Tου Αντώνη Χρ. Τσικουρίδη
Με στοιχεία της UNICEF το πενήντα τοις εκατό (50%) των ελληνοπαίδων υποφέρουν.
Εμείς ναι όλοι εμείς, ζώντας στη μακαριότητά μας, αγνοώντας το μέγεθος του προβλήματος, πρέπει να ξεσηκωθούμε να βρούμε λύσεις.
Τι τραγικότερο για την πατρίδα, να πεινούν τα παιδιά της; Έχουμε συνειδητοποιήσει το μέγεθος του προβλήματος;
Το μέλλον της νιότης, των αγνών ψυχών πως μπορούμε να το οριοθετήσουμε;
Όμως η πλουτοκρατία θέλει παιδιά αμόρφωτα στην πλειοψηφία για εκμετάλλευση, για μισθούς 300-400 ευρώ.
Η δουλειά τους να είναι επαιτεία, να είναι δούλοι, να είναι βορά στην ακόρεστη απληστία τους. Να προορίζονται τεράστια κέρδη. Να είναι καλά η κυβερνώσα αριστεροδεξιά.
Όσο περισσότερο προσέχονται και ανατρέφονται σωστά τα παιδιά, τόσο περισσότερο προδιαγράφεται άριστο το μέλλον μιας χώρας.
Ο Κωστής Παλαμάς στο ποίημά του «παιδί, το περιβόλι» αναφέρει σε στίχους του:
Παιδί, το περιβόλι μου που θα κληρονομήσεις,
Όπως το βρεις κι όπως το δεις να μη το παρατήσεις.
Σκάψε το ακόμα πιο βαθιά και φράξε το πιο στέρεα,
και πλούτισε τη χλώρη του και πλάτυνε τη γη του,
κι ακλάδευτο όπου μπλέκεται να το βεργολογήσεις,
και να του φέρεις το νερό το αγνό της βρυσομάνας.
Κι αν αγαπάς τ’ ανθρώπινα κι’ όσα άρρωστα δεν είναι,
ρίξε αγιασμό και ξόρκισε τα ξωτικά, να φύγουν,
και τη ζωντάνια σπείρε του μ’ όσα γερά, δροσάτα.
Γίνε οργοτόμος, φυτευτής, γίνε διαφεντευτής.
Κι αν είναι κι έρθουνε χρόνια δίσεχτα,
πέσουν καιροί οργισμένοι,
κι όσα πουλιά μισέψουνε σκιασμένα, κι όσα δέντρα,
για τίποτ’ άλλο δε φελάν παρά για μετερίζια,
μη φοβηθείς το χαλασμό. Φωτιά! τσεκούρι!τράβα!,
ξεσπέρμεψέ το, χέρσωσε το περιβόλι, κόφ’ το,
και χτίσε κάστρο απάνω του και ταμπουρώσου μέσα,
για πάλεμα, για μάτωμα, για την καινούργια γέννα….
Φτάνει μια ιδέα να στο πει, μια ιδέα να στο προστάξει,
κορώνα ιδέα , ιδέα σπαθί, που θα είναι απάνου απ’ όλα.
Με την προτροπή της δημοσιογράφου κ. Βάσως Κυριαζή, που σε συγκλονιστικό ρεπορτάζ, έγραφε μεταξύ άλλων «οι εργαζόμενοι τρομοκρατούνται ώστε να μην διεκδικήσουν όσα δικαιούνται και να υποχωρήσουν ακόμη και στα κεκτημένα» έσπευσα να ολοκληρώσω το κείμενό μου που αναφέρεται στον Πιέρ Ζοζεφ Προυντόν.
Η προσέγγιση στο έργο του απαιτεί προσοχή για την ιδιαιτερότητά του, στην υπό διαρκή αναζήτηση των πραγμάτων. Αποτελεί πηγή έμπνευσης η πολύπλευρη προσωπικότητά του. Πάντα επίκαιρος ο Πιερ Ζόζεφ Προυντόν, που γεννήθηκε στην Μπενζανσόν της Γαλλίας (1809-1865). Ο πατέρας του ήταν κατασκευαστής βαρελιών ζυθοποιείου. Ως αγόρι, έβοσκε αγελάδες και είχε άλλα παρόμοια ενδιαφέροντα.
