Του Δημήτρη Χρυσόπουλου, φιλόλογου
Η χθεσινή ημέρα (ανακοίνωσης των βάσεων) κάθε χρόνο έχει δύο όψεις για τους υποψήφιους και την οικογένειά τους. Από τη μία πλευρά όλα εκείνα τα παιδιά που πάλεψαν και με μεθοδικό διάβασμα και επίπονη προσπάθεια κατάφεραν να πετύχουν το στόχο τους και από την άλλη εκείνα που επίσης διάβασαν, προσπάθησαν εξίσου, όμως για κάποιο λόγο δεν κατόρθωσαν να μπουν στη σχολή της προτίμησής τους.
Οι βάσεις για τις πανεπιστημιακές σχολές βγήκαν χθες κι όσοι απέτυχαν να πραγματοποιήσουν το στόχο τους πιθανόν να πιστεύουν ότι έρχεται ένα μέλλον για εκείνους με μηδενικές επαγγελματικές προοπτικές, δυσοίωνο και κατ’ επέκταση δύσκολο… Κι όμως δεν είναι έτσι…
Το να αποτύχεις στις Πανελλήνιες εξετάσεις δεν είναι δα και θάνατος. Το να πείσεις έναν αποτυχόντα των Πανελληνίων για αυτό όμως είναι τρομερά δύσκολη υπόθεση.
Η αποτυχία σε ένα τόσο καθοριστικό γεγονός στη ζωή ενός εφήβου, που το εκπαιδευτικό σύστημα του έχει επιβάλλει, παίρνει πολλές μορφές. Άλλωστε τις περισσότερες φορές η μεγαλύτερη πίεση έρχεται από το οικογενειακό περιβάλλον που επιζητεί το καλύτερο και φυσικά τη θέση σε ένα εκπαιδευτικό ίδρυμα που σε λίγα χρόνια μέσω του αντίστοιχου πτυχίου θα προσφέρει επαγγελματική αποκατάσταση…
Σε κάθε περίπτωση όμως ο υποψήφιος αν τελικά αποτύχει οφείλει να αναλογιστεί τι έμαθε μέσα από αυτήν την εμπειρία. Τι ανακάλυψε για τον εαυτό του. Αν το δοκίμαζε ξανά, τι θα έκανε διαφορετικό. Να βρει ποιος είναι ο στόχος του και ποιοι είναι οι άνθρωποι και τα μέσα που μπορούν να τον βοηθήσουν στην επίτευξη αυτού του στόχου.
Η αποτυχία όπως και η απόρριψη σε μία τέτοια μικρή και ευαίσθητη ηλικία είναι ένα πρωτόγνωρο συναίσθημα και βιώνεται πιο έντονα από ό,τι αργότερα στη ζωή ενός ενήλικα. Όμως για να βγει το ουράνιο τόξο πρέπει προηγουμένως να έχει βρέξει…
Ακόμα λοιπόν και να μην πήγαν τα πράγματα όπως πρέπει η οικογένεια οφείλει να σταθεί δίπλα στο παιδί και να το στηρίξει… Άλλωστε στην Ελλάδα της κρίσης γνωρίζουμε όλοι πολύ καλά πως όσα πτυχία και να διαθέτει κανείς, αυτό από μόνο του δεν προσφέρει το πολυπόθητο εισιτήριο για την αγορά εργασίας.
Θα ήταν όμως αδικία μέσα από αυτές τις γραμμές να μη σταθούμε και σε όλα εκείνα τα παιδιά που κατάφεραν να επιτύχουν το στόχο τους, να μπουν στη σχολή της προτίμησής τους και να ατενίζουν το μέλλον με αισιοδοξία πιστεύοντας ότι μόλις αποφοιτήσουν σε λίγα χρόνια από το εκπαιδευτικό ίδρυμα θα καταφέρουν να αποκτήσουν μία εργασία αντάξια των σπουδών τους.
Αξίζει σε όλα αυτά τα παιδιά που τα κατάφεραν ένα μεγάλο μπράβο! Γιατί έθεσαν στόχους και είδαν τους κόπους τους να ανταμείβονται, εξασφαλίζοντας μία θέση στα πανεπιστημιακά ιδρύματα της χώρας μας.
Και αν συνυπολογίσει κανείς πως το διάβασμά τους και η προετοιμασία τους έγινε εν μέσω μίας κρίσης που μαστίζει την Ελλάδα εδώ και περίπου 8 χρόνια τότε, ναι, το κατόρθωμά τους γίνεται ακόμα πιο σπουδαίο!
Εμείς από την πλευρά μας ευχόμαστε κάθε επιτυχία σε όλα τα παιδιά είτε τα κατάφεραν είτε όχι! Αξίζουν όλοι συγχαρητήρια διότι διένυσαν έναν δύσκολο δρόμο, όπως αυτός των Πανελληνίων, και πρέπει να κοιτάξουν το αύριο με βάση τα δεδομένα που έχουν διαμορφωθεί πλέον στη ζωή τους.
