Του Θωμά Στραβέλη, συγγραφέα – πανεπιστημιακού
Αυτούς τους χαλεπούς κι ανασφαλείς καιρούς, που αυξάνεται η σύγχυση και η αγωνία σ’ όλο τον κόσμο, που πληθαίνουν τα κοινωνικά, πολιτικά και οικονομικά προβλήματα, περιμένουμε, ποιους περιμένουμε πια, να τα λύσουν; Και θ’ αποφασίσουν να τα λύσουν, κάποτε; Θα μπορέσουνοι λαοί να δούνε «άσπρη μέρα»; Θα πάψουν να πεινάνε, σήμερα και κάθε μέρα, ν’ αυτοκτονούνε, να βασανίζουν και να βασανίζονται; Θα ξαναδούμε τους χτίστες να χτίζουν το διπλανό σπίτι; Θα μπορέσει το γέλιο μας να πάει πιο ψηλά απ’ την ελπίδα και οι ασίγαστες φωνές των παιδιών να ξανακουστούν;
Όλοι οι πολιτικοί υπόσχονται πως έχουν ένα σχέδιο, που δεν αποβλέπει σε μία ισχυρή ανακατάταξη της κοινωνικής διαβάθμισης, ούτε στοχεύει σ’ ένα λαμπρό τρόπο αντιμετώπισης της πείνας και της ανεργίας, ή στην αυστηρή πειθαρχία τού εκμεταλλευόμενου. Όμως, στοχεύει, καθώς ισχυρίζονται, στην πλήρη ικανοποίηση των καθημερινών στοιχειωδών αναγκών επιβίωσης του κάθε πολίτη, σύμφωνα με αρχές κατανοητές και δημοκρατικές.
Αλλά πέρα από κάθε αμφιβολία, η σωτηρία μιας χώρας θα προέλθει, πρωτίστως, από τη δύναμη της ψυχής τού λαού της, που κατασπαράσσεται από τις αγέλες των λύκων της παγκοσμιοποίησης, και θα βασιστεί στην έμπνευση των μεγάλων πνευματικών μορφών και των ηρώων της (αν θελήσει ο λαός της να τους θυμηθεί, σε δύσκολες στιγμές τού εθνικού του βίου). Δεν θα προέλθει από ειδικά πολιτικά τεχνάσματα και υπεράνθρωπα θαύματα,αλλά μόνο από’ να απλό σχέδιο, που θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί από οποιονδήποτε λαό όποιας φυλής – ένα σχέδιο βασισμένο σε απλές εκτιμήσεις τέτοιες, που να μπορεί να τις κάνει ο καθένας, που δεν είναι ούτε εκμεταλλευτής ούτε καταπιεστής. Από αυτόν περιμένουμε τα πάντα. Γιατί εκείνος που έχασε απ’ τα μάτια του τον ίδιο τον εαυτό του, ξέχασε, μετά, και ποιος είναι. Ξέχασε πού γεννήθηκε και ποιος είναι ο προορισμός του. Η θάλασσα ξέβρασε το πτώμα του πάνω στα βράχια, δίνοντας τη χαρά στα όρνεα, που θα μπορούσαν με το πτώμα του να ζήσουν, έστω και για λίγο καιρό.
Τι χρεοκοπία! Πώς πάνε να χαθούν τόσοι λαοί! Και τι αποκάλυψη: Το πολιτικό και κοινωνικό σύστημα της ζωής των λαών παρουσιάζει τα ίδια ελαττώματα μ’ εκείνο, που εφαρμόζουν οι πιο μέτριοι πολιτικοί. Οι μέτριοι πολιτικοί θα μας καταστρέψουν! Αυτοί, που δεν σκέφτονται καθόλου ή απλά σκέφτονται μονάχα τον εαυτό τους, είναι ικανοί μόνο να μας καταστρέψουν! Οι μέτριοι πολιτικοί είναι οι εχθροί τού ανθρώπινου γένους. Φοβεροί, κακοί, αδαείς, αναίσθητοι, είναι οπαδοί των άκρων. Τις εξουσίες των μέτριων πολιτικών να σκεφτούμε, λοιπόν, τις θεμελιωμένες πάνω στην άγνοια των ανησυχιών και των προβλημάτων των λαών. Το βλέμμα τους αυτοί το κρύβουν και νόμιμα αμείβονται για ν’ αρπάζουν τα όνειρά μας. Πολιτικοί λαοπλάνοι, μικρόνοες, απάτριδες, μονάχοι και επικίνδυνοι, που, εκμηδενιζόμενοι, εκμηδενίζουν. Πολιτικοί μέτριοι, που τίποτα δεν αγαπούν περισσότερο από τη δυσαρέσκεια για ό,τι μπορεί ν’ αλλάξει, αλλά ούτε και μισούν τίποτα περισσότερο από τη δυσαρέσκεια για ό,τι δεν μπορεί ν’ αλλάξει!
