Του Ηλία Ξηρακιά, πρώην Αντιδημάρχου Βόλου
Με έκπληξη είδαμε ότι η Δημοτική Αρχή, στην τελευταία συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου, αποφάσισε να προχωρήσει στην προκήρυξη διαγωνισμού για τη συνέχιση και ολοκλήρωση της κατασκευής του δημοτικού πάρκινγκ στη διασταύρωση των οδών Δημητριάδος και Φιλελλήνων, με βάση τον αρχικό σχεδιασμό του έργου (συνολική δυναμικότητα 252 θέσεις στάθμευσης) και με χρηματοδότηση αποκλειστικά από τα τακτικά έσοδα του Δημοτικού ταμείου. Στο πλαίσιο αυτό, αποφάσισε να προβλέψει 400.000 ευρώ από τον δημοτικό προϋπολογισμό για το έτος 2017, δύο (2) εκατ. ευρώ για το 2018 και οκτώ (8) εκατ. ευρώ για το 2019, αφού, σύμφωνα με τη μελέτη της Τεχνικής υπηρεσίας, είναι συνολικού προϋπολογισμού 10,4 εκατ. ευρώ.
Είναι γνωστό ότι το έργο αυτό είχε ανατεθεί, με σύμβαση παραχώρησης μετά από διαγωνισμό (Δημοτική Αρχή Μήτρου), σε επενδυτή ο οποίος αναλάμβανε τη χρηματοδότηση της κατασκευής του, αλλά και την εκμετάλλευση του έργου για τριάντα (30) χρόνια. Η συνέχεια είναι γνωστή. Ο παραχωρησιούχος, ιδιαίτερα μετά την κρίση, αδυνατούσε να υλοποιήσει τη σύμβαση και εγκατέλειψε το έργο (επί Δημοτικής Αρχής Βούλγαρη). Κατόπιν αυτού, ο Δήμος (Δημοτική Αρχή Σκοτινιώτη) προχώρησε τη διαδικασία αποβολής του Αναδόχου από το έργο και εκκαθάρισης της σύμβασης.
Η σημερινή Δημοτική Αρχή, μετά από απίστευτες παλινωδίες, κατανόησε τελικά ότι η μόνη νόμιμη και συμφέρουσα για τον Δήμο λύση ήταν να συνεχίσει από το σημείο που είχε φτάσει η προηγούμενη Δημοτική Αρχή. Έτσι, αποφάσισε να ολοκληρώσει την εκκαθάριση της σύμβασης και προχώρησε σε νέο δημόσιο διαγωνισμό για την εξεύρεση νέου επενδυτή, ο οποίος θα ολοκλήρωνε την κατασκευή του έργου, με αντάλλαγμα την παραχώρηση της εκμετάλλευσης. Παρότι ο διαγωνισμός επαναλήφθηκε τρεις φορές και παρότι προσφέρθηκαν από τη Δημοτική Αρχή εξαιρετικά ευνοϊκοί όροι, δυστυχώς δεν υπήρξε κανένα απολύτως ενδιαφέρον.
Το ερώτημα που γεννάται και πρέπει να απαντηθεί από τη Δημοτική Αρχή είναι με ποιο κριτήριο, χωρίς να έχει συντάξει μια μελέτη σκοπιμότητας και βιωσιμότητας της επένδυσης, η οποία θα διερευνούσε όλες τις εναλλακτικές λύσεις ώστε το Δημοτικό Συμβούλιο να καταλήξει τεκμηριωμένα στην πλέον συμφέρουσα για τον Δήμο και την τοπική κοινωνία, αποφασίζει να επενδύσει τόσα χρήματα από τα – έτσι κι αλλιώς – περιορισμένα έσοδα του Δήμου, σ’ ένα έργο για το οποίο η πρόσφατη έρευνα αγοράς απέδειξε, κατά τρόπο αδιαμφισβήτητο, ότι δεν υπάρχει κανένα απολύτως επενδυτικό ενδιαφέρον; Δεν είναι πιο λογική π.χ. η πρόταση παρατάξεων της αντιπολίτευσης να αποπερατώσει ο Δήμος τις όποιες εργασίες απομένουν στους επτά (7) υπόγειους ορόφους (σύνολο 152 θέσεις στάθμευσης), να κατασκευάσει και τα καταστήματα που προβλέπονται στο ισόγειο και να λειτουργήσει, σε πρώτη τουλάχιστον φάση και μέχρι να περάσει η κρίση, το έργο χωρίς την ανέγερση των έξι (6) υπέργειων ορόφων και του δώματος; Υπάρχει κάποιο στοιχείο που να δείχνει ότι στον Βόλο λείπουν αυτή τη στιγμή όχι γενικά θέσεις πάρκινγκ, αλλά θέσεις πάρκινγκ επί πληρωμή;
Είναι, τελικά, δυνατόν σήμερα που οι πόροι των Δήμων έχουν περιοριστεί λόγω των μνημονίων, την ώρα που οι ανάγκες τόσο του πολεοδομικού συγκροτήματος Βόλου-Νέας Ιωνίας όσο και των περιφερειακών Δημοτικών Ενοτήτων είναι τεράστιες, ο προγραμματισμός των δαπανών να μη γίνεται με γνώμονα την καλύτερη δυνατή ιεράρχηση άμεσης αποδοτικότητας για την πόλη και τους δημότες μας;
Είναι δυνατόν οι δημότες του Βόλου, που βιώνουν τη συρρίκνωση των εισοδημάτων τους τα τελευταία επτά (7) χρόνια της κρίσης και τη μείωση των τζίρων των καταστημάτων τους, να βλέπουν τη Δημοτική Αρχή να επενδύει, όχι από τα ευρωπαϊκά προγράμματα ή με τη συμμετοχή ιδιωτών επενδυτών, αλλά από τα τακτικά έσοδα του Δήμου, σ’ ένα έργο που γνωρίζουμε εκ των προτέρων ότι θα επιβαρύνει με επί πλέον δαπάνες λειτουργίας τον Δήμο και κατά συνέπεια τους ίδιους; Εκτός πια κι αν ο πραγματικός σχεδιασμός της Δημοτικής Αρχής για το συγκεκριμένο έργο κρύβει «εκπλήξεις», που δεν γνωρίζουμε.
Επισημαίνεται ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει καθιερώσει εδώ και παρά πολλά χρόνια την έννοια της μελέτης κόστους – οφέλους για την ένταξη κάποιου έργου στα χρηματοδοτικά της προγράμματα. Το ίδιο ισχύει και για τη χρηματοδότηση κάποιου έργου από εθνικούς πόρους.
Καταθέτω τις σκέψεις αυτές γνωρίζοντας και το μεγάλο έλλειμμα που έχουμε στην πόλη τα τελευταία χρόνια, που είναι η έλλειψη δημόσιου διάλογου. Στο Δημοτικό Συμβούλιο δεν υπάρχει, όπως δεν υπάρχει και στο δημόσιο βίο. Είναι όμως σήμερα αναγκαίο, όσο ποτέ, όλοι να συμβάλλουν στο να αναληφθούν πρωτοβουλίες, ώστε να επανέλθει στην πόλη η συζήτηση για τα προβλήματα, τις λύσεις και το μέλλον. Μια πόλη με παράδοση στον διάλογο δεν μπορεί να παρουσιάζει αυτή την εικόνα.
