Του Γιάννη Γεωργούδη
Η λέξη «δημοκρατία» είναι μία λέξη πολύ ταλαιπωρημένη και βάναυσα παραποιημένη. Είναι μία λέξη που βρίσκεται στο τσεπάκι του καθένα μας και την φέρουμε στο φως, για να δηλώσουμε ότι είμαστε υπήκοοι και προστάτες της δημοκρατίας. Είναι μία λέξη που βιάζεται συνεχώς παρά φύση, από κάποιους επιτήδειους καιροσκόπους.
Η λέξη «δημοκρατία» αν και χρησιμοποιείται ως προπέτασμα, κρύβει μία μεγάλη έννοια. Θα έλεγε κανείς μεταφορικά, ότι η έννοια της δημοκρατίας είναι ένα σύνδρομο που εμπεριέχει πάρα πολλά εμφανή και υπαρκτά κλινικά χαρακτηριστικά γνωρίσματα.
Ο όρος «δημοκρατία» πρωτοειπώθηκε στην αρχαία Ελλάδα από τους Αθηναίους. Κάποιοι ρεαλιστές λένε μάλιστα, ότι η Ελλάδα δεν είχε ποτέ πραγματική κι ολοκληρωμένη δημοκρατία. Ακόμα και στον Χρυσό αιώνα του Περικλή υπήρχαν δούλοι, που αποδεικνύεται ότι δεν υπήρχε πραγματική δημοκρατία, ισότητα και κοινωνική δικαιοσύνη. Άρα η έννοια δημοκρατία αποτελεί μία ουτοπία, ένα ανεκπλήρωτο όνειρο κι ένα ανολοκλήρωτο ιδεώδες.
Το μεγάλο ερώτημα που γεννάται είναι, γιατί δεν υπάρχει δημοκρατία σήμερα στους λαούς, παρά ένα μόρφωμα φτιασιδωμένο με ωραία εξωτερικά στολίδια και πολλά δήθεν, που το ονομάζουν καταχρηστικά δημοκρατία;
Η δημοκρατία δεν είναι ένας αυτόνομος οργανισμός που μάχεται για την αυθεντική του εφαρμογή. Είναι μία ιδέα που οφείλουν όλοι να τη σέβονται και να την προασπίζονται με τη μονοκόμματη εφαρμογή του, ως ένας κανόνας δίχως εξαιρέσεις.
Σήμερα ο πας ένας επικαλείται ότι είναι δημοκράτης, για να ανοίξουν οι πόρτες της κοινωνίας, ενώ στη συνέχεια φέρεται κι εργάζεται ως ένας αυθεντικός τύραννος και δυνάστης. Σήμερα στην κοινωνία επικρατεί η μόδα, του να λέγεται κανείς «δημοκράτης», διότι μόνο έτσι τον θεωρεί η κοινωνία αποδεκτό και καταξιωμένο. Να λέγεται κι όχι να είναι. Ο μεγαλύτερος «τενεκές» διεστραμμένος απατεώνας να είναι, εάν δηλώνει ότι είναι δημοκράτης, τότε η κοινωνία του εμπιστεύεται ακόμα και να ασκεί εξουσία επάνω της.
Είναι τραγικό λάθος να κρίνουμε τους άλλους μόνο από αυτό που δηλώνουν ότι είναι. Ο σοφός λαός μας λέει ότι τον παππά δεν τον κάνουν τα ράσα. Και παρεμπιπτόντως, παρόμοια λέξη με τη δημοκρατία, που παραβιάζεται, παραποιείται και χρησιμοποιείται ασύστολα για διάφορες σκοπιμότητες, είναι και η λέξη «χριστιανισμός». Όποιος δηλώνει χριστιανός, δε σημαίνει ότι είναι. Στο όνομα του χριστιανισμού έχουν γίνει και γίνονται από κάποιους άπειρα εγκλήματα.