Οι λαοί μπορούν ακόμη να τους βλέπουν και να τους ακούν: Μία σκιά, ψηλαφητή με λόγια αισθητά. Μία σκιά, που προχωράει προς τον γκρεμό τού αποχαιρετισμού. Πρέπει, επιτέλους, οι λαοί να τους αποχαιρετίσουν, χαιρετίζοντας τους άριστους, τους ηθικούς, τους διορατικούς, τους αληθινούς ηγέτες. Και, καθώς οι μετριότητες θα βυθίζονται στο γκρεμό και στην αφάνεια, οι λαοί πρέπει να προσέξουν πολύ, μήπως παρασυρθούν κι οι ίδιοι. Γιατί η μετριότητα είναι πάντα κατήφορος, πλάνη και αφανισμός. Μετά, μπορούν να προχωρήσουν σαν τα περήφανα άλογα, που ανασηκώνουν το κεφάλι τους χωρίς τον καβαλάρη!
Οι μέτριοι πολιτικοί μοιάζουν με σειρήνες ιδεών, ζωντανές και αχόρταγες, που, πάντα, καιροφυλαχτούν. Σας μιλώ για σειρήνες αληθινές, όχι για τις φιγούρες που έχουν στην πλώρη τού πλοίου σκαλιστεί, αλλά για πλάσματα, που από σάρκα έχουν φτιαχτεί και τις σάρκες των λαών τρώνε… Σας μιλώ για μέτριους πολιτικούς και αληθινές σειρήνες. Όμως, κάτι μας συγκινεί σ’ αυτή τη σύζευξη, κάτι που θέλουμε να μας παραπλανεί. Κλείνουμε κι εμείς τα μάτια, αλλά τις βλέπουμε. Βουλώνουμε τ’ αυτιά μας, αλλά τις ακούμε. Χωρίς πόδια, τις προφταίνουμε. Χωρίς στόμα, παραμιλάμε μαζί τους. Με χέρια κομμένα, τις σφιχταγκαλιάζουμε. Αν σταματήσει η καρδιά, καρδιοχτυπούμε με το κεφάλι. Κι αν γίνει το κεφάλι στάχτη και σύντριμμα, εμείς μέσα στο αίμα μας Σειρήνες θα ’χουμε πάλι. Κάτι μας συγκινεί σ’ αυτή τη σύζευξη μέτριων πολιτικών και αληθινών Σειρήνων, κάτι που θέλουμε να μας παραπλανεί…
Αλλά, ποιο, τελικά, είναι το καλύτερο σπίτι; Ελπίζω πως θα μπορέσουμε, κάποτε, να δώσουμε την απάντηση που μας αξίζει: Το καλύτερο, πάντως, σπίτι είναι εκείνο στο οποίο ο οικοδεσπότης έχει συγκεντρώσει περισσότερους απ’ αυτούς που τον αγαπούν, παρά από αυτούς που τον φοβούνται. Ο Ηράκλειτος είπε ότι ο ένας αξίζει για χιλιάδες, όταν είναι άριστος, μολονότι, στους καιρούς μας, αν υπάρχει νόημα να αριστεύει κανείς σε κάποιον τομέα, είναι στο κακό.
Τα κόμματα πια είναι η εμπροσθοφυλακή των λαών κι οδηγούν τον αγώνα τους με τις μεθόδους των Κλασικών, που δημιουργήθηκαν από τη γνώση της πραγματικότητας.
Ας μας δείξουν, λοιπόν, το «σωστό» δρόμο, που πρέπει να παίρνουν οι λαοί, κι αυτοί θα τον ακολουθήσουν. Όμως, θα έλεγε κανείς στους πολιτικούς να μην προχωρούν, χωρίς τους λαούς «στο σωστό» δρόμο. Γιατί ο δρόμος αυτός ίσως αποδειχτεί λάθος! Όμως, αυτοί να μην απομακρύνονται από τους λαούς! Το ότι ο πιο σύντομος δρόμος είναι πάντα καλύτερος απ’ τον μακρύ, αυτό κανείς δεν το αρνιέται. Βέβαια, όταν κανείς τον ξέρει, αλλά δεν μπορεί να τον δείξει στο λαό του, τη σοφία του, τότε, τι να την κάνουμε; Ο σοφός πολιτικός πρέπει να είναι μαζί με τον λαό του, να συμπορεύεται, να συμπάσχει, να συμφωνεί, να συνδιαλέγεται μαζί του. Και να γνωρίζει, επίσης, ότι για να εφοδιάσει έναν λαό με μία μεγάλη αποστολή, έρχεται όπως ένα μεγάλος, σ’ έναν άλλο μεγάλο!