Η γνωστότατη του φράση είναι ότι η ιδιοκτησία είναι κλοπή, που περιέχεται στο πρώτο του μεγάλο έργο «περί ιδιοκτησίας» και εκδόθηκε το 1840.
Ο Προυντόν προτιμούσε τα εργατικά σωματεία και τους εργατικούς συνεταιρισμούς, όπως και την ατομική εργατική/αγροτική ιδιοκτησία, παρά την κοινωνικοποίηση της γης και των χωρών εργασίας.
Στις «εξομολογήσεις ενός επαναστάτη» ο Προυντόν, ισχυρίστηκε ότι η «αναρχία είναι τάξη» μία φράση που πολύ αργότερα ενέπνευσε, κατά τη γνώμη κάποιων, το αναρχικό σύμβολο Α μέσα σε κύκλο, σήμερα ένα από τα κοινά γκράφιτι στις πόλεις.
Το 1839 έγραψε μία πραγματεία, τη «χρησιμότητα της αργίας της Κυριακής» η οποία περιείχε τους σπόρους των επαναστατικών ιδεών του.
Τα πιο αποτελεσματικά μέσα για την καταπίεση του λαού θα ήταν ταυτόχρονα να σκλαβώσεις το σώμα, τη θέληση και τη λογική του.
Κατά τον Προυντόν στη «θεωρία της ιδιοκτησίας», όλοι οι πολίτες, έχουν τα ίδια δικαιώματα και την ίδια αξιοπρέπεια μέσα στο κράτος. Αν η φύση τους δημιούργησε με άνισες δημιουργικές ικανότητες, εναπόκειται στη φύση του πολιτισμού και στους νόμους, να περιορίσουν πρακτικά τα αποτελέσματα αυτής της ανισότητας, προσφέροντας σε όλους τις ίδιες εγγυήσεις και όσο το δυνατόν την ίδια μόρφωση.
Σαν αποτέλεσμα, η ιδιοκτησία θεωρείται σαν ένα εμπόδιο για την ισότητα.
Η ιδιοκτησία είναι από τη φύση της εντελώς αδιάφορη για τη δομή της εξουσίας, είτε είναι μοναρχική, δημοκρατική, αριστοκρατική, συνταγματική ή δεσποτική. Εκείνο που θέλει είναι να έχει κάτω από τον έλεγχό της το κράτος, το πολιτικό σώμα και την κυβέρνηση να λειτουργεί διαμέσου αυτής και για χάρη της, στη διάθεσή της και για όφελός της.
Πάνω απ’ όλα η κυβέρνηση πρέπει να είναι δημιούργημα και δούλος της ιδιοκτησίας, διαφορετικά θα καταστραφεί. Καμία εξουσία δεν μπορεί να της αντισταθεί, καμία ιερή δυναστεία δεν υπάρχει γι’ αυτή, κανένα απαραβίαστο σύνταγμα.
Η πείρα δείχνει, πραγματικά, ότι παντού και πάντοτε η κυβέρνηση έχει ταχθεί με το μέρος των πιο πλουσίων και πιο μορφωμένων τάξεων και αντί να διατηρεί την ελευθερία και την ισότητα όλων, εργάζεται επίμονα για να την καταστρέψει, χάρη στη φυσική της προδιάθεση απέναντι στα προνόμια.
Η άμεση νομοθεσία, η άμεση κυβέρνηση, είναι πανάρχαια ψέματα, που προσπαθούν μάταια να ανανεωθούν. Άμεσα ή έμμεσα, απλά ή πολύπλοκα, το να κυβερνάς τους ανθρώπους θα σημαίνει πάντοτε να εξαπατάς τους ανθρώπους. Είναι πάντοτε ο άνθρωπος που διατάζει τον άνθρωπο, εκείνος που σκοτώνει την ελευθερία.
