Του Γιάννη Γεωργούδη
Η σημερινή ζωή των ανθρώπων, τουλάχιστον στη χώρα μας, διακατέχεται από μία ανηθικότητα βαριάς μορφής. Η οικονομική κρίση ανέδειξε την έλλειψη ήθους των συνανθρώπων μας.
Επιβεβαιώνεται για ακόμα μία φορά, ότι στα δύσκολα φαίνεται ο χαρακτήρας του ανθρώπου. Κάποιοι μάλιστα, εκμεταλλεύονται τις περιστάσεις κι εξαπατούν τους γύρω τους, για να περνούν αυτοί καλά. Έτσι δε χάνουν την ευκαιρία να εκμεταλλεύονται χρόνιες παιδικές φιλίες, συγγενείς, κουμπάρους, γονείς, συνεργάτες κι άλλους. Εύκολα γκρεμίζουν τους μέχρι πρότινος, δήθεν ηθικούς φραγμούς και φέρνουν στην επιφάνεια το πραγματικό τους πρόσωπο και χαρακτήρα. Το χειρότερο όμως είναι ότι στην αυτοκριτική τους θεωρούν τον εαυτό τους έξυπνο και μάγκα, επειδή καταφέρνουν να εξαπατούν τους άλλους και κινούνται με μεγάλη άνεση και περισσή αυτοπεποίθηση. Αυτό αποτελεί δυστυχώς μία κουλτούρα, που συναντά κανείς σε κάποιες υποανάπτυκτες μειονότητες, με έντονο το μειονεκτικό τους συναίσθημα. Στην πραγματικότητα όμως λειτουργούν ως θύτες, που στήνουν παγίδες σε υποψήφια θύματα.
Ο έντιμος όμως και με ηθικό υπόβαθρο άνθρωπος, που πάνω απ’ όλα τοποθετεί το ήθος στη ζωή του, νοιώθει απροστάτευτος, διότι όλοι οι υποτιθέμενοι θεσμοί της κοινωνίας έχουν καταρριφθεί, λόγω της διάβρωσής τους. Αρχές και εξουσίες, κράτος δικαίου, θρησκείες κι εκκλησίες, είναι όλα διαβρωμένα κι ανίκανα πλέον να επιτελέσουν το αυθεντικό τους θεσμικό έργο και να υπερασπιστούν τις διαχρονικές αξίες της ζωής.
Μία κοινωνία ανθρώπων που περιμένει την καθοδήγησή της και την προστασία της από την πολιτεία, την «ανεξάρτητη δικαιοσύνη» και την εκκλησία, είναι απογοητευμένη κι εντελώς μόνη. Κι αυτό διότι τα δείγματα ήθους όλων αυτών που εκπροσωπούν τους ιερούς αυτούς ηθικούς θεσμούς, είναι αδιάφορα, αν όχι εχθρικά προς τους πολίτες.
Δεν είναι τυχαίο που η εμπιστοσύνη των ανθρώπων έχει χαθεί. Η απαξίωση στην πολιτική, η απογοήτευση από την εκκλησία και η απελπισία τους προς τη δικαιοσύνη, οδηγούν τον κάθε άνθρωπο στην απομόνωσή του. Οι δήθεν προστάτες και σωτήρες των αθώων πολιτών έχουν ρίξει τις μάσκες τους και φέρονται ως αρπακτικά πλέον. Οι δήθεν καλλιτέχνες που κάποτε πρωτοπορούσαν, μεταφέροντας ανώτερα μηνύματα και ηθικές αξίες στην κοινωνία, τώρα προωθούν έργα εκτεταμένης και διάχυτης διαστροφής και υποκουλτούρας. Ζούμε σε μία εποχή που η αξία της ανθρώπινης ζωής δεν υπολογίζεται. Χάθηκε προ πολλού το ευ ζην και το ζην, και αγωνιζόμαστε για μία αγωνιώδη επιβίωση.
Η βασική αυτή ανάγκη της άμεσης και προσωπικής επικοινωνίας των ανθρώπων έχει κι αυτή εκλείψει. Ακόμα κι αδέρφια μέσα στο ίδιο τους το σπίτι, επικοινωνούν μεταξύ τους από τα δωμάτιά τους με μηνύματα, του υποτιθέμενου σύγχρονου ηλεκτρονικού μας πολιτισμού.
Πού είναι οι μεγαλοστομίες και τα αφηγήματα για την περιβόητη Νέα Εποχή – New Age από κάποιους κύκλους; Πού είναι η νέα ενέργεια της Πέμπτης διάστασης που διατυμπάνιζαν κάποιοι θεωρητικοί της μεταφυσικής; Μπουχτίσαμε από μεγάλα κι ωραία αισιόδοξα λόγια, που στόχο έχουν να παρατείνουν τη μάταιη αισιοδοξία κι ελπίδα των αφελών. Έχουν αποδειχθεί όλα ουτοπίες, αερολογίες και μεταξωτές κορδέλες.
Ο σημερινός άνθρωπος δεν έχει να περιμένει βοήθεια από κανένα, μα εντελώς από κανένα. Δίχως όνειρα και μέλλον, εάν αποφασίσει τελικά να συνεχίσει να ζει, προσπαθεί να επιβιώσει μέσα στην κατάθλιψη και την οικονομική του ανέχεια. Βλέποντας ότι έχει τελειώσει γι’ αυτόν ακόμα και η ελπίδα, συνειδητοποιεί ότι «ο σώζων εαυτόν, σωθήτω».
