Του Δημήτρη Μποσνάκη
Αν μπορούσε κανείς να βγει έξω από τον χώρο και τον χρόνο και να δει την Ελλάδα από ένα σταθερό σημείο, ανεπηρέαστος από την ιστορία, το τοπίο και το συναίσθημα, είναι αμφίβολο αν θα επέλεγε να ζήσει σε μια τέτοια χώρα με τόσες παθογένειες, αναποφασιστικότητα στις εθνικές επιλογές, ιδεολογική σύγχυση και έπαρση που συχνά καλύπτει την έλλειψη αυτοπεποίθησης. Η φύση και η γεωγραφία έδωσαν στην Ελλάδα όλα τα προνόμια για μια αρμονική και ήπια ανάπτυξη σε όλους τους τομείς της οικονομικής και κοινωνικής ζωής. Η ποικιλομορφία του τοπίου έδωσε όλες τις προϋποθέσεις μιας ήρεμης και δημιουργικής καθημερινότητας. Η πλούσια ιστορία της τέχνης και του πολιτισμού έφτιαξε τον καμβά για να υφάνει η νεότερη παράδοση έναν στέρεο ιδιότυπο πολιτισμό χωρίς την ανάγκη από ξένα δάνεια και αταίριαστες επιμειξίες. Με άλλα λόγια οι προηγούμενες γενεές άφησαν όλες εκείνες τις υποθήκες για να ζήσουμε μια ειρηνική, δημιουργική και αυτάρκη εθνική ζωή.
Πώς αξιοποίησε όμως ο νεοέλληνας αυτές τις επιδαψιλεύσεις της φύσης, αυτή τη θεία κληρονομιά των προγόνων, αυτή την προνομιακή γεωφυσική περιουσία του;
Αφού με μεγάλη ευκολία παραχωρήθηκε ο εθνικός πλούτος της πολιτιστικής κληρονομιάς και των καλλιτεχνικών θησαυρών της αρχαιότητας, αφού απεμπολήθηκε το πνεύμα της ελληνικής αρχαιότητας στο όνομα ενός ξενόφερτου μοντερνισμού και μιας παθητικής προοδευτικότητας, εν πολλοίς ηττοπαθούς και εκδικητικής σε οτιδήποτε ελληνικό, αφού αλώθηκε η ελληνική συνείδηση και κάμφθηκε η αντίσταση σε κάθε επιβεβλημένη και αναιτιολόγητη επιλογή, σε κάθε πολιτική αυθαιρεσία, σε κάθε κακοδιαχείριση, στη θέση τους μπήκαν η παθητική αποδοχή, η απροθυμία για συμμετοχή, η παραίτηση από κάθε διεκδίκηση, η υποθήκευση της ζωής και της αξιοπρέπειας των επερχόμενων γενεών.
Ζούμε στη χώρα με την επαχθέστερη φορολογία στον κόσμο και τις μικρότερες απολαβές στην κοινωνική μέριμνα, ενώ ταυτόχρονα είμαστε από τις φύσει πλουσιότερες χώρες σε φυσικό «ανεκμετάλλευτο» κεφάλαιο. Αυτή η αντίφαση δεν μπορεί παρά να βαρύνει την άρχουσα πολιτική και κοινωνική τάξη της χώρας, τη θέση της απέναντι στον εθνικό πλούτο, αλλά και τον ρόλο των υπόλοιπων κοινωνικών τάξεων και τον τρόπο στη διεκδίκηση των συμφερόντων τους. Όταν δικαιούσαι κάτι και δεν το παίρνεις, φταίει και ο τρόπος με τον οποίο το διεκδικείς και ο τρόπος με τον οποίο έχεις οργανώσει τις διεκδικήσεις σου. Ο επιμερισμός των ευθυνών είναι αναγκαίος μπροστά στην εθνική αυτογνωσία.
Ασφαλώς, οι ευθύνες των πολιτικών είναι πολλές. Εξαιτίας της δημαγωγίας, της συστημικής παραγωγής πολιτικών, της απάθειας των πολιτικών απέναντι σε ένα κοινωνικό σύνολο που δεν διεκδικεί, της ασχετοσύνης και της μετριότητας αυτών που προωθούνται συστημικά στην πολιτική. Τα πολιτικά κόμματα, παραδοσιακά, στηρίζονται μόνο στην αρπαγή της λαϊκής ψήφου από έναν πολίτη που έχει μάθει να συμβιβάζεται και να ξεπουλά τα δικαιώματά του στο βωμό της μικροεξυπηρέτησης σε αντάλλαγμα με την αποδοχή του πολιτικού ψεύδους. Δεν είναι τυχαίο ότι στην ελληνική Βουλή ευδοκιμούν οι δικηγόροι που έχουν την επιτηδειότητα να διαχειρίζονται τον κενό λόγο και την παρέκκλιση του νόμου και απουσιάζουν οι δημόσιοι λειτουργοί που έχουν μάθει να εφαρμόζουν το νόμο χωρίς παρεκκλίσεις. Με αυτά τα κριτήρια επιλέγουν οι ψηφοφόροι τους εκπροσώπους τους.
Φυσικά, σε ένα τέτοιο πολιτικό πλαίσιο συναλλαγής και χρήσης των νόμων κατά το δοκούν δεν θα μπορούσε να διαπαιδαγωγηθεί ένας πολίτης που να έχει την αξιοπρέπεια και την υπερηφάνεια να λέει σε όλους όχι (σε αντίθεση με πολλούς Ευρωπαίους πολίτες), που να απαιτεί τα νόμιμα δικαιώματά του, που να αντέχει την ειρωνεία όταν ζητά την εφαρμογή του νόμου, που να αντέχει τα στεγανά της πολιτικής ζωής, και τον εμπαιγμό της κάθε εξουσίας.
Τίποτε πιο φυσικό σε μια τέτοια χώρα να είναι ένα ξέφραγο αμπέλι ανεξέλεγκτων μεταναστών, να τους παραχωρεί δικαιώματα που δεν έχει ο λαός της, να θεωρεί τον πολίτη φυσικό παραβάτη, να επιτρέπει την ελεύθερη εξαγωγή κεφαλαίων τη στιγμή που τιμωρεί ποικιλοτρόπως όσους άφησαν το κεφάλαιό τους μέσα στη χώρα, να καταργεί δια νόμου τις αξίες που στηρίζουν την οικογένεια, τον πατριωτισμό, τη δημογραφική επιβίωση, την αξιοπρέπεια του εργαζόμενου και του συνταξιούχου, να σπρώχνει τους νέους στη μετανάστευση, πλην της εκάστοτε κομματικής πελατείας, και να αφαιμάσσει όλους εκείνους που πίστεψαν στις εξαγγελίες των πολιτικών, των διαφωτιστών και όλων εκείνων που με μεγάλα λόγια επιφυλάσσουν στους νέους μεγάλες εκπλήξεις και σε όσους πιστεύουν στις ελληνικές ιδέες μια μακάβρια ειρωνεία.