Τι είναι η κυβέρνηση;
Σε κυβερνούν, σημαίνει σε επιτηρούν, σε εποπτεύουν, σε χαφιεδίζουν, σε νομοθετούν, σε ρυθμίζουν, σε περιχαρακώνουν, σε διαπαιδαγωγούν, σου κάνουν κατήχηση, σε ελέγχουν, σε κοστολογούν, σε αποτιμούν, σε μετρούν, σε διοικούν όντα, που δεν έχουν ούτε δικαίωμα, ούτε τη γνώση, ούτε την αρετή για αυτό. Σε κυβερνούν σημαίνει, σε κάθε επιχείρηση, σε κάθε συναλλαγή, σε κάθε κίνηση, σε σημειώνουν, σε καταγράφουν, σε φορολογούν, σε απογράφουν, σε ταξινομούν. Σημαίνει με το πρόσχημα της δημόσιας ωφέλειας και του γενικού συμφέροντος, να σε εξαγοράζουν, να σε εκμεταλλεύονται, να σε γδύνουν, να σε κλέβουν κι έπειτα με την παραμικρή αντίσταση, να σε καταδιώκουν, να σε προπηλακίζουν, να σε κυνηγούν, να σε ανασκολοπίζουν, να σε δένουν χειροπόδαρα, να σε χώνουν φυλακή, να σε τουφεκίζουν, να σε δικάζουν, να σε πουλούν και σαν αποκορύφωμα, να σε εμπαίζουν, να σε χλευάζουν, να σε εξευτελίζουν, να σε βασανίζουν, να σε ατιμάζουν.
Αυτή είναι η εξουσία, αυτή είναι η δικαιοσύνη της, αυτή είναι η ηθική της. Ιστοί αράχνης για τον πλούσιο κι ισχυρό, ατσαλένιες αλυσίδες για τον ανίσχυρο και φτωχό, δίκτυα ψαρέματος στα χέρια της κυβέρνησης. Έτσι και σήμερα ο εργάτης οφείλει την εργασία του στην καλή διάθεση και τις ανάγκες του εργοδότη και κατόχου της ιδιοκτησίας. Αλλ’ αυτή η αβέβαιη κατάσταση είναι άδικη. Το ημερομίσθιο του εργάτη σπάνια ξεπερνάει τα καθημερινά έξοδά του, ενώ ο καπιταλιστής έχει εξασφαλίσει την ανεξαρτησία και την ασφάλεια για το μέλλον, από τα μέσα που παράγει ο εργάτης. Αυτή η δόλια καταλήστευση είναι που προκαλεί τη φτώχεια του εργάτη, τη χλιδή του τεμπέλη και την ανισότητα των όρων της ζωής του. Ξάφνου εισβάλλει ως ολετήρας ο Βλαδίμηρος Μαγιακόφσκι και απαγγέλλει 4 στίχους του: Σεις που ζείτε σε αδιάκοπη κραιπάλη οργίου
με μπάνια, τουαλέτες ζεστές και βίλες
…. Ξέρετε σεις οι ατάλαντοι, οι τόσοι και τόσοι
με τη σκέψη τη μία – να περιδρομιάσετε….
Η ηθική τελειοποίηση του ανθρώπου, όπως και η υλική του ευημερία, περνάει μέσα από μία αλληλουχία αμφιταλαντεύσεων ανάμεσα στο καλό και το κακό, στο πλεονέκτημα και το μειονέκτημα. Και ο Όσκαρ Ουάιλντ συμπληρώνει «δεν θα μπορούσε να μας κάνει πολίτες του κόσμου η απληστία για το κέρδος. Η διαρκής αναζήτηση είναι οξυγόνο για τη σκέψη. Η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο είναι η αέναος τραγωδία.
Υ.Γ. Η πραγματική περιουσία που
έχει ένας άνθρωπος είναι αυτή
που βρίσκεται μέσα του. Όσκαρ Ουάιλντ
