Του Θωμά Στραβέλη, συγγραφέα – πανεπιστημιακού
Μέρα ανοιξιάτικη, ηλιόλουστη. Όταν νιώθω αποδιοργανωμένος, προσπαθώ να κρατήσω ανοιχτά τα μάτια τής ψυχής κι όχι, σαν τυφλός και φοβισμένος, ν’ αρχίσω να παραπατώ. Έχω έντονη την εσωτερική μου όραση. Μ’ αυτό το φως βλέπω τον κόσμο πιο καθαρά και κατανοώ πως η συγγνώμη έχει δύο ιδιώματα: Ένα να φωτίζει κι ένα να κατακαίει, όπως έλεγε ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, που, παιδί τού φωτός ήταν κι ο ίδιος, ένα ιδεώδες απόκτημα της Ελλάδας σε σκοτεινούς καιρούς. Κρατώντας το χέρι του ισχυρό, πάνω απ’ τους εχθρούς του, ο Άγιος αυτός στάθηκε για τους Έλληνες το καλύτερο δώρο τού Θεού.
Με ανοιχτά τα μάτια τής ψυχής, λοιπόν, διαβάζω άπληστα τον κόσμο. Ανατέμνω στο φως τη ζωή νιώθοντας ένα σιωπηλό, απάνθρωπο βύθισμα στον εαυτό μου. Όλοι μας πάσχουμε από την ίδια αρρώστια: Έρχονται στιγμές που, ξαφνικά, γκρεμίζονται όλα γύρω μας, τεντώνεται ως το άπειρο η φτωχή, ανθρώπινη όρασή μας. Το «γνώθι σαυτόν» για μας τους Έλληνες, από τους αρχαίους ως τους σημερινούς χρόνους, είναι η μόνη άξια ενασχόλησή μας. Άλλωστε, σ’ όλους, γενικά, τους Έλληνες η συνείδηση επέχει τη θέση θεού.
Τώρα πια, στα εβδομήντα πέντε μου χρόνια, είμαι ένας άλλος άνθρωπος, ή μάλλον θά’ θελα να είμαι. Νιώθω υποχρεωμένος να αναδράμω, χρονολογικά, όπισθεν και ν’ αρχίσω να ξανακάνω ό,τι έχω ξεκάνει. Ν’ αρχίσω, μέσα απ’ το νέο έργο μου, ν’ αντιμετωπίζω τον εαυτό μου ως ενώπιος ενωπίω. Και με την αλλαγή, που λένε πως δεν αλλάζει τίποτα, εγώ ν’ αλλάξω, ν’ αναγεννηθώ. Θα μου έφτανε, βέβαια, να γεννιόταν μέσα στο σπίτι μου, ανοιχτό σε κάθε εμπειρία, και να γινόταν ένα νέο πλάσμα δικό μου. Κι εγώ με δίψα να το παρατηρώ και να το χαίρομαι μ’ όλη μου την τρυφερότητα, ανήσυχος να λάβω απ’ αυτό την απάντηση στα ερωτήματα, που έχω υποβάλλει ως τώρα στον εαυτό μου κι έμειναν αναπάντητα. Εκείνα τα ερωτήματα που είχα κάνει, όταν άρχιζα, πολλές φορές, τη ζωή μου απ’ την αρχή και που θα μπορούσε, τώρα, αυτό το πλάσμα πού γεννήθηκε μέσα μου, ίσως να τ’ απαντήσει…
