Του Θωμά Στραβέλη, συγγραφέα – πανεπιστημιακού
Δόξα το Θεό, καλά μου άνοιξε της νυκτός μου τις πόρτες, σε ατέλειωτες αγωνίες, και μια απ’ αυτές, πρέπει να πω, είναι η αιμμοραγούσα Ελλάδα. Η Ελλάδα που σπαράζει μέσα στις πληγές της. Η χειρότερη πληγή της είναι, νομίζω, η ασυνεννοησία των πολιτικών μεταξύ τους (επομένως και των πολιτών). Φαίνεται πως ο νεοέλληνας είναι από μόνος του ένα πρόβλημα για τον ίδιο τον εαυτό του. Είναι ευτύχημα, πάντως, που οι Έλληνες, πριν γεράσουν, θέλουν ν’ αλλάξουν τη ζωή τους, να την κάνουν καλύτερη. Βέβαια, είναι κουρασμένοι πια, ίσως και αηδιασμένοι από γεροκαθυστερημένους πολιτικούς, διαποτισμένους με τις σαθρές ιδέες της αστικής τους τάξης. Αλλά είναι αγανακτισμένοι και με τους νέους πολιτικούς, που επαίρονται για έναν φιλελευθερισμό, που είναι, τελικά, πολύ γελοίος. Και δε νιώθουν οι Έλληνες καθόλου ευτυχείς για την ιδιοσυγκρασία και τις πράξεις τέτοιων πολιτικών. Οι πονηρότεροι πολιτικοί περιμένουν να μας πιάσουν στις κομματικές παγίδες, που στήνουν οι ίδιοι. Όμως, η ελευθεροστομία τους δεν κερδίζει στην εποχή μας έδαφος, κι οι κολακείες είναι αναχρονισμοί.
Αλλά έχει φωτιστεί πια λίγο περισσότερο ο λαός κι αμέσως σχίζει τον πέπλο κι αποκαλύπτει, σ’ όλο της το μεγαλείο, την υποκρισία τους. Αυτοαμύνεται ο λαός με θάρρος και, ακολούθως, αντιστέκεται σιωπώντας. Και πράγμα παράδοξο, κανείς δεν πιστεύει πια κανέναν. Σε κάθε περίπτωση, όμως, δεν έγιναν όλοι κακοί διάβολοι. Όπως έχω ξαναπεί, αυτός ο λαός διψάει πάντα για κάτι καινούργιο, αναζητάει τους ευρείς ορίζοντες, και η αγάπη του για την ελευθερία τον κάνει να φέρνεται σαν τα ελεύθερα αποδημητικά πουλιά, που δε γνωρίζουν ποτέ την ανάπαυση.
«Φύλλα στο φως. – Έλληνες είμαστε. Όχι γυμνιστές. Γυμνοί». Δηλαδή ελεύθεροι κι απαλλαγμένοι απ’ τη βλακώδη σκέψη. Όσο για μένα, θα ’θελα κάτι ελληνικό να πω, και να φέξει, για το καλό μας. Για να μπορέσουμε να δούμε «ένα κομμένο μαρμάρινο χέρι να μας κρατάει ψηλά μέσα στο θαύμα». Και για να μπορέσουμε να φωνάξουμε: Α στο διάβολο, δε θα γλιτώσουμε ποτέ εμείς οι Έλληνες; Αιωνίως θα κλαίμε; Αιωνίως θα πενθούμε; Τι άτυχος λαός! Οι Εβραίοι υποτίθεται ότι σταύρωσαν το Χριστό κι υποφέρουν όσα υποφέρουν. Εμείς ποιον σταυρώσαμε και μας καταράστηκε ο Θεός να μη δούμε ποτέ άσπρη μέρα;… Ξέρω ότι απάντηση σ’ αυτά τα ερωτήματα δε θα βρεθεί. Πιστεύω, πάντως, ότι ανήκω σε μια φυλή, που δεν έχει άλλο προορισμό, παρά μόνο να κατανοεί και να αποσυνθέτει. Ως Έλληνες, επιθυμούμε την ελεύθερη ανάπτυξη όλων των ικανοτήτων. Κι αν θέλει να δώσει ο Έλληνας όλη την έννοια στη λέξη «ύπαρξη», πρέπει να ζει, ταυτόχρονα, πολλές ζωές. Αυτό κάνουμε, λοιπόν, όλοι μας, για να καταστήσουμε πλέον συγκεκριμένη την ιδέα της πολλαπλής ζωής, αναθεωρώντας τις αρχές της ηθικής με απόλυτη ελευθερία.
