Η γνωστή πρόθεση της γραμματικής μας «παρά» τώρα τελευταία… παραειπώθηκε και, όταν συζητά αυτός που την αναφέρει, συνδέοντάς την βέβαια με την κύρια λέξη, παραπέμπει το συνομιλητή του σε έννοιες παρανομίας, οικονομικών απολαβών, ρουσφετιών, ατομικών συμφερόντων, εκνόμων ενεργειών. Στα αφτιά μας έρχονται οι λέξεις παρακράτος, παραπαιδεία, παραοικονομία, παροχολογία, παρείσακτος παρατρεχάμενος, παραπληροφόρηση. Τις τελευταίες δεκαετίες προστέθηκε και η φράση «παραδικαστικό κύκλωμα». Όταν λέμε κύκλωμα, όπως το λέει και η λέξη, δεν αφορά ένα πρόσωπο, αλλά περισσότερα, μία κάστα ανθρώπων που θυμίζει κλειστή παρέα συμφερόντων, περιχαρακωμένη πανταχόθεν, για την αποφυγή κινδύνου διαρροής οιασδήποτε φύσεως δεδομένων και προσωπικών καταστάσεων.
Το άκουσμά της υποδηλώνει ότι η δικαστική εξουσία απέβαλε την έννοια που όλοι ξέραμε, εξετράπη της αποστολής της, που ήταν η αντικειμενική απονομή του δικαίου, και συνδέθηκε με καταστάσεις και πρόσωπα αμφιβόλου εντιμότητος και κοινωνικής παραδοχής, ταυτίζοντας τον εαυτό της (αλίμονο) με την παλιά νομισματική μονάδα της Τουρκίας, τον γνωστό… «παρά»!!!
Δεν γνωρίζω και δεν μπορώ να αποδεχθώ, πολύ περισσότερο μάλιστα να υιοθετήσω, αλλά ούτε και να αποκρούσω, τα όσα αφήνονται να αιωρούνται στο δικαστικό στερέωμα. Τάσσομαι υπέρ της καθαρότητος του τοπίου, δεν θέλω ούτε να υφέρπουν τέτοια θέματα, πολλές φορές μάλιστα, πέρα για πέρα ατεκμηρίωτα. Η ύπαρξη ή όχι τέτοιων στοιχείων ανήκει στη σφαίρα άλλων αρμοδιότερων.
Ο χρηματισμός και η «κομπίνα» δεν είναι τωρινά στοιχεία, τα ήξεραν πολύ καλά οι αρχαίοι, γι’ αυτό και τα απέκρουαν, ιδίως όταν παρατηρούνταν τέτοια φαινόμενα στο δημόσιο βίο. Δεν παρέλειψαν μάλιστα να τα απεικονίσουν και σε τοιχογραφίες (το τότε… γκράφιτι) με ευκρινείς μάλιστα τις ανθρώπινες μορφές, που καταδείκνυαν το φαινόμενο της διαφθοράς στην εποχή τους. Στο δικαστήριο των Θηβών ήταν ζωγραφισμένοι οι βουλευτές με τον ηγεμόνα στη μέση. Οι βουλευτές χωρίς χέρια και ο ηγεμόνας τους χωρίς μάτια. Τους απεικόνιζαν χωρίς χέρια, για να μη δωροδοκούνται και ο ηγεμόνας αόμματος για να μη μεροληπτεί και να μη κάνει τα στραβά μάτια. Ο Πέρσης βασιλιάς Καμβύσης διακρίθηκε τόσο για την αυστηρότητά του, όσο και για το σεβασμό του στη δικαιοσύνη. Λέγεται ότι, όταν έμαθε πως ένας δικαστής δωροδοκήθηκε διέταξε να τον θανατώσουν και, αφού τον γδάρουν, με το δέρμα του να ντύσουν τη δικαστική του καρέκλα. Μ’ αυτόν τον τρόπο κάθε νέος δικαστής μάθαινε τι θα του συμβεί …αν τα έπιανε!
Τώρα έχει γούστο να πουν μερικοί ότι εάν τέτοια πράγματα συμβαίνουν σήμερα, οφείλονται στο ότι οι πολυθρόνες στις δικαστικές αίθουσες δεν είναι επενδεδυμένες με δέρμα ανθρώπινο ή ζώου, αλλά η ταπετσαρία τους είναι από πλαστική ύλη, ίσως και με δερματίνη δευτερεύουσας συνθέσεως!!!
…………………………………….
Ο Γάλλος διπλωμάτης Ταλεϋράνδος έλεγε ότι η κοινωνία της εποχής του ήταν τόσο διεφθαρμένη, ώστε υπήρχε ένα επάγγελμα που θα μπορούσε να εξυψώσει στον κόσμο αυτόν που θα το ασκούσε. Όταν ρωτήθηκε ποιο είναι, απάντησε Η ΤΙΜΙΟΤΗΤΑ.
Ο μισέλληνας Αυστριακός Μέτερνιχ είχε ομολογήσει ότι ο μοναδικός αντίπαλος που δύσκολα νικιέται, είναι ο απόλυτα έντιμος άνθρωπος και τέτοιος ήταν ο δικός μας Ιωάννης Καποδίστριας, ο αναμορφωτής της Ελλάδος, που του στέρησαν τη ζωή τόσο μπαμπέσικα οι Μαυρομιχάληδες.
Αυτή την εντιμότητα αναζητά η κοινωνία μας και θα πρέπει να κάνουμε το παν να αποτελέσει κτήμα μας, γιατί στην εποχή μας είναι αγαθόν μάλλον σε ανεπάρκεια…
ΟΥΤΙΣ (Κανένας)
