Του Γιάννη Μαντίδη
Ακόμη και σήμερα, για κάποιους περαστικούς, η κίτρινη ανάμνηση της Κίτρινης Αποθήκης είναι έντονη. Μιλάω για κείνους που ζήσανε μέρες της Κατοχής και του Εμφύλιου, τότε που οι από μέσα τοίχοι της Κίτρινης Αποθήκης πιτσιλίζονταν με κόκκινες σταλαγματιές, όταν οι πατριώτες βασανίζονταν πριν τελειώσουν στις θηλιές του Ορμάν Μαγούλα και στο Καζανάκι. Μετά απ’ όλα αυτά, είθε να είναι σωστή η απόφαση, το ιστορικό αυτό κτίριο και διατηρητέο μνημείο, να παίξει νέο ρόλο ως «Κέντρο νεοφυούς επιχειρηματικότητας»…
Κι ο νους μου πάει για πολλοστή φορά και σ’ ένα άλλο κτίριο μνημείο, που πάει να γίνει μνήμα. Στο ιστορικό αρχοντικό Κοντού, εκεί στο έμπα των Άνω Λεχωνίων, ένα πανέμορφο κτίριο, ζωγραφισμένο στους τοίχους και στις οροφές, εικόνες που καταστρέφονται, αφού οι πρώην και νυν Δημοτικές Αρχές που το χρεώθηκαν δεν φρόντισαν ούτε και τ’ ανοιχτά παράθυρα με τσίγκους να σφαλίσουν. Ντροπή! Ο Εγκέλαδος το σεβάστηκε αλλά οι ισχυροί βοριάδες και βροχές επιμένουν να το ρίξουν. Και θα τα καταφέρουν. Θα το δείτε! Ο αρχιτεκτονικός μας πολιτισμός καταστρέφεται, μαζί και τα πολιτιστικά του αποθέματα (σαν το κτίριο Κοντού) που μακάρι να διασωθούν με τις Αυγουστιάτικες παρακλήσεις της Μαγνήτων Κιβωτού. Γιατί Δημοτική διάσωση δε βλέπω. Και προσοχή: «Ζόμπι» δεν υπάρχουν μες στο αρχοντικό. Τα «Ζόμπι» είναι απ’ έξω…
Αν δε μπορούμε να διασώσουμε τα παλιά κτίρια, να διασώσουμε τουλάχιστον τους νέους ανθρώπους. Νέους ανθρώπους κι άνεργους, αυτά τα άτυχα παιδιά της δύστυχης εποχής μας, αυτά που απελπισμένα περιφέρονται και κάποια καταντούν πρόσφορα θύματα αυτών που διακινούν «ουσίες». Σέρνονται φήμες ότι και στην περιοχή των Λεχωνίων υπάρχουν στέκια όπου μαύρες σκιές πουλάνε λευκό θάνατο. Ποια Κιβωτός θα διασώσει αυτά τα ανυπεράσπιστα παιδιά; Κάποτε είχαμε στο χωριό Αστυνομικό Σταθμό, τώρα το κτίριο είναι άδειο, οι αστυνομικοί προσέχουν τους πολιτικούς, δεν επαρκούν για τους πολίτες. Και η πρόσφατη ληστεία με θύμα γυναίκα μοναχή, με τη «συνεργασία» μάλιστα αλλοδαπών και ημεδαπών (!), καταφανώς μας έδειξε ότι ο κίνδυνος θεριεύει.
Κάποτε είπαμε να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας: Αρχίσαμε να κάνουμε νυχτερινές περιπολίες στην περιοχή, επηρεασμένοι μάλλον απ’ την «Νυχτερινή περίπολο» του Ρέμπραντ που είχαμε δει στο Λούβρο! Πώς ν’ αντιμετωπίσουμε όμως άοπλοι του οπλισμένους με καλάσνικοφ ληστές; Στα αγροτικά μας «περιπολικά» είχαμε μόνο «τσαπιά και θκέλια»! Τότε άφησα κατά μέρος τη ντροπή και ζήτησα απ’ τους δύο φίλους βουλευτές κι αγαπητούς συνάδελφους …ρουσφέτι! Όχι να με διορίσουν στη Βουλή, για να τους φέρνω ένα ποτήρι φρέσκο νερό όταν μιλάνε στο βήμα, όχι. Απλώς, τους ζήτησα να φέρουν έναν (1) αστυνομικό στο άδειο κτίριο τους χωριού μας. Θα μας αρκεί ο «ίσκιος» του…
Μου το υποσχέθηκαν, τους πίστεψα, αλλά ακόμη περιμένω. Κι αν περιμένοντας τύχει να ’μαι κι εγώ ένα απ’ τα συνήθη θύματα ληστών της μείζονος περιοχής μας, μη διανοηθούν κι εμφανιστούν στην «τελετή» περίλυποι για να μου απευθύνουν το ύστατο συναδελφικό αντίο! Θ’ αφήσω τη σορό μου κατά μέρος, θα εγερθώ και θα τους κυνηγήσω, εντάξει;
Γνωστοί και φίλοι πολιτικοί, όλων των πολιτικών απόψεων, των ιδεών και των χρωμάτων, μην ανθυπομειδιάτε παρακαλώ. Μιλάω σοβαρά. Τ’ ακούτε;
