Του Θωμά Στραβέλη, συγγραφέα – πανεπιστημιακού
Ανοίγω το παράθυρο της κάμαράς μου. Δεν ξέρω τι κρύβεται πια πίσω απ’ τις κουρτίνες. Ξέρω, όμως, ότι είναι υπάκουες. Μέσα, μένουμε λίγοι, κι ο πλούτος δεν είναι τίποτ’ άλλο από στέρηση ανθρώπων. Τώρα, πώς να στηλιτεύσει κανείς τη διαφθορά, τα πολλά είδη διαφθοράς της εποχής μας; Εγώ, πάντως, αποσκοπώ να κάνω τόσα άλλα πράγματα που αγαπώ. Kαι να τα κάνω, έστω και χωρίς ελπίδα να τα πετύχω.
Για να καυτηριάσει κανείς τη διαφθορά και τα κακά ήθη της χώρας μας, πρέπει να πάρει ως παράδειγμα τη μυλωνού που, ακόμα και μοιχευομένη, κατορθώνει να οδηγήσει το νερό στο μύλο. Βλέπετε, ζούμε πια σ’ ένα στρατόπεδο τρελών, όπου έχει μάλιστα συντελεστεί κι ο εξορκισμός τους! Για σκεφτείτε τους τρελούς εκείνους, που ξεκίνησαν από ένα σημείο της Αττικής, καλώντας σε κάποιο εθνικό πάρκο των βορείων προαστίων, όλους τους ξετρελαμένους και τις ξετρελαμένες για έρωτα, δηλαδή όλους τους άντρες και τις γυναίκες, που είχαν καταληφθεί από λαγνεία.
Οι άνθρωποι αυτοί ζήτησαν από την Αφροδίτη να τους διαβάσει τα περί έρωτος άρθρα, καθώς κι άλλους νόμους πάνω στο ίδιο θέμα. Η ανθρώπινη τρέλα βγήκε από το τρελοκομείο και, τώρα πια, ενδημεί,παντού,στη χώρα μας. Θα έλεγα μάλιστα πως αποτελεί πανδημία, ενώ οι ίδιοι οι τρελοί έχουν ταυτιστεί με τη διαφθορά. Ο πανδαμάτωρ χρόνος θα μπορέσει άραγε να κάνει κάτι;
Για σκεφτείτε εκείνο το εξοχικό σπίτι, όπου πέρασαν την πρώτη τους νεότητα διάφορα πρόσωπα που, επαναβρισκόμενα μετά από πολλά χρόνια, θυμούνται τα παλιά τους όνειρα και την απόλυτη δίψα της εφηβείας τους. Εκείνοι οι νέοι θλίβονται, σήμερα. Νιώθουν πως διαψεύστηκαν όλα τα όνειρά τουςκαι, όπως ήρθαν πια τα πράγματα, είναι σχεδόν έτοιμοι ν’ απαρνηθούν, ακόμα και το κοινό μέτρο.
Γι αυτό και δεν διστάζουν να χαθούν, ψευδόμενοι, αποσυρόμενοι, βαλαντωμένοι, μέσα στην τρέλα και την αταξία τού καιρού μας, αλλά και σε μία Ελλάδα λιγάκι τρελή, ηρωική κι αδάμαστη. Δεν βλέπεις πια τίποτ’ άλλο στους εξημμένους αυτούς, παρά μια ομάδα επικίνδυνων αρρώστων, που χρήζουν εισαγωγής σε νέα τρελοκομεία. Δε θέλουν την, δε χρήζουν την, δεν καταδέχονταί την αυτή τη ζωή που ζούνε… Αυτοί, που στάθηκαν πάντα απόλυτα ειλικρινείς, είναι άνθρωποι που κυκλοφορούν, τώρα, γυμνοί ανάμεσα σε ντυμένους!
