40 ημέρες από τον θάνατό σου, στη μνήμη σου πατέρα…
Της Ελενας Αντωνοπούλου
Δύσκολες γραμμές είναι αυτές που γράφω σήμερα. Αφιερωμένες στη μνήμη του πατέρα μου Γιάννη Αντωνόπουλου …και αφορμή στάθηκε ένα τηλεφώνημα που έλαβα προχθές από το Γενικό Επιτελείο Ναυτικού ότι σε ειδική εκδήλωση θα τον τιμήσουν μαζί με συμπολεμιστές του, για την εθελοντική προσφορά τους στην Κύπρο και σε γεγονότα που είναι άγνωστα στο ευρύ κοινό και που συνέβησαν από το 1964 έως το 1966.
Μετά τις συμφωνίες της Ζυρίχης και του Λονδίνου και μετά τις εκλογές της 13.12.59 με πρόεδρο της Δημοκρατίας τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο και αντιπρόεδρο τον Τουρκοκύπριο Φαζιλ Κιουτσούκ, άρχισε μία δυσχερής περίοδος για την νεαρή τότε Κυπριακή Δημοκρατία εκ της κακοπιστίας της Τουρκίας που καλλιεργούσε το μίσος των Τουρκοκύπριων κατά των Ελληνοκύπριων.
Ορισμένα βιβλία έχουν γραφτεί σχετικά με τα γεγονότα αυτά, όπως το βιβλίο του Ναυάρχου Αραπάκη με τίτλο «Το τέλος της σιωπής» και του αντιναυάρχου Γ. Δημητρόπουλου το πολεμικό ναυτικό στην ΚΥΠΡΟ 1964 – 1966. Και οι δύο διετέλεσαν ναυτικοί διοικηταί της Κύπρου.
Τα γεγονότα της εποχής εκείνης για λόγους εθνικής σκοπιμότητας παρέμειναν κρυφά, και δυστυχώς πολλοί δεν γνωρίζουν την προσφορά του ΠΝ στην οργάνωση της θαλάσσιας άμυνας της ΚΥΠΡΟΥ που στοίχισε στο ναυτικό νεκρούς και τραυματίες.
Ακόμη και αξιωματικοί του Πολεμικού Ναυτικού σήμερα αγνοούν τα γεγονότα που ξεκίνησαν τον Ιούλιο του 1964, όπως αναφέρει στο βιβλίο του ο Ι. Αντωνόπουλος και ο οποίος ανεκλήθη από την εφεδρεία και του ζητήθηκε να μεταβεί στην Κύπρο, προσφέροντας εθελοντικά τις υπηρεσίες του, με κίνδυνο της ζωής του, προκειμένου να συμμετάσχει σε ναυτικές περιπολίες στην Μεγαλόνησο. Λεπτομέρειες για τα γεγονότα γράφονται στο βιβλίο του Ι. Αντωνόπουλου, «Η Δράσις του Π/Π Παράκτιου περιπολικού ΛΕΒΕΝΤΗΣ», που πρόλαβε να παρουσιάσει στον Βόλο τον Μάρτιο του 2016.
Η αλήθεια είναι ότι υπήρξε διάσταση μεταξύ Αθήνας και Λευκωσίας, με αντικείμενο το χειρισμό του εθνικού ζητήματος που αποτέλεσε τον ένα πόλο των αντιθέσεων που κλυδώνιζαν το εθνικό σκάφος όπως αναφέρει ο ιστορικός και ακαδημαϊκός Κ. Σβολόπουλος, συνεργάτης του Κωνσταντίνου Καραμανλή.
Ήρθε λοιπόν έστω και αργά η ώρα να αναγνωριστεί η προσφορά αυτών των εθελοντών πολεμιστών, τους οποίους η πολιτεία είχε λησμονήσει. Δυστυχώς δεν πρόλαβε να μάθει αυτή την ενέργεια του ΓΕΝ. Έτσι, μετά την επιστροφή των οστών κι άλλων θυμάτων που πολέμησαν στην Κύπρο, και τον ενταφιασμό τους μετά από δεκαετίες
στην Ελλάδα, η αναγνώριση έστω και μετά θάνατον είναι κάτι γι αυτούς που πολέμησαν για την πατρίδα τους, μόνο και μόνο γιατί την αγαπούσαν και γιατί η Ελλάδα γέμιζε την ψυχή τους από κάθε είδους μεγαλείο.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα της πατρίδας που σε σκεπάζει και για την οποία πολέμησες.
Πάτερα…
