Του Αποστόλη Κυριτσάκη, Συνταξιούχου
400 χρόνια σκλάβος δεν ξεχνιούνται, δεν σβήνονται, δεν φεύγουν από πάνω μας τόσο εύκολα.
Εχουμε βάλει μια τεράστια σφραγίδα στο DNA μας, στις ψυχές μας, στο παρελθόν μας, στο παρόν και στο μέλλον. Κάθε ένας από εμάς θα θέλαμε ενδόμυχα πάρα πολύ να λέγαμε ότι είμαστε γνήσιοι απόγονοι των αρχαίων προγόνων, αλλά δυστυχώς είναι λίγο οξύμωρο.
Οι τεράστιες αλυσίδες που τραβάμε από τα χρόνια της σκλαβιάς σιγά-σιγά φθείρονται, αλλά με τρόπο πολύ αργό.
Δεν θα ήμασταν σ’ αυτήν τη θέση που βρισκόμαστε τώρα εάν δεν έβγαινε συνέχεια στην επιφάνεια το χειρότερο σαράκι του χαρακτήρα μας.
Η «ΔΙΧΟΝΟΙΑ». Το να τρωγόμαστε μεταξύ μας χωρίς λόγο και αιτία. Από το πολύ απλό έως και το πιο δύσκολο ζήτημα που αντιμετωπίζει ένα κράτος.
Να θέλουμε ξένους διαιτητές, ξένους κουμανταδόρους, ξένους βασιλιάδες.
Η στραβή αρχή είχε γίνει από τότε.
Ένα πάμφτωχο κράτος έρμαιο του κάθε τυχοδιώκτη Ευρωπαίου. Οι κοτζαμπάσηδες και οι προύχοντες κάνουν καλή δουλειά με τα τσιράκια τους, σε ένα λαό αμαθή, εξαθλιωμένο, βασανισμένο, πεινασμένο, βιασμένο από θρησκεία και κατ’ ουσία.
Έναν λαό που περίμενε να πάρει λίγα μέτρα γη για να ζήσει την οικογένειά του δικαιωματικά και όχι να συνεχίζει να σκύβει το κεφάλι και να το πληρώνει με αίμα στους «ΕΛΛΗΝΕΣ».
Σ’ αυτούς που διοικούσαν την Ελλάδα με τους ξένους χέρι-χέρι. Σ’ αυτούς που διοικούν ΤΩΡΑ την Ελλάδα. Ή μήπως είναι αλλιώς;
Γιατί θα ήταν αλλιώς εάν όλοι οι κύριοι πολιτικοί που πέρασαν από τη χώρα μας λέγανε αλήθειες στον κόσμο. Δυστυχώς δεν έγινε όπως έπρεπε, φέρανε τη χώρα μας σε τέτοια θέση όπως ήθελαν μαζί με τους ξένους, με εύκολο και τυχοδιωκτικό τρόπο.
«Λέμε ψέματα, αρπάζουμε, φεύγουμε», και για να γίνουν ακόμη πιο πιστευτοί σέρνανε και σέρνουν τον κόσμο έξω από βουλευτικά γραφεία, περιμένοντας για μία θέση στο δημόσιο, ένα βόλεμα, μία εκδούλευση.
Η τακτική τους; Όλα αξιοκρατικά και δημοκρατικά. Όλα στον λαό, για τον λαό. Πόσα χρόνια κοροϊδίας πέρασαν;
Δεν πρέπει να πετάξουμε από πάνω μας, από το μυαλό μας αυτά που μας φορτώσανε σιγά-σιγά, σταγόνα-σταγόνα;
Ποια; Τα «δε βαριέσαι», «σιγά και τι έγινε», ή «ωχ αδελφέ» κι άλλες τέτοιες ιδέες και εκφράσεις που κρατάνε από την Ανατολία.
Αλλά δυστυχώς οι αλυσίδες είναι βαριές και ας έχουν φθαρεί, τις σέρνουμε και θα τις σέρνουμε για πολλά πολλά χρόνια.
