Του Αποστόλη Κυριτσάκη, συνταξιούχου
Εδώ και αρκετά χρόνια, ημέρες μεταπαπανδρεικές (ΓΑΠ), συμβαίνουν γεγονότα και καταστάσεις που χρήζουν νευρολογικής και ψυχιατρικής εξέτασης. Κινήσεις, πράξεις και έργα πολιτικών, λες και αποσκοπούν να εξαφανίσουν από το κρανίο μας αυτό που λέγεται εγκέφαλος. Να δημιουργήσουν άβουλα όντα. Στρατιωτάκια ακούνητα, αμίλητα, αγέλαστα. Και τα κατάφεραν.
Αυτό που μας γίνεται τόσα χρόνια. Το κατάφεραν με μεγάλη επιτυχία. Πέτυχαν το ακατόρθωτο. Για πολλούς και διαφόρους λόγους και χωρίς να το έχουμε καταλάβει είχαν μεγάλη συνοχή. Συνοχή και συνεννόηση, που εμείς αντί να αντιδράσουμε σ’ αυτά που μας περνούσαν, πότε ο ένας πότε ο άλλος, λέγαμε ποιος έχει δίκιο και ποιος όχι.
Το θλιβερό είναι ότι επικρατεί τεράστια ησυχία. Μια ησυχία εκκωφαντική. Μια ησυχία που θυμίζει άσυλο, μια ησυχία που δεν είναι για μας, μια ησυχία αρρωστημένη για τα μέτρα μας.
Τέτοια ανησυχία είχαν οι ουρές των αιχμαλώτων από τους Γερμανούς. Μην αντιδράσεις! Πέθανες επιτόπου. Πρέπει να μας δώσουν το Νόμπελ της ησυχίας. Γιατί; Απλούστατα. Είμαστε ήσυχοι για τα συσσίτια που θυμίζουν εποχές μεταπολεμικές και την εξαθλίωση του λαού μας, εν καιρώ ειρήνης, είμαστε ήσυχοι για τα χαράτσια που μας επέβαλαν με το ζόρι αγνοώντας τον λαό για χάρη των τραπεζών, δεν τις έκαναν κρατικές για να μη πληρώσουν το μάρμαρο οι μέτοχοί του (δηλαδή το δάνειο που χρωστάμε).
Είμαστε ήσυχοι για τα σπίτια και τις περιουσίες που χάνονται, γιατί δεν μπορούν να πληρωθούν λόγω ανεργίας, είμαστε ήσυχοι για τη νεολαία που φεύγει, είμαστε ήσυχοι για το πενιχρό εισόδημα που μας πέταξαν σαν να είμαστε ζώα, εγκληματίες, γιατί φταίμε επειδή έκαναν κακή διαχείριση στα οικονομικά της χώρας, είμαστε ήσυχοι που συνεχίζουν να μας επιβάλλουν με πολύ θέληση ακόμη πιο σκληρά μέτρα. Το ερώτημα είναι γιατί γίναμε στρατιωτάκια. Μήπως πρέπει να αρχίσουμε να λέμε καλημέρα στον γείτονα; Μήπως πρέπει να μιλάμε με τα παιδιά μας, με γνωστούς και συγγενείς αυτά που βιώνουμε; Μήπως πρέπει να οργανωθούμε πέρα και μακριά από πολιτικά κέντρα, μήπως είναι η επόμενη κίνηση που πρέπει να κάνει μαζικά ο λαός;
Γιατί πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι σε πολύ – πολύ λίγα χρόνια δεν θα μείνει τίποτε σε εμάς και τα παιδιά μας. Εμείς οι μεγάλοι, όπως – όπως και με χίλια ζόρια μπορούμε ακόμη να ανταπεξέλθουμε στις παράνομες και καταχρηστικές απαιτήσεις τους. Τα παιδιά μας θα μπορούν; Με τι χρήματα; Μετά από 250 – 300 ευρώ; Δεν τα σκεφτόμαστε; Έχουμε καταλάβει ότι τα παιδιά μας θα είναι έρμαια κάθε τυχοδιώκτη, Ευρωπαίου ή μη; Εμείς τι κάνουμε; Ησυχία! Με τη μισή αγορά που έχει κλείσει γίνεται ακόμη πιο εκκωφαντική.
Είμαστε απόλυτα ήσυχοι. Γίναμε αυτό που ήθελαν. Στρατιωτάκια, ακούνητα, αμίλητα, αγέλαστα!
