Του Κωνσταντίνου Μαραβέγια, Χειρούργου – Πολιτικού Στελέχους Νέας Δημοκρατίας, Αξιολογημένου από το Μητρώο Πολιτικών Στελεχών
Σε περίπου δέκα μήνες από τώρα τελειώνει το τρίτο μνημόνιο που υπογράφτηκε από την ελληνική κυβέρνηση, το πιο περήφανο από τα άλλα δύο. Μετά από αυτό η Ελλάδα θα βγει στις αγορές να δανειστεί, όπως οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες και θα μπούμε στην κανονικότητα. Μόνο που όλα αυτά το πιο πιθανό είναι ότι δεν θα γίνουν εκείνη τη χρονική στιγμή. Ο προϋπολογισμός του 2018 που συντάσσεται αυτές τις ημέρες εμπεριέχει 15 νέα φορολογικά μέτρα. Ενδεικτικά αναφέρω την αύξηση του ΦΠΑ στα νησιά και την περαιτέρω συρρίκνωση του ΕΚΑΣ κατά 234.000.000€. Η χώρα καταρρέει και αυτό θα φανεί στο αμέσως επόμενο διάστημα και παρά το γεγονός ότι η κυβέρνηση διέταξε ανάπτυξη, η οικονομία αρνείται να υπακούσει στη διαταγή.
Η κυβέρνηση λοιπόν θα πρέπει όπως τα κατάφερε να υπογράψει ένα ακόμα μνημόνιο και να κατακτήσει επάξια την κορυφή, ούσα η μόνη που θα έχει υπογράψει δύο μνημόνια!!! Κάπου σε εκείνο το σημείο -λίγο νωρίτερα, λίγο αργότερα, ποιος ξέρει;- ο πολιτικός χρόνος αυτής της κυβέρνησης υποχρεωτικά θα τελειώσει. Η χώρα βέβαια θα είναι ένας σωρός από ερείπια, αλλά αυτό δεν ενδιαφέρει κανένα, αλλιώς θα είχαν γίνει διορθωτικοί χειρισμοί, για να περισώσουν την κατάσταση. Εξάλλου η κυβέρνηση θα επιδιώξει με αφορμή την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας το 2020 να δημιουργήσει τη «δεξιά παρένθεση», κάτι που δε θα τολμούσε εύκολα, αν η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας θα μετρούσε μόνο λίγους μήνες ζωής. Μάλιστα, αν τα πράγματα μείνουν όπως είναι σήμερα, οι εκλογές τότε θα γίνουν με απλή αναλογική.
Καταλαβαίνει λοιπόν κανείς ότι λίγο πριν ή λίγο μετά τον Αύγουστο του 2018 ο Τσίπρας θα επιδιώξει τις εκλογές, ώστε πρώτον να αποφύγει την υπογραφή του επόμενου μνημονίου με την ίδια λαϊκή εντολή (θα προτιμούσε μάλιστα να μην το υπέγραφε ο ίδιος αλλά ο επόμενος, ώστε να «καεί» και ο διάδοχός του!!!). Ούτε εξάλλου θα καθόταν να υποστεί τη μέγιστη συρρίκνωση το εκλογικό ποσοστό του, διότι αυτό θα γίνει, αν περιμένει να εφαρμοστούν και οι ήδη συμφωνηθείσες περικοπές κατά περίπου 30% των μισθών και των συντάξεων. Το να φύγει βέβαια αυτή η άχρηστη κυβέρνηση δε θα στενοχωρήσει και πολλούς. Το κακό είναι ότι πάλι στην πλάτη των Ελλήνων γίνονται όλα αυτά τα παιχνίδια και μαγειρέματα από ανθρώπους που πλέον ζουν τον εφιάλτη τους, της επικείμενης απώλειας της εξουσίας την οποία ρούφηξαν αυτά τα δυόμισι χρόνια.
Το κακό αυτή τη φορά είναι πως η κυβέρνηση είναι ο αποκλειστικός ρυθμιστής των εξελίξεων (δε νομίζω ότι οι ΑΝ.ΕΛ. έχουν το σθένος να ρίξουν τον εαυτό τους από τις λίγες καρεκλίτσες που έλαβαν κι αυτοί) και άρα θα τραβήξει ως εκείνη την περίοδο την εκλογική αναμέτρηση, ώστε να έχει το μέγιστο δυνατό ίδιο όφελος. Terminus post quem των εκλογών η κατάρρευση, δημοσκοπική και όχι μόνον, της κυβέρνησης ή termninus ante quem η καταστροφή της χώρας, οικονομική και όχι μόνο. Ας ελπίσουμε να μην είναι πολύ αργά και να μπορέσει η επόμενη κυβέρνηση να συμμαζέψει την εξαθλίωση της ελληνικής κοινωνίας και να της δώσει νέα πνοή!
