει το δρόμο της επιτυχίας, και βρίσκουν πάντα τις πόρτες ανοιχτές, προς οποιαδήποτε κατεύθυνση και αν στραφούν, σε μία εποχή όπου όλα, κατά τη γνώμη τους, κατορθώνονται με το χρήμα. Αλλά, οι «άνθρωποι» αυτοί, μόλις που προλαβαίνουν να ζήσουν μερικά χρόνια μιας σύντονης και αβέβαιης ευτυχίας.
Στα πλαίσια μιας κοινωνίας ταπεινής και ψεύτικης, η πεποίθηση ότι τα πάντα πρέπει να υποκλίνονται προ μιας ιδιοτροπίας, η ικανότητα,που έχουν οι «άνθρωποι» αυτοί,να σχεδιάζουν μία πετυχημένη εκδίκηση, η συγκίνηση να ζουν, συγχρόνως, πολλές ζωές και, στη συνέχεια, η διαρκής ευτυχία να διατηρούν ένα μυστικό μίσος κατά των συνανθρώπων τους, να τους αντιμετωπίζουν, πάντοτε, οπλισμένοι, και να μπορούν να κλείνονται στον εαυτό τους, η ανάγκη της απόλαυσης και της ηρωοποίησης, η θεοποίηση του χρήματος – όλα αυτά τους φανατίζουν και τους δημιουργούν εκ νέου μία κοινωνία τού Ιησού, αλλά, αυτή τη φορά, προς όφελος του Διαβόλου.