Κάθε λαός τεμάχισε την έννοια δημοκρατία κι έφτιαξε μία δικιά του δημοκρατία στα μέτρα του. Έτσι έχουμε σήμερα διαφόρων ειδών μοντελάκια και κουστουμάκια δημοκρατίας, όπως προεδρική, άμεση, κοινοβουλευτική, βασιλευόμενη, συμμετοχική, φιλελεύθερη, λαϊκή, αντιπροσωπευτική κλπ. Επίσης έχουμε εφεύρει και χρησιμοποιούμε κατά το δοκούν την απλή και τις διάφορες διαβαθμισμένες μορφές ενισχυμένης αναλογικής.
Αυτό το παρασκηνιακό παρακράτος της «δημοκρατίας», όταν έρχεται στην εξουσία, δημιουργεί μία σειρά από νόμους, που αποδομούν την πραγματική έννοια της δημοκρατίας. Έτσι διχάζουν ρατσιστικά τους λαούς σε πολίτες και πολιτικούς, δηλαδή σε πολίτες Α και Β κατηγορίας, αναιρώντας την πραγματική ισότητα όλων ανεξαιρέτως των πολιτών. Οι πολιτικοί με το λαϊκισμό τους, με το που κερδίσουν την εκλογή τους, αρχίζουν να διασφαλίζουν τις δόλιες ανακολουθίες τους, με νόμους βουλευτικής ασυλίας, ενώ ο υπόλοιπος λαός πληρώνει πάντα τα εγκληματικά τους λάθη και τις δόλιες σκοπιμότητες. Αυτό το σύστημα εξουσίας, έχει ήδη γίνει καθεστώς και κατεστημένο και διαιωνίζεται συνεχώς, οδηγώντας στη γενικότερη κατάρρευση των ηθικών και πνευματικών αξιών της κοινωνίας μας.
Η δημοκρατία συνεχώς βάλλεται από παντού, από τυχοδιωκτισμό, από καιροσκοπισμό, από λαϊκισμό, από δολιότητες κι από ανθρώπους που καταχράζονται την αυτούσια έννοια. Ο ανώριμος λαός δεν γνωρίζει την πραγματική και βαθιά έννοια της δημοκρατίας, παρά μόνο τη λέξη ως άκουσμα. Για το λόγο αυτό απαιτούνται άμεσα ριζοσπαστικές και θεσμικές ασφαλιστικές δικλίδες, για τη σταθερή πορεία κι εφαρμογή της δημοκρατίας.
Γιατί θα πρέπει να δεχόμαστε και να ανεχόμαστε επί τέσσερα συνεχή χρόνια τον κάθε ψεύτη λαϊκιστή, που εξαπατά τον λαό του με ανεκπλήρωτες υποσχέσεις, αποσπώντας δόλια την εκλογή του; Γιατί να μην υπάρχει μία θεσμοθετημένη ανώτατη δικαστική αρχή, που να ελέγχει την αξιοπιστία του εκάστοτε εκλεγμένου κυβερνήτη, σε σχέση με τις προεκλογικές του δεσμεύσεις και τη μετεκλογική τους εφαρμογή; Όσο δεν διασφαλίζεται η εφαρμογή και η συνέχιση της αυθεντικής δημοκρατίας, τόσο οι λαοί θα γίνονται έρμαιο των αδηφάγων επιτήδειων κυνηγών εξουσίας.
Η δημοκρατία δεν εκφράζεται και δεν προσδιορίζεται με θεωρίες, ιδεολογήματα κι αφηγήματα, αλλά με ουσιαστικές και ειλικρινείς πράξεις. Οι πολιτικοί έχουν την ιερά υποχρέωση να είναι ειλικρινείς με το λαό τους και να διασφαλίζουν την ισότητα και την κοινωνική δικαιοσύνη. Είναι εντελώς ανήθικο, αλλά κι αυτοκαταστροφικό, να ανεχόμαστε όλοι εμείς, αυτό το μόρφωμα της δημοκρατίας που ζούμε, διότι η ανοχή είναι συνενοχή.
