ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ

Ανθρωποι…

ανθρωποι-238358

Του Γιάννη Μαντίδη

Το μνημείο ήταν καλυμμένο με την ελληνική σημαία. Ο κόσμος, πολύς κόσμος, περίμενε μετά την επιμνημόσυνη δέηση και τ’ αποκαλυπτήρια. Περίμενε κάποιον επίσημο, πολιτικό συνήθως, ν’ αποσύρει τη σημαία για να τελειώσει η εκδήλωση με το σύνηθες χειροκρότημα. Δεν έγινε έτσι. Δυο μικροί μαθητές του Τοπάλειου Δημοτικού Σχολείου τράβηξαν τη σημαία. Κι ο κόσμος, κόσμος πολύς, τους καταχειροκρότησε…

Συνέβη στα Κάτω Λεχώνια, στο προαύλειο του Αη-Γιώργη, την περασμένη Κυριακή, 5 Νοέμβρη του 2017. Υστερα από 73 ολόκληρα χρόνια. Ποτέ δεν είναι αργά για να τιμηθούν Ανθρωποι της Αγάπης, Ανθρωποι της μεγάλης προσφοράς, της Εθνικής Αντίστασης, που πέσαν θύματα υπανθρώπων. Μιλάω για τον απαγχονισμό της Σοφίκας Τοπάλη, της Λουκίας Τοπάλη και της Φιλίτσας Καλαβρού όταν, εκείνη την Παρασκευή της 7ης Ιουλίου του 1944, κάποιοι από ‘μας τις βλέπαμε απ’ τα κλωνάρια της μουριάς να στριφογυρίζουν κρεμασμένες…

Περίσσευε η συγκίνηση στ’ αποκαλυπτήρια του μνημείου. Σε πρώτο πλάνο τα πρόσωπα των συγγενών της άτυχης οικογένειας, που ήρθαν να εκπληρώσουν ένα τάμα, όταν μετά από χρόνια έμαθαν το πώς και το γιατί του απαγχονισμού των γυναικών απ’ το βιβλίο «Σοφίκα Τοπάλη-θηλιά στη μνήμη». Κι ο κόσμος του χωριού μας, κόσμος πολύς, έσφιγγε τα χέρια τους κι αγκάλιαζε τη Μαρία, τη Τζούλη, τον Εντουάρντο, τον Σαρλ κι από τα δακρυσμένα μάτια τους έδειχναν την αγάπη τους μ’ ανείπωτες κουβέντες…

Και μες στη σύγχυση, ίσως κάποιοι θυμήθηκαν τους Ναζί, που άρπαξαν το χρυσάφι απ’ το αρχοντικό της οικογένειας και θέλησαν να επωφεληθούν από τους συγγενείς των κρεμασμένων. Δεν ξέρω αν τα κατάφεραν. Πάντως, καλού – κακού, πέρα απ’ την συγγνώμην για το έγκλημα, ζήτησα απ’ τις δωρήτριες ακόμη ένα συγγνώμην…

Πρωτοτυπήσαμε στην Ενωση Συντακτών Θεσσαλίας, Στερεάς Ελλάδας και Εύβοιας, με το Μορφωτικό της Ιδρυμα που επιμελήθηκε την εκδήλωση χωρίς να στείλει ιδιαίτερες προσκλήσεις. Η εκδήλωση ήταν σε όλους ανοιχτή, επίσημους και μη, και σε γνωστούς κι αγνώστους και στους παλιούς που ήθελαν να θυμηθούν και στους νεότερους που ήθελαν να μάθουν. Και με χαρά μας είδαμε συναδέλφους και φίλους απ’ την Ενωση, απ’ τη Βουλή, τον Δήμο Βόλου, την Αστυνομική Διεύθυνση, αλλά και γνωστούς μας πολιτικούς, που εκτιμήσαμε ιδιαίτερα μιας και δεν είχαν την ευκαιρία να προβούν στους συνήθεις χαιρετισμούς τους…

Πέρασε μια βδομάδα από τη συγκινητική αυτή εκδήλωση. Και βλέποντας σε play back πλήθος ανθρώπων στην πλατεία μας με δακρυσμένα μάτια ν’ αγκαλιάζεται με τους συγγενείς των κρεμασμένων, ένιωσα ότι επιτέλους έληξε ο εμφύλιος στο χωριό μας. Το ίδιο ελπίζω να ένιωσαν και οι ψυχές των αδικοχαμένων γυναικών, βλέποντας τα ονόματά τους χαραγμένα στο μνημείο…

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου