Το πρωινό της 1ης Αυγούστου αποτέλεσε δύσκολη στιγμή, γιατί μετά από 6 χρόνια στη θέση της διευθύντριας του 9ου Δημοτικού Σχολείου Βόλου και 17 στο 3ο Δημοτικό Σχολείο Αισωνίας – Σέσκλου, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, που σηματοδοτεί τη διακοπή μιας αξέχαστης πορείας.
Γυρίζοντας πίσω και προσπαθώντας να συγκεντρώσω σε λίγες γραμμές το σύνολο όλων αυτών των στιγμών, οι σκέψεις οδηγούνται αυθόρμητα στα πρόσωπα. Χωρίς τους ανθρώπους όλα τα άλλα είναι νεκρά. Οφείλω λοιπόν να ευχαριστήσω από καρδιάς όλους ξεχωριστά τους μαθητές, που βρίσκονταν πάντα στο επίκεντρο όλων των ενεργειών και υπήρξαν ο μοναδικός γνώμονας για τις επιλογές μας, τους γονείς και τους Συλλόγους Γονέων και Κηδεμόνων που εξέπληξαν την κοινότητα της πόλης με τον ενθουσιώδη εθελοντισμό και ζήλο που επέδειξαν, την Τοπική Ενορία Αγ. Θεοδώρων, τον Δήμο Βόλου και τις Τεχνικές Υπηρεσίες, τον Οργανισμό Λιμένος Βόλου, τη Σχολική Επιτροπή, τη Δημοτική Επιτροπή Παιδείας, τον Εξωραϊστικό Σύλλογο του Παλαιού Λιμεναρχείου, τους χορηγούς ελεύθερους επαγγελματίες και όχι μόνο, καθώς και όλους τους κατοίκους της συνοικίας των Παλαιών, που με τη συνδρομή τους συνέβαλαν στην μεταμόρφωση της σχολικής μας μονάδας.
Κλείνοντας, υποκλίνομαι στους αγαπημένους συναδέλφους που έδωσαν νόημα στη λέξη λειτούργημα, θυσιάζοντας άπειρες εργατοώρες -κυρίως εκτός ωραρίου- για να λάβει σάρκα και οστά το σχέδιο που όλοι από κοινού οραματιστήκαμε.
Έχοντας την πολύτιμη μαγιά των προκατόχων, ξεκινήσαμε να καταγράφουμε τις σύγχρονες ανάγκες των μαθητών και τις ελλείψεις της κτιριακής υποδομής για τη βελτιστοποίηση των υπηρεσιών προς τους μαθητές και την τοπική κοινωνία. Μαζί δημιουργήσαμε, πετύχαμε και δεν σταματήσαμε λεπτό να θέτουμε νέους στόχους, δουλέψαμε δίπλα δίπλα, προσπαθήσαμε, αποτύχαμε, απογοητευτήκαμε. Το διψασμένο βλέμμα όμως των παιδιών και η ακόρεστη όρεξή τους για επιτυχία μας πείσμωνε, και ξαναπροσπαθούσαμε, σπάζοντας στεγανά και ξεπερνώντας εμπόδια. Στο τέλος κάθε μέρας όλοι μαζί γευόμασταν τους καρπούς των προσπαθειών μας.
Αντιμέτωποι με το δύσκολο οικονομικά περιβάλλον, την εμμονή σε νοοτροπίες αγκύλωσης και το στενό θεσμικό πλαίσιο, επιχειρήσαμε να υλοποιήσουμε αυτό που για πολλούς στη δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία μοιάζει ανέφικτο, χρησιμοποιώντας το πιο ουσιαστικό συστατικό, τη φαντασία.
Τα λάθη και οι παραλείψεις για οποιονδήποτε παράγει έργο είναι δεδομένα και αρκετές φορές απαραίτητα. Παραμένει επίσης, αδιαπραγμάτευτη αλήθεια το γεγονός ότι ουδείς είναι αναντικατάστατος. Οι ειρωνικές επιθέσεις όμως, περί στημένων ενεργειών αποτελούν επίθεση κατά όλων των προηγούμενων συστημάτων επιλογής, αμαυρώνουν την αγαστή συνεργασία εκατοντάδων ανθρώπων και εν τέλει καταρρέουν μπροστά στο απόλυτα μετρήσιμο έργο που επιτεύχθηκε όλα αυτά τα χρόνια. Οι «ανθρώπινοι» δείκτες ευτυχώς για λίγους, δεν δύναται να μετρηθούν. Για τον κάθε δάσκαλο όμως, η πραγματική ανταμοιβή είναι η αναγνώριση στα μάτια όλων αυτών των ανθρώπων, η υποστήριξή τους και η υπόσχεση ότι η προσπάθεια για την βελτίωση του σχολικού περιβάλλοντος είναι πάνω από οποιοδήποτε σύστημα.
Η πόρτα μου παραμένει πάντα ανοιχτή και το χέρι μου παρατεταμένο στους αυριανούς συνεχιστές, στους οποίους εύχομαι ολόψυχα ΚΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ!
Με τιμή,
Μαρία Διούδη, Δασκάλα
